ICJ-rechter Sebutinde betrapt op plagiaat uit Israëlische lobbybronnen

In juli 2024 bracht het Internationaal Gerechtshof (ICJ) een belangrijk advies uit over de juridische gevolgen van Israëls bezetting van Palestijnse gebieden. Het Hof oordeelde dat de bezetting en de vestiging van nederzettingen illegaal zijn en riep Israël op om deze activiteiten te beëindigen en de nederzettingen te evacueren. Andere staten kregen de plicht om de illegale situatie niet te erkennen en geen hulp of bijstand te verlenen die de bezetting in stand houdt. Dit leidde onmiddellijk tot felle aanvallen van Israël-supporters op het Hof en zijn rechters.

De aanval op het Internationaal Gerechtshof
De aanvallen op het Hof waren niet inhoudelijk, maar gericht op de reputatie van de rechters. Zo werd rechter Hilary Charlesworth weggezet als een extreem linkse heks en werd ICJ-president Nawaf Salam beschuldigd van bevooroordeeldheid vanwege zijn Libanese afkomst en eerdere diplomatieke functies. De meest recente aanval beweerde dat hij al campagne voerde om de nieuwe premier van Libanon te worden terwijl hij nog rechter was. Op 14 januari 2025 nam Salam ontslag om premier te worden en werd hij opgevolgd door vice-president Julia Sebutinde.

De Israël-lobby reageerde verheugd op haar benoeming. "Waar Salam uitgesproken anti-Israël was, wordt zij juist gezien als pleitbezorger voor het Israëlische standpunt," schreef het Centrum Informatie en Documentatie Israël. Het Nieuw Israëlitisch Weekblad kopte zelfs: "Krijgt Internationaal Hof in Den Haag pro-Israëlische voorzitter?"

De Israël-lobby en haar invloed
John J. Mearsheimer en Stephen M. Walt beschrijven in hun boek “The Israel Lobby and U.S. Foreign Policy” de lobby als een losse coalitie van individuen en organisaties die het buitenlands beleid van de Verenigde Staten in een pro-Israëlische richting duwen. Dit gebeurt via denktanks, mediafiguren en politieke organisaties. Hun definitie gebruik ik ook. Let op, dit betekent niet dat deze lobbyisten een complotnetwerk vormen.

De Amerikaanse historicus Zachary Foster, gespecialiseerd in de moderne geschiedenis van Palestina, ontdekte dat Sebutinde in haar dissenting opinion historische onwaarheden gebruikte (Dissenting opinions zijn afwijkende meningen van rechters die het oneens zijn met (delen van) het meerderheidsoordeel en hun juridische redenering apart toelichten). Foster onderzocht haar bronnen en concludeerde dat ze veel materiaal direct had overgenomen van de Israël-lobby zonder bronvermelding. Zijn bevindingen inspireerden mij om haar tekst verder te analyseren, waarbij ik ontdekte dat ze sommige paragrafen had gekopieerd uit een artikel van de lobbyisten Abraham Bell en Eugene Kontorovich: "Palestine, Uti Possidetis Juris and the Borders of Israel". Mijn volledige analyse is hier te vinden.

Bell en Kontorovich: De architecten van Israëls juridische narratief
Bell en Kontorovich zijn prominente leden van het Kohelet Policy Forum, een conservatieve, libertaire Israëlische denktank. Kohelet oefent directe invloed uit op Israëls wetgeving en was de drijvende kracht achter de gerechtelijke hervormingen van 2023. Hun natte droom is een wet bedoeld om nederzettingen op Palestijns privéland te legaliseren.

Eugene Kontorovich woont zelf in een illegale nederzetting, speelt een belangrijke rol bij de anti-BDS-wetgeving in Amerika, en werkt actief aan het creëren van juridische argumenten die kolonisten in staat stellen land van Palestijnen over te nemen. Zijn juridische interpretatie dat Israël het recht heeft op het gehele gebied tussen de rivier en de zee via het uti possidetis juris-principe, wordt slechts door een handvol juristen serieus genomen.

Bijvoorbeeld, in hun boek “Occupation in International Law” (Oxford University Press) vermelden vooraanstaande juristen zoals Eliav Lieblich en Eyal Benvenisti het werk van Bell en Kontorovich slechts in een voetnoot, enkel om te erkennen dat het bestaat. De meeste boeken nemen niet eens de moeite om Bell en Kontorovich te benoemen. Zij zijn wat ik de “wappies van het volkenrecht” noem. Toch plagieerde Julia Sebutinde hun artikel om haar juridische betoog te onderbouwen.

Het uti possidetis-principe is een regel in het internationaal recht die bepaalt dat voormalige administratieve grenzen van koloniën of afhankelijke gebieden bij onafhankelijkheid worden omgezet in staatsgrenzen om stabiliteit te waarborgen.

De verdere plagiaatbronnen van Sebutinde
Naast Bell en Kontorovich kopieerde Sebutinde argumenten uit de website “Myths and Facts: A Guide to the Arab-Israeli Conflict” van Mitchell G. Bard. Bard is directeur van de American-Israeli Cooperative Enterprise, een pro-Israëlische lobbyorganisatie. Zijn publicaties bevatten vaak feitelijke onjuistheden en drogredeneringen die het Israëlische narratief versterken.

Een andere bron was een YouTube-video van PragerU. PragerU is een Amerikaanse mediaorganisatie die ultraconservatieve en christenzionistische propaganda verspreidt. Hun publicaties zitten vol met misleidende informatie en worden actief gepromoot in Amerikaanse scholen. De CEO van PragerU, Marissa Streit, is een voormalig lid van de Israëlische inlichtingeneenheid 8200, die bekend staat om cyberoorlogsvoering.

Ook een blogpost van Douglas J. Feith uit 2021, gepubliceerd door het Hudson Institute, werd geplagieerd door Sebutinde. Feith was een van de architecten van de oorlogen in Afghanistan en Irak en speelde een cruciale rol in het document “A Clean Break: A New Strategy for Securing the Realm” (1996), geschreven voor Benjamin Netanyahu, dat een agressiever Israëlisch buitenlandbeleid adviseerde. Feith heeft jarenlang betoogd dat de Israëlische nederzettingen legaal zijn en dat het land geen enkele verplichting heeft om bezet gebied op te geven. Als adviseur van Ronald Reagan probeerde hij diens overtuiging dat de nederzettingen legaal zijn, wit te wassen.

Een reageerder op de site van Zachary Foster ontdekte dat Sebutinde ook tekst had gekopieerd van de website van de Israëlische diplomatieke missie bij de VN in Genève.

Conclusie: Een opinie uit de Israël-lobby
Julia Sebutinde's dissenting opinion is geen onafhankelijke juridische analyse, maar een compilatie van argumenten uit de Israël-lobby. Haar tekst had net zo goed geschreven kunnen worden door een stagiair bij AIPAC in samenwerking met een stagiair van Christians United for Israel. Juristen hebben Sebutinde’s opinie volledig weerlegd, zoals bijvoorbeeld David Kretzmer en André de Hoogh. De komende jaren zullen uitwijzen of het ICJ zich zal laten leiden door internationaal recht, of dat lobby-invloeden zoals die van Sebutinde een gevaarlijk precedent scheppen.