Het gebrek aan de menselijke maat in de pardonregeling-affaire

De alliteratie valt in aanloop naar deze verkiezingen vaak: de menselijke maat. En dan vooral het gebrek hieraan in de afgelopen tien jaar VVD-beleid. Schrijnende voorbeelden zijn de toeslagenaffaire en een vrouw in de bijstand die 7.000 euro moest terugbetalen omdat haar moeder boodschappen voor haar deed. Maar de lijst houdt hier helaas niet op. De uitgestoken hand van de menselijke maat die een overheid zou moeten bieden aan minder bedeelden verdween in de maatpakken van de VVD. Zo ook bij de duizenden slachtoffers van het generaal pardon van 2007.

Deze pardonregeling zou 27.000 mensen verblijfsrecht geven. Vreugde overheerste bij deze mensen die dachten zichzelf eindelijk met trots ‘Nederlander’ te mogen noemen. Maar niets bleek minder waar. In 2009 werd door toenmalig staatssecretaris Fred Teeven (VVD) een wetswijziging doorgevoerd, waardoor personen onder de pardonregeling enkel konden worden genaturaliseerd wanneer zij een geldig paspoort of geboorteakte tonen. Een onbegrijpelijke beslissing, want dat was nu juist het probleem: veel van deze mensen hebben deze documenten niet. Het resultaat? Duizenden mensen die ondanks het generaal pardon nog steeds geen Nederlander zijn en als tweederangsburgers door het leven gaan. Ze kunnen geen huis kopen, hebben geen stemrecht, mogen veel landsgrenzen niet over en mogen bepaalde beroepen niet uitoefenen. Ze worden opgeslokt in een moeras dat wij de bureaucratie noemen. Al kunnen we natuurlijk niet de schuld enkel bij de bureaucratie neerleggen, zij voert immers slechts de politieke keuzes van de VVD uit.

Het probleem is door SP-kamerlid Jasper van Dijk reeds aan de kaak gesteld. De reactie van staatssecretaris Broekers (VVD) was zoals altijd zeer onbevredigend: “Een aanpassing van het beleid wordt niet overwogen”. Deze Nederlanders (ja, want dat zijn het) verdienen het niet om op deze wijze te worden afgepoeierd. Maar dat lijkt de VVD niet te interesseren, zij vermalen kwetsbare Nederlanders net zo lang in het systeem totdat er veel media-aandacht en brede ophef in de samenleving ontstaat. Pas dan, waarschijnlijk uit angst op electoraal verlies, komen ze mondjesmaat in beweging. De toeslagenaffaire duurde ruim 10 jaar voort. De gedupeerden van de pardonregeling-affaire wachten inmiddels ook al dertien jaar op rechtvaardigheid. Hoelang moet het nog duren voordat de media, de politiek en de samenleving eindelijk in actie komen?

Op 17 maart zijn er weer verkiezingen voor alle stemgerechtigde Nederlanders. De slachtoffers van de pardonregeling-affaire hebben in deze verkiezing geen stem. Wij als Nederlanders hebben de verantwoordelijkheid om onze stem ook voor hen in te zetten en af te rekenen met het gebrek aan de menselijke maat in de Nederlandse politiek. Albert Einstein zei ooit de wijze woorden: “We kunnen onze problemen niet oplossen met hetzelfde denken dat we gebruikten toen we ze creëerden”. Oftewel, de VVD is niet de partij die een einde kan maken aan het structurele gebrek aan de menselijke maat en het structurele wantrouwen in de burger. De lijst zal alleen maar langer worden zolang VVD aan de knoppen zit. Het is tijd voor nieuw leiderschap en progressieve samenwerking.