Het is een kwestie van nationale waardigheid Nederlandse repatrianten uit Libanon behoorlijk op te vangen

Daar heeft het Haagse bewind geen enkel besef van

Eigenlijk wilde het regime Nederlandse terugkeerders uit Libanon al na twee dagen het hotel uit zetten. Bij Gods gratie  kregen mensen die echt niet bij de familie terecht konden, respijt. Maar nu is dat afgelopen. De NRC publiceert een schrijnende reportage over een heel gezin dat door twee ambtenaren uit een houten chaletje wordt gezet. Een beetje verlekkerd – zo lijkt het wel – doen zij hun plicht. Al voor vertrek uit Libanon hebben deze paspoorthouders van Nederland immers te horen gekregen dat zij zelf voor huisvesting moet zorgen. Ze wisten wat ze te wachten stond. In Libanon een hemel vol drones, hier een blote hemel.

Dat komt ervan als je expatriate wordt in een land dat de racistische goegemeente hier als een beetje vunzig beschouwt. Als je tussen die zandhappers gaat zitten – aardrijkskunde is niet de sterkste kant van de goegemeente voornoemd – moet je maar hebben wat er bij staat. Wij zijn hier Gekke Henkie niet en we hebben het hier ook heel moeilijk.

De verschrikkelijke Monza Keijzer heeft aangekondigd dat de regels rond repatrianten worden aangescherpt.

Ze heeft ongetwijfeld op de school in Volendam dat lied geleerd van “Zie ik Hollands vlag aan vreemde kust, dan juihuicht mijn hart victorie”. Nederlanders trekken vanouds over de hele wereld. Velen vestigen zich elders voor hun werk, voor de liefde of voor allebei. Dit zonder per se te willen emigreren. Volgens het CBS waren dat er in 2023 minstens achthonderdvijftigduizend. Maar waarschijnlijk heel wat meer.

Die kunnen in akelige situaties verzeild raken door coups, burgertwisten of oorlog. Dan moeten ze zich in veiligheid kunnen brengen. Beschaafde landen zorgen dan voor repatriëring en onderdak in het moederland. De manier waarop in 2022 de Oekraïense nieuwkomers in een vloek en een zucht werden opgevangen, laat zien dat ook ons land hiertoe in staat is.

We hebben nu een bewind dat zulke dingen niet wil. Dat geen enkel begrip heeft van de betekenis voor onze economie van hetgeen dat veel Nederlanders overzee werkzaam zijn. Dat dit vanouds een handelsland is dat zonder zulke informele ambassadeurs en bruggenbouwers niet kan. Dat in steeds meer gevallen Nederlanders deel uitmaken van families die op verschillende continenten wonen. Dat dit laatste een kans is en geen bedreiging. Daar is dit bewind geestelijk te beperkt voor. Het begrijpen niet dat je je mensen overzee in geval van nood rugdekking moet geven en een basis om weer overeind te krabbelen. Dat dit ook een kwestie van nationale waardigheid is.

Ik moet aan mijn vader denken. Nadat hij in Wenen door het Rode Leger bevrijd was, maakte hij met zijn Nederlandse kameraden een lange en moeizame reis naar Nederland. Op een avond in mei of juni 1945 werd hij afgezet in Schiedam. Hij ging naar huis en belde aan.

“Ben jij dat Aad?” riep zijn moeder (mijn oma) bovenaan de trap.
“Nee, ik ben Jan. Ik ben terug”.
Mijn vader hoorde haar sloffen op de gang.
“O, ik dacht dat het Aad was”.

Ja, dat is hoe we onze overlevers welkom heten. De traditie is oud. De joden kunnen er over meepraten.

Een paar dagen geleden schreef ik: “Wat een kutland is het toch geworden”.

Teringtyfusland is beter.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin zeker nu de laatste putten toch open blijven. Tevens noem ik de PVV een extreemrechtse partij.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: het antisemitisme.