Het vertrek van Nora Achahbar, Nederland faalt wederom

Nora Achahbar gooit de handdoek in de ring. En wie kan haar ongelijk geven? Hoeveel racistische opmerkingen, hypocriete collega’s en wegkijkende bewindspersonen kan een mens verdragen? Nederland is weer een staatssecretaris kwijt en het kabinet zit nu op het randje van de afgrond. Maar laten we eerlijk zijn: dit is precies wat je krijgt als je een land bestuurt alsof je een Twitter-discussie voert.

Racisme in de ministerraad
Achahbar’s vertrek is een keihard signaal. Niet omdat ze als tweede bewindspersoon in korte tijd het kabinet verlaat, maar omdat ze vertrekt om een reden die we al te goed kennen: racisme. Racisme dat niet wordt gefluisterd in de wandelgangen, maar hardop wordt uitgesproken in de ministerraad. En dan hebben we het dit keer niet over Geert Wilders, al zit die in Den Haag natuurlijk wel vooraan met zijn ‘minder Marokkanen.’ Nee, het probleem zit dieper. Het zit in de partijen die racisme normaliseren door hun stilzwijgen. Partijen die zogenaamd het ‘midden’ vertegenwoordigen, zoals NSC, maar intussen achterover leunen en toekijken hoe dit land steeds verder afglijdt.

Yesilgöz en de PVV: een giftige combinatie
Dilan Yesilgöz, onze voormalige minister van Justitie en thans VVD-fractievoorzitter, is de cheerleader van repressief beleid. Ze maakt zich hard voor het intrekken van paspoorten van mensen met een Marokkaanse achtergrond, alsof dat dé oplossing is voor alles. Want ja, als je al decennialang als groep wordt gestigmatiseerd, is het afpakken van je paspoort natuurlijk een perfecte manier om integratie te bevorderen. Wat is het volgende plan? Marokkanen een sterretje laten dragen? Het is diep triest dat dit soort voorstellen niet alleen worden geopperd, maar ook nog serieus worden besproken.

En dan hebben we de PVV, met Chris Jansen als de nieuwe Geert Wilders-in-opleiding. Zijn aanwezigheid in het kabinet is een belediging voor alles wat Nederland zou moeten zijn. Maar ach, hij zit daar vooral om Wilders tevreden te houden en wat uitspraken rond te strooien over ‘eigen volk eerst.’

De lafheid van NSC
Dan is er NSC, de partij van Pieter Omtzigt, die ooit werd gezien als dé man met een moreel kompas. Maar wat zien we nu? Een partij die zich angstvallig stilhoudt. NSC belooft rechtvaardigheid en transparantie, maar in werkelijkheid is het een partij van aarzelaars. Omtzigt en zijn club zitten erbij, knikken wat, maar grijpen nergens in. Achahbar mocht het zelf uitzoeken. En dat deed ze, door de deur achter zich dicht te trekken.

De hardnekkigheid van institutioneel racisme
Wat Achahbar’s vertrek pijnlijk duidelijk maakt, is dat institutioneel racisme niet zomaar verdwijnt. Het is ingebakken in de structuren van dit land, van de toeslagenaffaire tot het debat over dubbele paspoorten. Je kunt geen beleid maken om paspoorten af te pakken en tegelijkertijd verwachten dat mensen zich hier thuis voelen. Het is onzin. Dit is geen integratiebeleid, het is uitsluiting in overheidsjargon.

Nederland heeft gefaald
Achahbar is weg, en wat blijft er achter? Een kabinet dat bestaat uit politici die liever ruzie maken dan regeren. Een land waar racisme wordt genormaliseerd, waar mensen met een Marokkaanse achtergrond constant het gevoel krijgen opgedrongen dat ze zich moeten bewijzen. Het vertrek van Achahbar is niet alleen haar persoonlijke verlies; het is ons verlies. Nederland heeft wederom gefaald om stemmen te beschermen die er echt toe doen.

Dit kabinet verdient te vallen. Maar laten we ervoor zorgen dat we in de puinhopen die achterblijven niet de fundamenten leggen voor een nieuwe, veel gevaarlijkere politiek van haat. Want als Wilders de troon bestijgt, wordt Nederland niet minder verdeeld – dan wordt de kloof definitief. En dan zal zelfs iemand als Nora Achahbar niet meer in de spiegel kunnen kijken zonder te denken: “Ik heb het geprobeerd, maar dit land heeft gefaald.”