Hoe de gewone hardwerkende Nederlander bestolen wordt en de verkeerden de schuld geeft

Trump en Rutte leidden hun landen als bedrijven, zoals de Franse koning Lodewijk de Veertiende zijn land vormgaf als een museum. De Franse koning gaf vrijwel al het geld uit aan pracht en praal, bouwde schitterende paleizen en maakte van de hoofdstad een keurig aangelegd stadspark, maar investeerde te weinig in het gewone volk waardoor steeds meer mensen zich niet gezien, niet gehoord en onveilig voelden en uiteindelijk in opstand kwamen. Overheidsuitgaven aan de verkeerde dingen werd zo de aanleiding voor een revolutie.

Mensen als Trump, Rutte en de leden uit ons huidige kabinet geven haast nog minder om het land en runnen de samenleving als een bedrijf. Ze doen aan winstmaximalisatie, zorgen voor een goed investeringsklimaat, bezuinigen op alles dat, en iedereen die, niet rendabel is en vinden zaken als klimaat, leefbaarheid en medemenselijkheid al snel te duur. Zulke leiders zijn soms even fijn om het huishoudboekje op orde te krijgen, maar na verloop van tijd komen steeds meer mensen in de problemen omdat te weinig geïnvesteerd is in zorg, onderwijs, saamhorigheid, leefbaarheid en alle andere (softe) dingen die nodig zijn om een fijn, veilig en beschermd leven te leiden.

Uit alle crises die er nu zijn blijkt dat we iets te lang leiders hebben gehad die teveel met een economische bril naar het land hebben gekeken. De economie draait goed, investeerders zijn blij, de belastingdruk voor ondernemers en vermogende mensen is laag, maar de wachtlijsten in de zorg zijn enorm, het onderwijs kraakt onder bezuinigingen, meer mensen zijn aangewezen op de voedselbank - en zelfs op de daklozenopvang - en veel mensen voelen zich (wederom) niet gezien, niet gehoord, onzeker en onbeschermd. Bestaanszekerheid is sinds kort een belangrijk thema, omdat door politieke keuzes in de afgelopen twintig jaar veel mensen onzeker zijn geworden over hun bestaan. Ze weten vaak niet hoe meer hoe ze de eindjes aan elkaar moeten knopen.

Vreemd genoeg kijken deze ontevreden en verwaarloosde mensen niet naar de ‘managers’ die hen in het ongeluk en chaos hebben gestort, maar geven ze de schuld aan migranten, mensen die een uitkering krijgen of aan mensen die naast economische waarde ook maatschappelijke, sociale, intellectuele en culturele waarden belangrijk vinden. Deze laatste mensen worden dan voor het gemak als ‘linkse drammers’ op een hoop gegooid, waardoor rechts drie makkelijk te definiëren zondebokken heeft om op te schieten; migranten, mensen die meer kosten dan ze opleveren en ‘zure linkse drammers’. In die laatste categorie horen dan ook meteen alle journalisten, onderzoekers, docenten en rechters, waardoor de instituten die ons moeten informeren, inspireren en corrigeren vleugellam worden gemaakt.

Inmiddels heeft dit alles gezorgd voor een sterke samenwerking tussen rechts en extreemrechts. Rechtse partijen blijven goed zorgen voor het ondernemersklimaat en het beschermen van vermogende mensen en extreemrechts profiteert van de ellende die daarvan komt door naar hartenlust haat en verdeeldheid te zaaien en zichzelf als oplossing voor vermeend cultureel verval en/of omvolking te presenteren. Dat de analyses van de extreemrechtse leiders niet kloppen en dat ze liegen over cijfers en feiten doet er niet toe, want wie vragenstelt, onderbouwingen wil of cijfers vraagt wordt verdacht gemaakt en als elitair, intellectueel of deuger in een hoek getrapt.

Dit samenspel is een duivelse dans naar de bodem en een bedreiging voor de rechtsstaat. Rijke Nederlanders zullen beschermd worden, de gewone ‘hardwerkende’ Nederlanders betalen de rekening en wie van elders komen en/of niet mee kunnen doen zullen de schuld krijgen. Dit kan allemaal niet eerlijk lijken en toch is dit voor veel mensen blijkbaar het meest aantrekkelijke pakket. Als we de peilingen moeten geloven gaan de meeste mensen hiervoor kiezen.

Al is die keuze tegen hun eigen belang en gaan ze straks zelf de rekening betalen voor hun keuze. Als dit nog een tijdje zo doorgaat zullen mensen steeds bozer en gefrustreerder worden. Ze zijn niet gezien, niet gehoord en niet geholpen en het geld dat hun pijn wat had kunnen verlichten is in zakken blijven zitten die toch al goed gevuld waren. En zo is het volk straks weer bestolen en dit keer levert dat niet eens mooie paleizen of een fraaie stad op, zoals dat bijna 250 jaar geleden wel het geval was. Het lijkt wachten op een revolutie of een politieke draai die een opstand afwendt. Zo is 29 oktober 2025 nu al een historische dag.