Hoera, het is vakantie

Zes weken. Met kinderen. In huis. Ja, ik weet het, ik heb daar zelf voor gekozen. Net als mijn sarcasme, mijn piercings en dat hardnekkige idee dat ik deze zomer wél ga overleven zonder uit te vallen of mijn ijskoffie koud te laten worden. Maar zes weken vakantie zijn gewoon veel. Vol herrie. Vol spullen op de vloer. Vol kinderen die je elk uur opnieuw aankijken alsof verveling een levensbedreigende aandoening is.

De eerste week is nog prima. Dan is het hele gezin, behalve ik, op scoutingkamp. Mijn voeten gaan op tafel. IJskoffie latte met plastic rietje in m’n hand. Stilte. Geen gejengel, geen gejank, geen mensen op m’n nek. Gewoon even Juul. Alleen. Met koffie. Met ruimte in mijn hoofd. En zonder iemand die in paniek raakt omdat een plakbandrol zoek is.

En dan komen ze terug

Ik hou van ze. Echt. Met alles wat ik heb. Maar ook met grenzen. En die grenzen zijn sinds kort een stuk zichtbaarder. Voor ik moeder was, wist ik niet dat ik autistisch ben. Sinds kort weet ik ook dat ik MS heb. En sindsdien komen prikkels niet gewoon binnen, ze stormen. Geluiden, bewegingen, onvoorspelbaarheid, alles resoneert tot in mijn botten. Alsof mijn lijf zegt: "Wil jij de hele dag op het randje leven? Hier, voel dan ook echt alles tegelijk."

Glitters ik haat ze. Intens. Ze zijn overal. En ze verdwijnen nooit. Niet uit je huis, niet uit je haar, niet uit je ziel. Slijm is koud, vies en geestelijk ondermijnend. En dat zogenaamde magische zand is vooral magisch in hoe het zich vermenigvuldigt. Je vindt het zelfs terug op plekken waar je al maanden niet geweest bent. Onder je matras. In de wc-rolhouder. In je BH.

En dan nog even tussendoor: dennennaalden. Die haat ik dus ook. Gewoon omdat het kan.

Ik ben geen schoolpleinmoeder. Ik sta er niet, want de man hier in huis doet dat. En zelfs als ik er zou staan, zou ik me voelen als die ene op een feestje die net te hard lacht, te eerlijk praat en geen idee heeft of ze erbij hoort. Alles lijkt daar soepel te gaan. Moeders met vlechten, luchtige gesprekken, kinderen met linnen tasjes. Voor de duidelijkheid: ik heb niks tegen yoga-moeders. Echt niet. Ik bewonder ze. Maar ik voel me er niet thuis. Dat zal aan mij liggen. Maar het is wel zo.

Wij doen het anders. We wandelen. Gaan naar musea met de Museumjaarkaart. Bibliotheek. Activiteiten in het huis van de wijk. Onze kinderen spelen buiten. Met modder, takken en stoepkrijt. En ja, dat mag hier officieel niet. Laatst kreeg iemand zelfs een boete. Voor stoepkrijten. Maar laat ze toch lekker. Ja, ze tekenen ook piemels. En monsters. En harten met namen die steeds wisselen. Maar het is van krijt. Het spoelt weer weg. In tegenstelling tot mijn mentale uitputting.

En ik probeer Juul te blijven. Niet alleen mama. Niet alleen regelneef of huishoudelijke hulp met het geduld van een krant. Juul wil ook gewoon tekenen. Staren. Ademhalen. Een blad omslaan in een boek zonder dat iemand vraagt of ik weet waar hun andere sok is.

Op social media zie ik ze. Die gezinnen met hun perfect geserveerde picknicks. Kinderen in spierwit. Geen vlekken. Geen drama. Moeders met rust in hun ogen en glazen potten met fruitwater. Alsof vakantie een tijdschrift is en iedereen meedoet behalve ik.

Ik plaats ook foto's. Van mijn kinderen zoals ze zijn. Met plakhanden, een kapotte broek, halve glimlach en een krijttekening van een piemel op de stoep. Echt.

Dus aan jullie, lezers van Joop. Hoe doen jullie dat. Houden jullie het een beetje vol. Of zitten jullie ook af en toe op de wc terwijl je niet hoeft, gewoon om even niet nodig te zijn. Moet ik leren me anders op te stellen. Of is dit gewoon hoe een eerlijke vakantie eruitziet.

En zeg nou niet dat ik van elk moment moet genieten.

Want dan komt er een glitterbom door je brievenbus.

Als aanslag...