Het is tijd voor een Europese renaissance als antwoord op Trump en Poetin

Eerst dit verhaal: Er was ooit een koning, sterk en streng. Hij had echter geen nakomelingen. Toen hij besefte dat zijn einde naderde, gaf hij een decreet uit: degene die zijn twee vragen juist kon beantwoorden zal de volgende koning zijn, degene die geen juist antwoord geeft wordt gedood om te voorkomen dat de vragen aan anderen worden doorgegeven.

Talloze hoge beambten en naasten waagden een gokje, helaas gingen ze allen naar de hel. Op een dag klopte een arme oude boer op de poort van het paleis, in gezelschap van zijn ezel. De bewakers vroegen hem wat hij wilde? De oude boer antwoordde dat hij zijn kans wilde wagen om de koning op te volgen. Na veel soebatten lieten ze hem door en de koning ontving hem met minachting.

De eerste vraag van zijne majesteit was: waar ligt de as van de wereld?
De boer antwoordde: “Daar waar mijn ezel staat.”
De koning werd kwaad en zei: “Hoe kan dat?”  
De boer antwoordde rustig: “Majesteit, u kunt het meten.”
De tweede vraag was: hoeveel sterren zijn er in de hemel?
De boer antwoordde kalm: “Zoveel als de haren van mijn ezel. Als u het niet gelooft, tel maar na.”  

Dit verhaal toont aan dat men met eenvoudige middelen heel ver kan komen, De logica van Trump en Poetin draait nu om de ezel van de oude boer met het doel de keizer van de wereld te worden.

Nu staat het continent Europa tegenover twee sterke ambitieuze leiders met al hun wensen, ambities en raadsels. De vraag is met welke essentiële middelen Europa deze patstelling kan doorbreken?  West-Europa heeft sinds de val van de Muur in een roes verkeerd: ambitiedrang, zege-euforie en expansiedrift.

Uiteindelijk heeft dit geleid tot een verzwakt en verstoord ritme van het kloppende hart van de aarde.
Deze post-koude oorlogseuforie heeft de weg geëffend voor Europese instellingen en leiders om simultaan en halfblind te schaken met goede en slechteriken op het continent en om met veel geld corrupte dubieuze Europese leiders in te vetten, met het oog op te rukken naar de grenzen van Rusland en haar kolonies. Dit alles middels blinde afhankelijkheid van de Amerika.

Rusland, Poetin, voelde de warmte in zijn nek. Daarom zocht hij toenadering tot de essentiële Europese instellingen. Amerika en Engeland stonden vierkant tegen dit voorstel. Rusland, in alliantie met Noord-Korea, Syrië van Assad, Iran en zijn proxy in het Midden-Oosten, enkele Aziatische landen, NAVO-lid Turkije (raketdeal met Rusland) en enkele extreemrechtse leiders in Europa, ging werken aan een herstel van het evenwicht in de wereld door een nieuwe geopolitieke constructie te bewerkstelligen, waarbij de Russische as zich uitstrekt door Azië en het Midden-Oosten tot aan de Middellandse Zee en de grenzen van Europa.

Het is hem deels gelukt: het Iraanse Rijk, met behulp van Irak, Syrië, Sjiitische militie in Libanon en Jemen, zorgde voor het instabiele Midden-Oosten en de Russische militaire basis in Tartus niet te vergeten. Het Westen heeft geen rekening gehouden met de Russische rode lijn. De uitbreiding van de NAVO heeft bijgedragen aan de agressieve opstelling van Poetin.

De NAVO had in 2008 toezegging gedaan voor lidmaatschap aan Oekraïne en Georgië. De NAVO-top in Boekarest later dat jaar was het  begin van de verslechtering van de relatie tussen Rusland en het Westen. Dat was de wens van de Amerikaanse president Bush. Het verzet van de Duitse bondskanselier Merkel daartegen botste met het NAVO-besluit de deur toch op een kier te zetten. Voor Rusland was dat onbespreekbaar. Dit was een direct aanleiding voor de oorlog in Georgië (2008) en Oekraïne (2014).

