Hoe Prinsjesdag opnieuw roet in het eten gooide voor kwetsbare mensen

Mensen met een beperking korten op zorg die ze nodig hebben is een straf, stop daar nu eens mee!

Terwijl de meeste mensen zich druk maakten over wat voor kleuren kleding en hoedjes de mensen op hadden tijdens Prinsjesdag zat ik vooral in de spanning over de nieuwe plannen voor kwetsbare mensen. 

En ik had gelijk: hoewel er weinig plannen in het koffertje zaten voor de toekomst (het kabinet is immers nog steeds demissionair) was er wel ruimte gemaakt om het leven van mensen in een kwetsbare positie nog even wat extra te beknellen.

Het is inmiddels wel bewezen dat de meeste mensen in de politiek geen inzicht hebben hoe het is om te leven in armoede en/of met een beperking. Toen in 2014 besloten werd om de Wajong-uitkering vanaf 2018 te verlagen van 75 naar 70% van de uitkering vond ik dit al een extreem dom plan en het is bewezen dat dit totaal geen effect heeft gehad op de arbeidsparticipatie van mensen met een beperking. 

Hoezo zou deze verlaging mensen met een beperking kunnen prikkelen om harder te gaan werken? Het is geen prikkeling, het is een straf simpelweg omdat je niet op hetzelfde tempo kunt meedraaien als de rest van de samenleving. Dit terwijl het voor mensen met een beperking nu eenmaal anders werkt om te kunnen functioneren op het huidige, hoge niveau van de samenleving. 

Anno 2025 zou je toch hopen dat mensen enigszins geleerd hebben dat mensen op deze manier ‘prikkelen’ alleen maar averechts werkt maar nee, volgens de nieuwe plannen ontbreekt het geld om het leven van mensen met een beperking structureel te verbeteren. 

Kortom: er is geen enkele motivatie vanuit de Tweede Kamer om ook mensen met een beperking een fatsoenlijk leven te geven en dat doet verschrikkelijk veel pijn. 

Laat ons op ons eigen tempo functioneren en ondersteun ons in wat we nodig hebben in plaats van steeds maar weer die kortingen op zorg die wij hard nodig hebben en waar wij als mens zijn gewoon recht op hebben.