Hoe blijf ik gemotiveerd in de Wajong?

Op een grijze dinsdag in november kreeg ik een telefoontje van het UWV. Hoe het met met ging. Sinds de nieuwe wet op de Harmonisering door de Tweede Kamer is, word ik ieder half jaar gebeld door mijn casemanager of ik al toe ben aan een traject.

En hoe graag ik ook wil werken, het antwoord blijft tot nu toe hetzelfde: “Ik heb helaas nog steeds te veel last van prikkels en stress, zelfs vrijwilligerswerk lukt mij niet.” Zo’n gesprekje, hoe kort het ook is, zet mij toch altijd weer even aan het denken over mijn situatie en of ik hier ooit nog uit kan komen. Wat dat betreft is het wel goed dat ik ieder half jaar gebeld wordt, het geeft mij de juiste prikkels.

Het blijft een zoektocht naar wat haalbaar is op dit moment. De laatste keer dat ik vrijwilligerswerk wilde doen met ouderen liep dit na een keer al mis. Ik legde de lat automatisch weer veel te hoog. (Hoe leer je zoiets af als je dat altijd gewend bent om te doen?!)

Toen mij gevraagd werd naar mijn achtergrond vond ik het heel moeilijk om mijn situatie uit te leggen. Mijn trots zit me wat dat betreft nog steeds teveel in de weg. Het is moeilijk om eerlijk tegen een collega te vertellen dat ik een beperking heb. En dat is nu precies waar ik steeds tegenaan blijf lopen. Juist omdat je niks aan mij ziet en ik op sociaal gebied ook prima mee kan komen zou je nooit verwachten dat ik een beperking heb.

Terwijl ik toch echt net een beetje meer begeleiding nodig heb dan een ander. Ja, met mijn verstand is weinig mis en ik kan mezelf prima presenteren, waardoor ik word overschat. Om dan open en bloot de waarheid over mezelf te vertellen vind ik dus gewoon heel moeilijk.

Het is wel gek, ik dacht echt dat ik dit na vier jaar hierover nagedacht te hebben en besproken met diverse coaches, ondertussen wel geaccepteerd had van mezelf, maar niets is minder waar. Dus de uitdaging voor mij bij een eventuele andere vrijwilligersplek is om dicht bij mezelf te blijven. Mezelf beter voordoen is niet wat me verder gaat helpen, wil ik het begrip en de ondersteuning krijgen die ik nodig heb.

Een hele kluif als je het mij vraagt, maar ook weer een goede uitdaging om van te leren. Als dit mij zou lukken heb ik een enorme drempel overwonnen en ben ik weer een stap verder. Mezelf niet beter voordoen dan ik ben. Hoe simpel kan het zijn?