Het vergeten donkere hoekje van thuisblijven

Blijf thuis. Dat zijn toch wel de woorden die ons de laatste weken het meest op het hart gedrukt worden. Om de oproep kracht bij te zetten, werden de scholen, horeca en sportclubs gesloten. Kortom, het sociale leven werd platgelegd. Goed, zou je denken, want we moeten natuurlijk immers zo snel mogelijk af van deze situatie.

We nemen het voor lief. Netflix draait de nodige overuren en ik combineer zo nu en dan een wandelingetje naar het park met een bezoek aan de supermarkt om ook de koelkast weer van bevoorrading te voorzien. Voor de rest verblijf ik zoveel mogelijk in mijn eigen woning. Er is even geen sportclub, er is even geen feestje op zaterdagavond en vrienden spreek ik de komende tijd even via Whatsapp. Tot nu toe gaat het allemaal prima.

Maar wat nou als je school, je sportclub of je vriendjes en vriendinnetjes de enige veilige plek voor je zijn, en je je thuis eigenlijk helemaal niet zo op gemak voelt? Veel gezinnen zitten momenteel noodgedwongen op elkaars lip, en dat kan voor de nodige frustratie zorgen onder de thuis aanwezige gezinsleden. Zeker daar waar het in een normale situatie al niet zo goed ging, en al helemaal in huishoudens waar de normale situatie al problematisch was.

Het is een spijtige constatering, maar huiselijk geweld houdt niet op wanneer de wereld in de ban is van een virus. Het is over het algemeen niet de wapenstilstand tussen vader en moeder. Het maakt een boze ouder niet minder boos. Het neemt geen problemen weg in de relationele sfeer tussen gezinsleden, en dan denk ik dat ik het nog zachtjes verwoord. Sterker nog, nu de voordeur minder open gaat, wordt het wordt het vaak alleen maar erger.

Ik las vandaag dat de kindertelefoon aangeeft in deze tijd zo’n 40 procent méér telefoontjes te ontvangen van kinderen in een benarde thuissituatie. En normaal gesproken hebben we het bij een instantie als de kindertelefoon natuurlijk al over het topje van de ijsberg, want veel kinderen durven die stap niet eens te zetten.

Je zou kunnen spreken van een stille ramp die zich voltrekt. Hulpverlening heeft er in een normale situatie al de handen vol aan, en schiet daar eigenlijk al te kort, of komt te laat. Maar in deze situatie, waarin de signalen nóg verder verborgen blijven dan ze normaal gesproken al blijven, is hulpverlening natuurlijk juist het allerhardste nodig.

Ik zou daarom iedereen willen oproepen om uit te kijken naar de huishoudens om je heen, en goed te letten op verdachte signalen. Juist in deze tijd is dit extra hard nodig.

Meer informatie bij Veilig Thuis.