Het land beweegt, Wilders blokkeert

Er is iets in beweging in Nederland. Je voelt het op de Dam, op het Malieveld, in volle studentenhokken en op de trappen van de Tweede Kamer. Je ziet het in de gezichten van jongeren die nooit eerder protesteerden, maar nu opstaan voor Gaza, met hun klasgenoten, voor mensen die ze nooit hebben ontmoet. Je voelt het in de stilte die volgt op het besef: “Wij zijn niet alleen.”

Met 30.000 mensen liepen we door Amsterdam tegen racisme en fascisme. Meer dan 100.000 mensen sloten zich aan bij de Rode Lijn voor Gaza, de grootste antikoloniale volksbeweging in Nederland in decennia. Jongeren bezetten universiteiten, de straat spreekt een mix van Nederlands, Arabisch én Sranantongo, moskeeën en collectieven vinden elkaar in solidariteit. Het land beweegt.

En Wilders? Die blokkeert.

Hij trekt zich terug uit het kabinet dat hij en zijn partij zelf onwerkbaar maken. Hij zet vluchtelingen en moslims opnieuw centraal in een krampachtig debat over “de Nederlandse identiteit”. Hij verandert niets aan zijn extremisme, hij verkoopt het slechts in een andere verpakking. En ondertussen schuift de media en andere politici gretig aan, alsof we wéér vergeten zijn wie hij en zijn partij werkelijk zijn.

Dit is geen bestuurlijke mislukking. Het is strategie.

Wilders weet dat bewegingen van onderop sterker zijn dan zijn partij. Dus saboteert hij, vertraagt hij, herkauwt hij oude vijandbeelden, in de hoop dat we moe worden. Verdeeld raken. Opgeven. Zodat hij niet hoeft te veranderen, maar hij wél het land kan veranderen.

Wat hij onderschat, is dat er inmiddels besef is. Geen hype. Geen trend. Maar een groeiend moreel kompas, geworteld in solidariteit, rechtvaardigheid en historische kennis. Wat Wilders wil blokkeren, is geen debat over migratie. Hij wil blokkeren dat we onszelf opnieuw uitvinden, voorbij koloniale grenzen en racistische structuren.

Het land beweegt. Niet dankzij de politiek, het beweegt ‘ondanks’ de politiek. En dat is misschien wel de grootste angst voor het establishment.

Dus blijf zichtbaar. Niet één keer, steeds opnieuw. Blijf elkaar vasthouden, organiseren in scholen, moskeeën, vakbonden, buurten en bezettingen. Zo bouwen we aan alternatieven. Want protest is niet genoeg. Benoem de schuldigen. Geen valse neutraliteit meer. Geen ruimte voor fascisme in nette pakken. Desnoods een cordon sanitaire. Want wij, wij kiezen voor solidariteit, elke dag opnieuw. We bouwen aan iets beters. Voor iedereen. Ook Henk en Ingrid.