Het songfestival dat genocide en etnische zuivering normaliseert

De viering van de genocide op het Palestijnse volk is de komende week live te zien in een paar honderd miljoen huiskamers. 

Sinds de eerste deelname van Israël aan het Eurovisie Songfestival in 1973 werd deze al impliciet gebruikt als propagandamiddel om de bezetting van Palestijnse gebieden en onderdrukking van het Palestijnse volk onder het tapijt te vegen. In 2019 gebeurde dat zelfs letterlijk, toen het festival werd gehouden op de plek waar het door Israël vernietigde Palestijnse dorp Al-Shaykh Muwannis lag. Ik schreef dat vorig jaar al.

Israëlische ambassades en belangenorganisaties hebben het Eurovisie Songfestival áltijd al politiek gebruikt. Toen de Ethiopisch-Israëlische zangeres Edene Alene Israël in 2021 vertegenwoordigde op de Rotterdamse editie, verspreidde het CIDI posters met ‘Edene Alene vertegenwoordigt Israël bij het Eurovisie Songfestival. Apartheid?’

De deelname van Israël was niet opeens vorig jaar voor het eerst politiek, de deelname van Israël was áltijd al politiek. Dat het vorig jaar voor het eerst tot een uitbarsting kwam, komt uiteraard door de genocide op het Palestijnse volk.

Publieke omroep KAN volgt de propagandalijn van de Israëlische regering
Dit jaar maakt Israël het songfestival heel bewust nóg politieker. Het land wordt vertegenwoordigd door Yuval Raphael, die de afgrijselijke aanslag door Palestijnse militanten op 7 oktober overleefde door te doen alsof ze dood is zodra er aan Hamas gelieerde strijders in de buurt kwamen. In de maanden na deze gruwelijke terreurdaad werd de zangeres door de Israëlische regering geregeld gevraagd haar horrorervaring wereldwijd te delen. Door de criminele Netanyahu-regering wordt zij immers dankbaar misbruikt ter rechtvaardiging van de genocide op en etnische zuivering van het Palestijnse volk.

En dan te bedenken dat Yuval Raphael nog het geluk heeft gehad dat ze op 7 oktober niet alsnog door het Israëlische leger om het leven werd gebracht, zoals talloze andere Israëliërs op die dag is overkomen; Israël doodt immers liever de eigen burgers als het daarmee denkt te kunnen voorkomen dat ze als gijzelaar door Palestijnse verzetsbewegingen worden meegenomen.

Nu de genocide-verheerlijkende publieke omroep KAN de propagandalijn van de Israëlische regering voortzet door Yuval Raphael als deelnemer van het Eurovisie Songfestival te selecteren, wordt het voor journalisten lastig zo niet onmogelijk om de zangeres moeilijke vragen te stellen. Iemand met zó’n verschrikkelijke ervaring behandel je immers met alle egards, respect en empathie.

Bovendien hebben de Israëlische regering en publieke omroep KAN met de uit deze door oorlogspropaganda en anti-Palestijns racisme gedreven keuze het voor elkaar gekregen dat alle wereldwijd gepubliceerde verhalen over Israëls deelname aan het Eurovisie Songfestival primair zullen gaan over 7 oktober 2023. Hiermee krijgt de Israëlische regering dankzij de EBU, AVROTROS en al die andere Europese publieke omroepen een gigantische propagandaoverwinning in de schoot geworpen.

Dankzij politieke propaganda is de kans op een Israëlische overwinning reëel
Door deze grote propagandaoverwinning neemt bovendien de kans op een Israëlische songfestivaloverwinning fors toe. Vorig jaar adverteerden Israëlische ambassades en belangenorganisaties in talloze landen met een oproep om stemmen uit te brengen op hún deelnemer Eden Golan. Het consulaat-generaal in New York adverteerde zelfs op Times Square.

Ik ga ervan uit dat de Israëlische regering ook dit jaar weer massaal zal adverteren met een politieke oproep om op de Israëlische inzending te stemmen. Bovendien zal een slachtoffer van 7 oktober 2023 dankzij de gratis verkregen massale publiciteit ook zónder betaalde reclame op talloze sympathiestemmen kunnen rekenen. Want er mag de komende week op de festivallocatie in Zwitserland immers wél over het afschuwelijke persoonlijke verhaal van Yuval Raphael worden gepraat, maar níet over de door Israël gevoerde vernietigingsoorlog tegen het Palestijnse volk - want dát is politiek.

Daarmee kiezen de EBU en de bij haar aangesloten publieke omroepen er bewust of onbewust voor de door Israël gevoerde vernietigingsoorlog tegen het Palestijnse volk te normaliseren. Zodat de viering van de genocide op de Palestijnen de komende week live is te zien in een paar honderd miljoen Europese en niet-Europese huiskamers.