Ik ben de vrouw die Wilders als schrikbeeld gebruikt

De fascistische tweet van Wilders heeft velen gekwetst en beledigd. Dat was zijn doel ook. Hij en soortgenoten kwetsen graag en beledigen het liefst. Niks anders doen hij en al zijn verwanten. Het is hun manier om zichzelf groter te maken door anderen te kleineren. Het is hun middel ook om de zuiveringspraktijken die ze nastreven in de week te zetten. Zodat vergassingen straks gerechtvaardigd worden. En noodzakelijk ook. Om 'ons' te redden.

Los van het feit dat zijn 'ons' niet de mijne is, want bij mijn 'ons' hoort iedereen, reageerde ik anders op zijn fascistische tweet dan de meesten. Ik voelde me juist trots dat ik me herkende in het gezicht van de lelijke vrouw ernaast. Ik ben haar, ja. Ik ben bijna 55. Over mijn leven zijn talloze genadeloze treinen gereden en de rimpels wijzen op de diepe wonden erachter. Als ik in de spiegel kijk, dan zie ik dezelfde vermoeide en uitgeputte blik.

Boos ben ik ook. Het onrecht jegens mij en mijn machteloosheid in mijn eeuwige gevecht om te mogen bestaan hebben ook mijn wenkbrauwen naar elkaar toe getrokken. Ik ben boos, ja. Ik ben gerimpeld en eindeloos verdrietig. Ik ben oud, ja. Ik draag nu geen hoofdoek, maar als ik het wil, dan zet ik die om mijn grijze krullen heen. Als protest. Als het teken van solidariteit. Ik ben een gerimpelde vrouw die doet wat ze wil. 

Ik ben dus die vrouw uit de fascistische tweet van Wilders, ja. En ik ben een trotse (uit)drager van de PvdA ideologie. De fascistische tweet van Wilders heeft mij niet beledigd, integendeel. Het heeft me erkend in hetgeen wat ik ben en waar ik voor sta! Een gerimpelde vrouw die boos is over het onrecht dat haar en al haar medemensen is aangedaan. Een oude, onaantrekkelijke vrouw die weet waar ze voor staat. Die door haar eigen lot levenswijs is gemaakt. 

Boos en gerimpeld staat deze vrouw rechtop, ondanks alle vernedering en miskenning. Zij buigt niet voor fascisme. Zij zet de hoofdoek om haar uitgeputte gezicht heen. Deze mevrouw weet waar zij voor staat, en zij wijkt niet af. Zij laat zich niet intimideren door fascistische smurfen. Aan hen besteed zij geen aandacht. Zij stemt de PvdA. En daar is zij zo trots op! 

Het fascistische tafereel van Wilders bracht me terug naar het jaar 2005.  Toen woonde deze trotse, gerimpelde vrouw in een Drents dorp. Toen werden haar kinderen zwaar gepest omdat ze 'buitenlanders' zijn.  Op een avond kwam zij terug van haar werk.  Op haar oprit parkeerde zij haar auto. Zij zag er niet dat de oprit vol geschreven was. Met een wit krijtboord. Letters en zinnen zoals: "Kut N****s. Ga terug naar je eigen land!" Binnen zaten haar kinderen te huilen en op de troost van hun moeder wachten. 
"Maam, zij noemen ons N****s."
"Zowat? Wat is er mis mee om een N***r te zijn? Als je je verdrietig voelt omdat je als N***r wordt bestempeld, dan doe je net zo goed mee aan hun fascistische praktijken. Dus wees trost dat je een N***r bent. Wij zijn allen N***s!"

Met andere woorden: Ik ben een N***r. Ik ben Palestijns. Ik draag een hoofddoek als ik dat wil. Ik ben gerimpeld en lelijk. Ik ben boos en verdrietig. En ik heb hoop. Voor u en uw naasten, voor mijn (klein)kinderen en vooral voor de menselijkheid in haar algeheel. Daarom stem ik op de PvdA! 

Wilders zijn fascistische tweet heeft mijn lelijkheid juist erkend als schoonheid en in de kracht gezet. Die lelijke vrouw van zijn beeld ben ik en als zodanig durf ik ook te bestaan. Het is Wilders niet gelukt met zijn tweet mij kleiner te maken. Als hij mij als lelijk ziet, dan heeft hij een probleem. Ik niet. Want mijn lelijkheid is tevens mijn schoonheid en mijn kracht. Ik ben mooi. Met al mijn rimpels en al mijn huidskleuren of al mijn wel of niet gedragen hoofdoek. Ik ben mooi zoals ik het ben! 

"Wat is er mis mee om gerimpeld en onaantrekkelijk en gehoofddoekt te zijn?"
Niks eigenlijk. 
"Maam, wij zijn ook N****s."
"Ja hoor. Dat zijn wij! Ook trots dat we dat mogen zijn!"