Het Songfestival was bijna door de verkeerde gewonnen, wat dan?

Oké, luister. Het Songfestival is net geweest. Oostenrijk wint, maar op het allerlaatste nippertje, die blauw witten — ja, die gasten — stonden bijna bovenaan. Je weet wel, de blauw witten die niet alleen hun vlag wapperen, maar ook bommen droppen aan de andere kant van de wereld.

En dan? Vlaggen van Palestina? Verboden. Pride-vlaggen? Ook verboden. Het soort volk dat elke dag nog vecht voor z’n bestaansrecht, maar niet eens een vlag mag laten zien op zo’n groot podium. What the fuck???

Oostenrijk wint, en wij doen alsof het een feestje is. Maar wat als die blauw witten hadden gewonnen? Denk je echt dat er dan witte duiven losgelaten zouden worden? Alsof die oorlog, die onderdrukking ineens stopt omdat zij een glitterbeker pakken.

De blauw witten winnen niet voor vrede. Ze winnen om te laten zien wie de baas is. Ondertussen gaan baby’s dood, gezinnen worden kapotgemaakt, en Europa kijkt toe, terwijl ze voor die blauw witten applaudisseren.

Moroccanoil? Ja, dat spul waar je misschien nog steeds je haar mee insmeert? Sponsor, en ja, in handen van diezelfde blauw witten. Het stinkt, man.

En Nederland? Die meedoet alsof er niets aan de hand is. Demonstranten die buiten in Bazel hun stem willen laten horen, worden met waterkanonnen weggespoten. Hardhandig. Terwijl binnen de show doorgaat en wij allemaal naar de muziek luisteren alsof het leven hier veilig en netjes is.

Dat is de hypocrisie waar je wakker van moet liggen.

Dus nee, dit was geen onschuldig liedjesfeest. Het was een schijnvertoning. Oostenrijk pakt de prijs, net op tijd. Maar de échte strijd gaat door, ver weg, waar niemand zingt, alleen huilt.

Volgende keer je volume wat lager, en luister naar de stilte die ze niet willen dat je hoort.