Hoe een journalist van het Friesch Dagblad oorlogsmisdaden goedpraat

Na zijn terugkomst van een CIDI-reis naar de Palestijnse bezette gebieden, schreef journalist Wybe Fraanje in een column in het Friesch Dagblad dat hij “vóór nederzettingen” is “omdat dit land nu eenmaal aan de Joden toebehoort”. Echter Wybe geeft ons geen enkele onderbouwing voor zijn mening. Daarmee schendt hij de fundamentele regels van een rationeel democratisch debat, namelijk dat wie stelt ook moet bewijzen.

Palestijnen hebben het recht op de Westbank

Wybe dient zijn stelling te onderbouwen omdat er een brede eenstemmigheid in de wereld bestaat dat de Westbank bezet is, dat de nederzettingen illegaal zijn en dat de Palestijnen zelfbeschikkingsrecht hebben. Het zelfbeschikkingsrecht betekent ook het recht op het territorium waar het volk zich bevindt. De Adviesraad Internationale Vraagstukken concludeerde: “Over de belangrijkste rechtsvragen met betrekking tot het conflict kan weinig verschil van mening bestaan. Israël heeft de plicht het recht op zelfbeschikking van het Palestijnse volk te eerbiedigen. De vestiging van Israëlische nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en de beperking van de bewegingsvrijheid van de Palestijnen in de bezette gebieden als geheel leveren schendingen op van volkenrecht.”

Ook dertien hoogleraren volkenrecht schreven in een brief aan de regering: “Het staat buiten kijf dat het Israëlische nederzettingenbeleid een continue schending van ook voor Nederland geldend internationaal recht vormt, zoals vastgesteld door de VN-Veiligheidsraad. De nederzettingen maken inbreuk op het recht op zelfbeschikking van de Palestijnen, een recht dat, zoals het Internationaal Gerechtshof in Den Haag in 2004 heeft bevestigd, bindende verplichtingen voor álle landen behelst. De Nederlandse regering is volkenrechtelijk verplicht om bij te dragen aan de verwezenlijking van het Palestijns recht op zelfbeschikking en om het Israëlische nederzettingenbeleid niet te faciliteren.”

De Israëlische nederzettingen zijn oorlogsmisdaden

Het kabinet heeft net een wetsvoorstel ingediend dat het strafbaar maakt groepen te beledigen: “door het vergoelijken, ontkennen of verregaand bagatelliseren van … oorlogsmisdaden in de zin van de artikelen 6, 7 en 8 van het Statuut van het Internationaal Strafhof.”

In artikel 8 staat dat het overbrengen van burgers naar bezet gebied (zoals de Israëlische nederzettingen) een zware oorlogsmisdaad is. Het is een van “de ernstigste misdaden die de internationale gemeenschap als geheel aangaan.” De Commissie voor Internationaal Recht beschouwt in haar ontwerp voor artikelen voor misdaden tegen de vrede en veiligheid van de mensheid “het vestigen van kolonisten in een bezet gebied en veranderingen in de demografische samenstelling van een bezet gebied” als een “buitengewoon ernstig oorlogsmisdrijf”.

De Nederlandse Wet Internationale Misdrijven bestraft dit misdrijf met mogelijk levenslange gevangenis. Is Nederland het braafste jongetje in de klas? Nee. Veel landen hebben zulke wetten, inclusief de landen die altijd in de top 10 van rechtsstatelijkheid staan (zoals Denemarken, Noorwegen, Zweden, Duitsland, Nieuw-Zeeland en Ierland).

Stelt u zich eens voor dat een opinieschrijver hetzelfde zou schrijven over een Palestijnse terrorist als de heer Fraanje over een settler die gewapend rondloopt: “Wat een held, dacht ik, en ik kreeg steeds meer bewondering voor hem.” Zou de redactie hem niet aanspreken? 

Aldus Wybe zijn de Palestijnen gelukkig onder bezetting. Hij beschrijft hen als gebrainwashte dommeriken, die alleen door “ophitsing” een eigen staat willen. Dus Wybe beledigt duidelijk een groep, ontkent en verheerlijkt een zware oorlogsmisdaad.

Journalist Wybe Fraanje schendt de fundamentele regels van een democratisch debat: wie stelt bewijst. Zonder bewijs toont hij lak aan de Nederlandse wetten te hebben en aan de fundamentele waarden in de grondwet. Door zijn invloed op de lezers is hij medeverantwoordelijk voor het feit dat de regering haar juridische plichten niet nakomt. Hoe kunnen we de media vertrouwen als journalisten drogredeneren, fundamentele kennis over hun onderwerpen ontbreekt en ze slechts een doorgeefluik van CIDI zijn?