Het geweten van Dilan Yesilgöz is belastingvrij

Sommige levens zijn bij de VVD nu eenmaal meer waard dan andere.

Dilan Yesilgöz tweette op de vroege ochtend van 4 mei: "Doe recht aan degenen die hun leven voor onze vrijheid hebben gegeven. Leven in die vrijheid is namelijk niet vanzelfsprekend. Daarom herdenken we vandaag de allesomvattende impact van de Tweede Wereldoorlog op onze vrijheid, rechtsstaat en democratie. Om te blijven beseffen wat er toen op het spel stond. En staat."

Woorden zo hol als de schedel van een gemiddelde Telegraaf-columnist. Want van welke vrijheid spreekt ze precies? De vrijheid om ongehinderd bommenregens op Gazaanse kinderen te laten neerdalen? De vrijheid om selectief verontwaardigd te zijn over oorlogsmisdaden, afhankelijk van wie ze pleegt?

Terwijl Yesilgöz zich terecht opwindt over historische misdaden, toont ze zich bijzonder onverschillig voor hedendaagse gruwelen. Dat haar tweet niets zegt over Gaza is een bewuste keuze. Want sommige levens zijn bij de VVD nu eenmaal meer waard dan andere. Militaire precisie in het selecteren van welke (oorlogs)slachtoffers ons collectieve medeleven verdienen.

Haar selectieve empathie beperkt zich niet tot internationale conflicten. Toen Frans Timmermans voorstelde dat de hardwerkende Nederlander eindelijk eens een fatsoenlijk salaris zou kunnen krijgen via een 'Groot Loonakkoord', schoot Yesilgöz in een reflexmatige verdediging van de heilige bedrijfswinsten: "Gratis geld bestaat niet," twitterde ze verontwaardigd. "De club van Timmermans graait weer in de portemonnee van mkb'ers en consumenten."

Wat een fraaie omkering van de werkelijkheid. Terwijl bedrijven decennialang een steeds grotere hap uit de nationale koek nemen en aandeelhouders zich verrijken, is het blijkbaar Timmermans die "graait." Niet de CEO's met hun absurde bonussen, niet de multinationals met hun belastingconstructies, maar de arbeider die vraagt om na veertig uur zweten iets meer dan een aalmoes te ontvangen.

"Gratis geld bestaat niet," zegt Yesilgöz. Behalve natuurlijk wanneer het gaat om belastingvoordelen voor grote bedrijven. Dan bestaat gratis geld opeens wel. Of wanneer Shell miljarden aan winst maakt zonder een cent belasting te betalen. Dan is het niet "graaien" maar "stimuleren van het ondernemersklimaat."

De VVD presenteert zich graag als partij van de hardwerkende Nederlander. In werkelijkheid komt ze vooral op voor hardwerkende dividenden. Terwijl bedrijfswinsten de afgelopen decennia exponentieel stegen, bleven de lonen fors achter. Maar wanneer iemand voorstelt om die scheefgroei te corrigeren, springt Yesilgöz in de bres voor de arme, arme aandeelhouders.

De VVD-leider herdenkt graag onze vrijheid maar vergeet gemakshalve dat echte vrijheid ook economische vrijheid vereist. De vrijheid om niet drie banen te hoeven combineren om de huur te betalen. De vrijheid om niet in constante angst te leven voor een onverwachte rekening. Die vrijheid interesseert Yesilgöz minder.

Dus ja, laten we inderdaad herdenken "wat er toen op het spel stond. En staat." Wat er staat is een fundamentele keuze: een samenleving waarin welvaart eerlijk wordt verdeeld, of een waarin politici mooie woorden over vrijheid spreken terwijl ze de belangen van een kleine elite dienen. Yesilgöz heeft haar keuze duidelijk gemaakt.