Voormalig NAVO-secretaris Jaap de Hoop Scheffer zegt hierover: "Poetin is een machtspoliticus, een nul-somdenker: uw verlies is mijn winst en andersom". Poetin kan kleine trucjes toepassen. Bondskanselier Merkel is bang voor honden. Poetin heeft toen een keer zijn labrador bij een bilateraal met Merkel binnen gelaten. Angela Merkel kijkt angstig naar de hond van Vladimir Poetin

Nu zijn de kaarten geschud. Het kwartet: Amerika, Rusland, China en Europa; ieder zorgt voor zichzelf met een fragiel en onbetrouwbaar web dat hen verbindt. De dunste ring van deze kwartetketen in de huidige wereldgeopolitiek is Europa, want aan de ene kant is het geen collectief front en twijfelt het aan zijn potentiële kracht. Aan de andere kant nemen enkele Europese landen, gesteund door de meerderheid van de Europese Unie, het initiatief om Europa op het juiste podium van de wereldpolitiek te vestigen, voornamelijk middels de opbouw van een grote militaire macht en het uitbreiden van het nucleaire schild.

De importheffingen van Trump en Poetins kat-en-muisspelletjes hebben Europa wakker geschud. Hierdoor bagatelliseren beide leiders de sterke en diep verborgen historische wortels van Europa, maar tevens wordt de zwakte blootgelegd van enkele Europese leiders die de oeroude metafoor toepassen: de spies en het vlees mogen beide niet branden.

De essentiële kern van het Europese initiatief is de Euro-Amerikaanse gedachtengang nu te zien als tactische manoeuvre en niet als een diepgeworteld strategisch uitgangspunt, want politiek gezien is Trump gewoon de clown die met zijn acrobatische shows Poetin geruststellende signalen stuurt, zoals zijn bereidheid om de Krim als deel van Rusland te erkennen. Sinds de hallucinatie van Trump over het staakt-het-vuren is de agressiviteit van Poetin tegen Oekraïne barbaars geworden. Het lijkt alsof Poetin zegt tegen Trump: bemoei je niet met mijn oorlog. Het is ook mogelijk dat Trump probeert het kleed onder Poetins voeten weg te trekken, omdat de laatste zonder oorlog met Oekraine niets meer heeft om mee te spelen op het wereldtoneel.

Het is tijd voor een Europese Renaissance. Frankrijk, Duitsland en Engeland nemen het voortouw. Sterke Europese leiders zijn nu verplicht om serieus te werken aan iets vergelijkbaars als de ezel van de arme boer. Dit kan want het Paard van Troje leeft nog steeds voort in de memorie van de geschiedenis.

De coalitie van dappere Europese leiders uitbreiden ook buiten de grenzen van Europa, op verstandige wijze reageren op Trumps economische uitdagingen, vooral door minder te handelen met Amerika, optreden buiten het mandaat van de NAVO, een economische en humanitaire binding leggen met derde wereldlanden (waar Amerika niet geliefd is), vooral in Azië en Afrika. Op zoek gaan naar grondstoffen voor een sterkere economische groei van Europa, creëren van een vrije markt voor gelijkgezinde landen.
Deze maatregelen zijn wat het Paard van Troje moet dragen, men moet werken aan een oeroude feit: Europa wordt weer de as van de wereld.

Het is een publiek geheim dat het trio: Amerika, Rusland en China niet echt geliefd en gewenst is in grote delen van de wereld.  Verzwakking van hun huidige macht maakt hen papieren tijgers, zoals de Chinese leider Mao Zedong ooit heeft gezegd.

Het is begrijpelijk dat men let op de papierwaarde in de economische en financiële arena, maar hier gaat om de vrijheid en waardigheid van de mens en de toekomstige generaties.  Wie veiligheid, stabiliteit en welvaart wil, moet ook bereid zijn de prijs ervoor te betalen. Europa heeft gigantische ervaringen met deze equation.