Het Eurovisie Songfestival is geen onschuldig volksfeest

Het was weer de week van het Eurovisie Songfestival. Ik kijk daar al jaren niet meer naar. De liedjes vallen niet in de categorie muziek die ik doorgaans luister, ik vind al het geklets over de landen langdradig en bovendien draait het meer om vriendjespolitiek - en politiek in het algemeen - dan om de muziek. Vooral dat laatste vind ik storend.

Het festival is in de jaren vijftig van de vorige eeuw bedacht om Europese landen dichterbij elkaar te brengen, maar eigenlijk geeft het festival jaarlijks een inkijkje in wie elkaar aardig vinden en waar het niet zo botert. Dat is heel interessant natuurlijk, maar dan kijk ik liever een politiek debat zodat ik nog wat inhoudelijke onderbouwing krijg voor de oneindigheid.

Maar misschien maak ik het te zwaar. Misschien is het Eurovisie Songfestival nou typisch zo’n geval van brood en spelen. Een geval van je door dansjes, liedjes en kleding laten afleiden van politiek en de ellende in de wereld. Het is dan alleen pijnlijk dat het een festijn is van spelen voor het ene volk en er schijt aan hebben dat een ander volk (letterlijk) brood wordt ontzegd. Ik kan daar niet van wegkijken.

En ik kan ook niet negeren dat het Eurovisie Songfestival een evenement is van vriendjes paaien en met de puntenverdeling politiek bedrijven. Dat maakt het oneerlijk. Het is alsof je naar een voetbalwedstrijd zit te kijken waarbij het niet om het spel blijkt te gaan, maar waarbij een zogenaamd objectieve jury achteraf op onbegrijpelijke gronden de punten gaat verdelen. Zo wordt het Eurovisie Songfestival een evenement van kansenongelijkheid en dubbele agenda’s. Dat lijkt me ook voor de winnaar vervelend. Je weet nooit of je wint vanwege je kwaliteiten of vanwege een ander belang dat niets met jou, en je concurrenten, te maken heeft.

Dan zwijg ik nog over het meten met twee maten. Over dat het ene land dat oorlogsmisdaden pleegt wordt gecanceld en dat het andere extra in het licht wordt gezet. Rusland mag sinds ze huishoudt in Oekraïne niet meer meedoen en Israël krijgt ondanks het geweld en alle verdenkingen van genocide ruim baan. Vragen stellen over deelname van Israël wordt door velen zelfs antisemitisch genoemd.

Op X zag ik Wilders, Van der Plas en Yesilgöz harder juichen voor Israël dan voor de Nederlandse inzending en ik begreep dat Israël met succes flink campagne maakte om stemmen te trekken. Dat Israël op hetzelfde moment Gaza nog eens onder vuur nam en een offensief is gestart om de hele Gazastrook leeg te vegen, kreeg geen aandacht. Blijkbaar doet het er niet toe. Of misschien kiezen de leiders van de coalitiepartijen bewust voor Israël om andere partijen buikpijn te bezorgen. Ik kijk van geen enkel cynisme meer op.

Het Eurovisie Songfestival is een dubbelhartig festijn geworden met een combinatie van wegkijken van wat er speelt in de wereld, van politiek bedrijven, een puntenverdeling die niets met muziek te maken heeft, van onrechtvaardigheid, kansenongelijkheid, heimelijke propaganda en andere nare dingen waar moeilijk een vinger achter te krijgen is. Denk dat bijvoorbeeld aan de dubieuze diskwalificatie van Joost Klein vorig jaar.

Het verbaast me dat er überhaupt nog mensen kijken naar deze poppenkast. Wat mij betreft gaat er geen belastinggeld meer heen en wordt het songfestival ook niet meer uitgezonden bij de publieke omroep. Dergelijke politieke spelletjes mogen ver weggestopt achter een decoder. Een onschuldig volksfeest is het Eurovisie Songfestival in ieder geval al lang niet meer.