Ik ga nu zalig slapen, want de wereld is eigenlijk wel mooi en behulpzaam

Zoals altijd sluit ik ook deze dag af met dubbele gevoelens. Ik vertrouw de wereld niet, maar ik vertrouw de mens wel. Mijn (klein)kinderen zijn gezond en safe. Zij hebben mij en al hun andere naasten. Hun wind waait nu toevallig mee, maar als de wind de ellendige kant op gaat, dan hebben zij het vangnet. Mij onder anderen. En de andere oma en een (stief) opa. Of vrienden. Kennissen. Zelfs onbekenden die humaan zijn. 

Die kracht van een humaan, onbekend netwerk heb ik maar net ontdekt. De aanleiding is droevig en triest. Er is namelijk een kind dat me lief is, een kind dat is aangegrepen door een ziekte. Ivor is zij naam. En hij is nu 16. Een jongetje nog maar. Een kind van mijn vrienden, dat ook mijn kind kon zijn.

Toen hij 13 zou worden, zouden wij een feestje vieren. Vlak voordat ik vanuit Amsterdam naar zijn huis vertrok, kreeg ik een bericht: "Het feestje van Ivor gaat niet door."

Zijn leven is dus op zijn 13e verjaardag op on hold gezet. Door een (bedreiging van) ziekte. Waar niemand geen ene invloed op heeft. Slechts artsen en deskundigen. En goede, nobele mensen die zijn behandeling willen financieren. 

Ivor zijn behandeling kost behoorlijk wat vermogen. Zijn ouders zijn maatschappelijk betrokken mensen. Hun werk deden zij en doen ze om mensen te helpen. In de aanloop naar, en gedurende hun ouderschap van Ivor dachten zij niet dat hun zoon ooit ziek zou worden. Deze ziekte is hen plots overgekomen, zoals ons allen, die het feestje van zijn 13e verjaardag vmee wilden vieren. 

Dat feestje ging niet door en ondertussen is veel gebeurd. Allerlei scans en operaties. Deskundige mensen zetten zich in om de tumor uit de hersenen van jonge Ivor te verwijderen. En daaromheen ontstond een hele beweging van goede mensen die hielpen om zijn genezing mogelijk te maken. Ook hem onbekenden, dus. 

Ik besef me terdege dat ik deze nacht ook in slaap moet doorbrengen. Anders komt het niet goed met mij en al mijn medemensen die van mijn hulp afhankelijk zijn. Ik hunker eerlijk gezegd ook naar slaap. Naar een toestand waarin ik geen ellende van mijn medemensen mee hoef te maken. Ik wil ze best meemaken en ik wil graag helpen. Maar helpt de wereld ook mee? "Ja hoor!"

De wereld, U, want U bent de wereld... U helpt ook onvoorwaardelijk mee. Ja, hoor.  Binnen een paar dagen tijd is onze inzamelactie voor Ivor's genezing verspreid en is er gedoneerd. Met weinig woorden is de mens in u opgestaan en voor het goede opgekomen. U vroeg niks. U voelde het. En u sloot zich aan bij het gevecht om Ivor's leven. 

Mede dankzij u en uw toedoen sluit ik deze avond af met een hoopvol gevoel: "Er zijn mensen onder ons die mens willen blijven." Dank daarvoor.