Iedereen lijkt in de radicaal-rechtse fuik te lopen

Het noodrecht is van tafel. Een spoedwet, met de onheilspellende naam van ‘Asielnoodmaatregelenwet’, moet het worden. Laat er geen twijfel over bestaan, Wilders heeft niet verloren. Hij heeft ingezet op een noodwet, wetende dat dit zowel politiek als juridisch onmogelijk is, om nu bij een spoedwet uit te komen. De maatregelen zijn vergaand. Net zoals bij onze oosterburen, gaan we weer grenscontroles invoeren. Het Schengenverdrag wordt zo vakkundig de nek omgedraaid. We gaan meer asielzoekers vastzetten in een cel, alsof het de facto criminelen zijn. We gaan de Spreidingswet, die zo goed werkt dat zelfs minister Faber hem stiekem uitvoert, toch intrekken. Syriërs worden vanuit politiek opportunisme teruggestuurd naar een land dat ten diepste onveilig is. En we gaan gezinshereniging beperken, want de ‘nareis op nareis’ van al die duizenden - eerder tientallen - meerderjarige kinderen en ongehuwde partners, drukt natuurlijk veel te zwaar op onze maatschappij.

Het wordt spannend of deze maatregelen door de Eerste Kamer komen. Het kabinet heeft daar nog acht zetels nodig voor een meerderheid. Die zouden kunnen komen van JA21, FvD, SGP en 50Plus/OPNL. Tegelijkertijd zal het Wilders waarschijnlijk weinig uitmaken. Zijn missie is eigenlijk al volbracht. Ongeacht of het kabinet nou vroegtijdig valt of niet, hij kan met trots paraderen dat zijn kabinet het “strengste asielbeleid ooit” zou uitvoeren. Met daarmee de garantie dat het de komende maanden, misschien zelfs jaren, alleen maar over migratie zal gaan. Over de rol van de VVD en NSC is al genoeg gezegd. Iedereen beseft zich ondertussen wel dat beide partijen gigantische blunders hebben begaan. De VVD vóór de verkiezingen, NSC na de verkiezingen. Dat we nu in de situatie zitten waarin we momenteel zitten verwijt ik echter ook de oppositiepartijen én de media.

De discussie over een noodwet of een spoedwet, waarbij oppositieleden hebben gesmeekt om alsjeblieft niet het parlement te omzeilen, heeft verder bijgedragen aan de normalisatie van radicaal-rechts gedachtegoed. Het ging al die tijd over de vorm, wat heeft afgeleid van de draconische inhoud. Mijn eigen partijleider noemt het nieuws van vandaag zelfs “de nette weg”. Dat het noodrecht niet is ingezet, verdient geen compliment of opluchting. En aan de eerder genoemde maatregelen is helemaal niets netjes te noemen. Ook de oppositieleider van GroenLinks-PvdA begon recent ineens over soberder asielbeleid en het opblazen van de verzorgingsstaat door migratie. Meegaan in een rechts frame, beide heren hebben er niets aan.

Op dezelfde wijze wordt nu door de media gedaan alsof Wilders op de knieën is gegaan, moest inbinden, heeft verloren. Dat er water bij de wijn is gedaan. Dat dit daarom degelijke voorstellen zijn. Dat is niet zo. Journalisten zouden eens hun werk moeten doen, namelijk uitzoeken of iets überhaupt wel mag of kan, en wat dit dan betekent voor de positie van Nederland in Europa en de wereld, en wat het betekent voor onze democratische rechtsstaat. Maar het waren de media die hem Geert Milders noemden, en het zijn de media die het nu telkens hebben over een asielcrisis die allereerst zou bestaan en die dit kabinet ook nog eens zou gaan aanpakken. De macht wordt zo niet gecontroleerd maar juist gefaciliteerd.

Het is een gitzwarte dag waarin inhumane maatregelen voor een onzincrisis worden gepresenteerd als democratisch compromis waar Nederland echt wat aan heeft. Maar dat is niet zo. Er komen zo geen betaalbare woningen bij, de klimaatdoelen worden zo niet bereikt, het onderwijs wordt er zo niet beter op, de werkende en niet-werkende armen worden zo niet minder arm en de druk op de zorg neemt zo niet af. Maar Geert Wilders zag dat het goed was, want we raken zo steeds dieper in een radicaal-rechtse fuik.