Hoopvolle medestanders voor streven naar vrede

Nico schrijft een serie over oorlog, dit is aflevering 47.

Nooit zal ik goed begrijpen waarom zoveel wereldburgers oorlog als een noodzakelijk kwaad zien. Al maakt het natuurlijk wel uit of je er zelf mee te maken hebt of niet. Toch wil ik deze keer ruimte bieden aan mensen die ook direct of indirect tegen oorlog voeren in opstand komen.

Het meest ontroerend vind ik het liedje ‘Zonder naam’ van Spinvis. Hij brengt de oorlogswaanzin mooi onder woorden als hij het heeft over twee anonieme jongens die elkaar doodschieten met wapens uit dezelfde fabriek. Ook zingt hij over handelaars in haat.

Paulien Cornelisse zegt: “Voor het leven in het algemeen geldt dat er maar weinig echte conclusies zijn. Het zetten van een punt, een definitieve punt, dat doe je gedurende je leven toch bijna nooit. Er komt altijd wel weer iets. Ik denk dat veel mensen graag denken in duidelijke verhalen, in conclusies, in definitieve lessen, in het ronde einde. Ik geloof daar niet zo in. Ik denk meer: er gebeurt van alles, en je kunt aan al die gebeurtenissen tijdelijke conclusies verbinden, voordat je weer een andere conclusie moet trekken. Misschien kun je je stuk eindigen met een komma.” (Volkskrant magazine 15/3/2025)

Tijdens een netwerkconferentie op 9 maart in Amsterdam werd de Nieuwe Vredesbeweging gelanceerd. Dat werd wat mij betreft warempel ook wel tijd. Er kwamen twintig vredesorganisaties op af en 220 bezoekers. Oud PvdA-minister Jan Pronk had het in zijn toespraak over tien geboden om oorlog te voorkomen. Hij maakt zich zorgen om de wapenwedloop die in Europa op gang is gekomen. “Waar blijven de vredesplannen? Ik hoor ze niet. Trumps vrede is niet mijn vrede.”  Zijn vredesstreven gaat terecht niet zo ver dat hij zich tegen het leveren van wapens aan Oekraïne uitspreekt.

Als in juni de NAVO-top in Den haag plaats vindt organiseert de Nieuwe Vredesbeweging een Tegentop op 21 juni en een demonstratie op 22 juni. Lees de zeven zinnige punten waartoe het Manifest van de Nieuwe Vredesbeweging oproept. (Bij ‘contact’ kun je dit initiatief, als je wilt, steunen)  

Getroffen werd ik ook door de opinie de student Julia van Dijk in de NRC (1/4/2025, geen grap): ‘De reflex tot herbewapening wordt zelden vergezeld van een even ambitieus plan voor diplomatie, conflictpreventie of vredesopbouw. Twijfel aan militaire uitbreiding wordt al snel als wereldvreemd idealisme afgedaan. Alsof meer wapens, meer dreiging en meer paraatheid de enige route naar veiligheid vormen. Als de overheid jongeren oproept tot discipline en opoffering, mag daar een terechte wedervraag tegenover staan: wat doet de staat voor hun toekomst? De zorgen over klimaatverandering, kansenongelijkheid, betaalbare zorg en huisvesting zijn minstens zo fundamenteel, en verdienen politieke urgentie – geen schouderophalen. Laat ze eerst maar eens vechten voor ons.’

David Van Reybrouck, de nieuwe Denker der Nederlanden, besluit een gesprek in de Volkskrant (22/3/2025) met: “Democratie gaat niet over het opheffen van conflicten, maar over het leren leven met conflicten. En daar kan ik als Denker wel voorstellen voor doen.” Kom maar op, David. We moeten er dagelijks mee leven.