Het leven is heel iets anders dan de dood

De dood hoort bij het leven – en daar moet je maar aan wennen – is een mantra die we de laatste tijd dikwijls moeten aanhoren. Van hele of halve theologen, pseudo-filosofen, ietsisten, zwevers, wappies, non-vaxxers en helaas ook soms van medische en andere professionals. ‘Zelf zou ik de grens bij 75 leggen, of 70’, meent een voormalig Denker des Vaderlands. Het is de zalvende variant van het harteloze ‘dorre hout’ van anderhalf jaar geleden, waaraan weinig lijkt verloren, volgens Marianne Zwagerman en Jort Kelder.

De zelfbenoemde Wijzen van Leven en Dood stellen dus niet dat de dood systematisch uit ons dagelijks leven is verdreven. Voor die observatie valt namelijk wel iets te zeggen. Neen, ze bedoelen dat degenen van wie cruciale medische behandelingen worden uitgesteld, niet moeten zeuren als ze binnenkort sterven en hun nabestaanden al helemaal niet.

Maar het moet voor nabestaanden toch een gruwelijk idee zijn dat de dood van een dierbare vermijdbaar was, maar veroorzaakt werd door menselijk handelen of niet handelen? Voor zorgmedewerkers die cliënten willen helpen, maar medische behandelingen moeten uitstellen.

De discussie zou dus moeten gaan over de vraag: wat zijn onnodige doden en waardoor worden die veroorzaakt? Langdurige bezuinigingen in de zorg die al voor covid tekorten deden ontstaan? Verwaarlozen van arbeidsomstandigheden van zorgmedewerkers? Beide gevolg van de marktwerking en die daarom weer ongedaan maken? Oververtegenwoordiging ongevaccineerden in ziekenhuizen? Gedwongen vaccinatie?

Deze vragen zijn vast niet spiritueel genoeg.

Wijzen zijn vaak conservatief. Hun mantra gaat in de praktijk niet op voor het staatshoofd en zijn familie, voor CEO’s van bedrijven en instellingen en andere zeer belangrijke Nederlanders. Want zoals bekend, wordt er desnoods een hele ziekenhuisvleugel voor een Oranje en de beveiligers ontruimd. Deze ongelijkheid zal de Wijzen een zorg zijn, want ook die hoort volgens hen bij het leven. En als het om ‘vermijdbare dood’ gaat, bedoelen ze dat ze tegen abortus zijn en tegen euthanasie, met name van degenen die niet dement willen eindigen. Want lijden hoort eveneens bij het leven.

Toch is het leven is heel iets anders dan de dood.

Daarom kon de arme Titus Brandsma in 2004, 62 jaar na zijn dood, echt geen wonder verrichten, señor Bergoglio.