Het gaat allang niet meer om de Efteling

Een ‘nee’ tegen de hardvochtigheid en harteloosheid van een regeringspartij die de mens uit het verhaal probeert te wissen.

Wat begon als een klein tegengeluid om kinderen uit een azc tóch een dagje Efteling te gunnen, is uitgegroeid tot iets veel groters. De donaties bleven maar binnenkomen. De bedragen liepen op, het ging viral. Maar ergens onderweg veranderde de betekenis. Dit ging over iets veel diepers. Over wie we zijn. Over wie we willen zijn.

Het hart ging open. Massaal. Omdat we het niet kúnnen aanzien. Omdat we voelen: dit kan niet. Dit mág niet. Politici die zich wreed en harteloos opstellen tegenover kinderen, met woorden die nóg meer kou brengen. En dan zeggen wij: niet in mijn naam. Niet zo.

Iedere donatie was zoveel meer dan geld. Het was een zachte maar krachtige vorm van verzet. Een handreiking. Een ‘nee’ tegen de kilheid. Een ‘nee’ tegen de hardvochtigheid en harteloosheid van een regeringspartij die de mens uit het verhaal probeert te wissen. Een ‘nee’ tegen volksvertegenwoordigers die ons willen laten geloven dat we moeten kiezen tussen ‘wij’ en ‘zij’, omdat ‘zij’ niet te vertrouwen zijn.

Dit raakt ons. Omdat het voelt alsof we iets essentieels dreigen te verliezen. Iets dat altijd vanzelfsprekend leek: zorg voor elkaar, compassie, mededogen. En we weigeren dat stilletjes te laten verdwijnen. Dus geven we. We geven geld, maar daarmee iets veel fundamentelers. We kunnen iets betekenen, we hoeven niet machteloos toe te kijken. We geven een boodschap: jullie doen ertoe. Wij zien jullie.

Psychologisch is dit de kracht van verbondenheid. Van samenkomen als het erop aankomt. Van opstaan als anderen wegkijken. Van zeggen: wij zijn er nog. Wij laten jullie niet vallen. Want als het kabinet faalt, als politici harde woorden spreken, blijven wij over als mensen onder elkaar. En dan is er maar één juiste keuze: je hand uitsteken.

En dat, lieve mensen, is zó mooi. Zo hoopgevend. Zo krachtig. Het laat zien dat, ondanks alle harde woorden, alle kille beleidsplannen, het hart van dit land nog steeds klopt, zelfs als het hoofd soms moe wordt. Dat we elkaar niet zijn kwijtgeraakt. Dat we weten wie we willen zijn.

Het gaat allang niet meer om de Efteling. Het gaat om waardigheid.

En niemand die dat ons nog kan afnemen.