Iedere politicus een therapeut

Bij de afgelopen Algemene Beschouwingen gebeurde iets opmerkelijks. Toen PVV-leider Geert Wilders Sigrid Kaag verweet onterecht afwezig te zijn, kwam de woordvoerder van D66, Rob Jetten, met een bijzonder antwoord. “Ja, voorzitter, de obsessie van de heer Wilders met Sigrid Kaag begint toch wel echt zorgwekkende vormen aan te nemen. We zien eigenlijk al maandenlang dat de heer Wilders een nieuw levensmotto heeft ‘een uur niet over Sigrid Kaag getwitterd, is een uur niet geleefd voor de heer Wilders’. En hier vandaag in het belangrijkste debat waar we het moeten hebben over de problemen op de woningmarkt, op de arbeidsmarkt, het aanpakken van de klimaatcrisis, begint de heer Wilders zijn bijdrage met zijn obsessie met Sigrid Kaag. En ik zou hem eigenlijk willen vragen: gaat het wel helemaal goed met u, meneer Wilders? En als u een keer wil praten over die Sigrid Kaag obsessie, dan komt u een keer bij mij op de bank liggen of dan betaal ik voor u ergens een therapiesessie, dan kunt u het daarover hebben. Maar ik zou u eigenlijk willen uitdagen om het vandaag vooral te hebben over de problemen in het land en niet over uw obsessie met een sterke vrouw waar u blijkbaar bang voor bent.”

Dit was echter niet het enige moment dat referenties naar therapie voorbijkwamen. In een debat tussen Thierry Baudet en Rob Jetten over het gebruik van vergelijkingen met de Tweede Wereldoorlog, zei Baudet tegen Jetten: “Ik denk dat u eens wat meer in de spiegel moet kijken. Dat denk ik.” In dit geval zijn de rollen dus omgedraaid en wordt Jetten zelf aangespoord tot meer zelfreflectie. Alles bij elkaar genomen verwijten de tegenpolen elkaar een gebrek aan zelfreflectie en zou dit de onderlinge verschillen verklaren. Waarom zouden we het dan niet breder trekken en bij alle politici zelfreflectie stimuleren zodat dit verfrissend kan werken voor het hele politieke landschap? Dit kan bijvoorbeeld door iedere week therapie in te lassen als onderdeel van de werkweek.

Politici hebben een zware baan met veel verantwoordelijkheden. Deze therapie kan voor henzelf een emotionele uitlaadklep zijn en een moment om te ontstressen; even de negatieve energie eruit gooien, je hart luchten en tijd om te ontspannen. De haptotherapie leert ons dat de moderne samenleving erg gericht is op het denken en doen, maar dat als gevolg daarvan ons gevoel vaak aan de aandacht ontsnapt. Men kan daardoor steeds meer in z’n hoofd gaan leven en het contact met zijn lichaam verliezen. Dit geldt ook zeker voor een baan als politicus/politica en kan zorgen voor burn-outklachten, maar ook het opkroppen van steeds meer onverwerkte emoties. Therapie kan zodoende verlichting bieden voor politici zelf.

Daarbij dient deze therapie ook een maatschappelijk belang. Wanneer politici opgeruimd en meer in balans zijn, kunnen impulsiviteit en verharding worden verminderd. Ook kunnen projecties tegen politieke tegenstanders worden weggenomen waardoor meer samenwerking zou kunnen ontstaan. Al met al kan er door milder naar jezelf en elkaar te kijken dus een liefdevollere politiek ontstaan met meer verbinding en begrip.

Nu kan het zijn dat sommige politici in eerste instantie niet zitten te wachten op therapie. Zij kunnen dit dan tegenwerken door bijvoorbeeld geen woord te zeggen tegen de therapeut. Toch kan stilte veel teweegbrengen; hiermee kunnen eveneens onzekerheden naar boven komen. Daarnaast zijn veel politici extravert waardoor zij, ook wanneer ze in eerste instantie niet willen meewerken, waarschijnlijk wel zullen gaan praten en langzaam maar zeker pijnpunten besproken kunnen worden. Verder dient deze therapie niet om een diagnose te stellen en is ook hier het beroepsgeheim van toepassing waardoor deze therapie niet tegen politici gebruikt kan worden, maar enkel in hun voordeel kan werken.

Het zou dus goed zijn als iedere politicus/politica wekelijks therapie krijgt aangeboden. Immers, hoe kan iemand ons land helen als hij/zij niet zichzelf geheeld heeft? Met deze therapie kunnen emoties en stress van politici worden verwerkt en worden deze niet afgereageerd en geprojecteerd op anderen. Dit kan voor de politici zelf opluchting geven en voor de maatschappij een doorbraak zijn in het verharde politieke klimaat.

Aron Rijsdorp (25) is politicoloog en volgt komend jaar de master Religie en samenleving in Utrecht. Jan Groot (61) is Jungiaans therapeut in opleiding en betrokken bij diverse natuurbeschermingsprojecten.

cc-foto: Oliver Kepka