Hoe kon dit in hemelsnaam gebeuren?

Ergens in Nieuwegein ligt een teddybeer op de stoep. Misschien is het de hare. Misschien is hij achtergelaten door een vriendinnetje dat in paniek wegvluchtte. Misschien heeft een politieagent hem opgeraapt en even niet geweten wat ermee te doen, alsof de zwaarte van het moment zelfs voor hem te groot was.

Ergens in Nieuwegein lag een meisje van elf op straat. Misschien had ze net nog gelachen, haar hand in die van een vriendinnetje, op weg naar een vriendje of vriendinnetje. Ze was gewoon een kind, in een gewone straat, in een gewoon land waar kinderen veilig horen te zijn. Totdat ze dat niet meer is.

Wat moeten we in godsnaam zeggen? Dat het een tragisch incident is? Dat de politie het onderzoekt? Dat er vragen zijn over de dader, over zijn motief, over wat zich precies heeft afgespeeld? Dat er deskundigen aan talkshowtafels zullen schuiven, met opgetrokken wenkbrauwen en verontruste blikken? Dat iemand zal zeggen dat de samenleving verhardt, en iemand anders zal zeggen dat we vooral niet te snel moeten oordelen?

Maar er lag een meisje van elf op straat. Op klaarlichte dag. Voor de ogen van haar leeftijdsgenootjes, die nu voor altijd weten hoe rauw geweld eruitziet. Een moeder en een vader hebben geen dochter meer. Er is een fiets die nooit meer zal worden opgehaald, een rugzak die ergens in een gang nog op haar wacht. En er zijn vriendjes en vriendinnetjes die nietsvermoedend naast haar stonden en iets zagen wat ze nooit meer zullen vergeten.

We zijn te laat.

We zijn altijd te laat.

Pas als het kwaad al is geschied, buigen experts zich over de signalen. Pas als er bloed op de stoep ligt, komen de analyses. Pas als het leed onomkeerbaar is, stellen we vragen die eerder gesteld hadden moeten worden. Was hij bekend bij instanties? Had iemand iets kunnen zien? Was er een dossier, een patroon, een hulpvraag die genegeerd werd?

We praten vaak over veiligheid. Over wetten, over protocollen, over instanties die ‘het niet zagen aankomen.’ Maar wat betekent veiligheid als een elfjarig meisje niet eens meer over straat kan zonder neergestoken te worden? Wat betekenen al die regels als ze keer op keer achter de feiten aanlopen?

We moeten het lef hebben om verder te kijken dan alleen deze ene zaak. Dit is geen losstaand geval, geen incident in een vacuüm. Dit is het gevolg van iets groters, iets waar we onze ogen niet langer voor mogen sluiten. Huiselijk geweld, geestelijke instabiliteit, signalen die gemist worden, een systeem dat te traag reageert—het zijn geen losse puzzelstukjes. Het is een geheel, een patroon, een ramp die zich keer op keer voltrekt op plaatsen waar we dachten veilig te zijn.

We moeten keihard ingrijpen.

Maar keihard ingrijpen betekent niet schreeuwen om strengere straffen of de doodstraf invoeren, hoe verleidelijk ook. Keihard ingrijpen betekent eerder ingrijpen. Vóórdat iemand ontspoort. Vóórdat een man met een mes een kind van elf vermoordt. Keihard ingrijpen betekent investeren in geestelijke gezondheidszorg, in jeugdzorg, in een systeem dat mensen opvangt voordat ze gevaarlijk worden. Het betekent dat we niet wachten tot het te laat is.

Er is een lege stoel in een klaslokaal. Een moeder die nog steeds haar dochter wil roepen voor het eten. Een rugzak die blijft liggen in een gang.

Een meisje van elf is dood. Op straat. Voor de ogen van haar vriendjes.

Dat had nooit mogen gebeuren. En als we nu niet ingrijpen, gebeurt het morgen weer.