'Ik hoop eigenlijk vooral dat dit kabinet nog heel lang doorgaat'

De overheveling van zorg van rijk naar gemeente was een bezuinigingsoperatie die werd verkocht als kwaliteitsslag. VVD en PvdA konden zich er in vinden. Er werd alleen gepraat over geld en nergens over kwaliteit. Gemeenten zwegen min of meer omdat het geld voor de overheveling niet werd geoormerkt. En de zorgsector zelf? Die druipt al sinds haar bestaan van onvermogen en incompetentie.

De decentralisatie heeft uitgepakt als een ramp voor de Jeugdzorg. De omderzoekjournalistiek van FTM heeft daarbij de vinger eenduidig op de pijnlijke plek gelegd. Kort samengevat, en wellicht wat gechargeerd: mensen met kennis en kunde verlaten gillend vanwege de bureaucratie en het gebrek aan menselijke maat het veld, terwijl opportunistische kwakzalvers alle ruimte krijgen om met onbewezen pseudothrerapieen een flinke korrel uit de ruif te vreten. De slachtoffers zijn kinderen die uit overwegingen van gewin (door de school, door de kwakzalvers) een label opgeplakt krijgen (en zie daar in je latere leven nog maar eens van af te komen!), om over de kinderen die nu geen adequate hulp meer krijgen doordat de zorg voor zwaardere gevallen steeds meer in de verdrukking is geraakt. Één op de acht kinderen heeft inmiddels te maken met jeugdzorg. De politiek is vantevoren meermaals en zeer indringend gewaarschuwd, daar wijst Robert Vermeiren, hoogleraar jeugdpsychiatrie, nog maar weer eens op in NRC: https://www.nrc.nl/nieuws/2021/05/16/kwetsbare-jongeren-verdienen-prioriteit-a4043704 Toch is er ook bínnen de 'serieuze' jeugdzorg het één en ander te verbeteren. Ondanks herhaaldelijke oproepen, en toezeggingen vanuit de instellingen, zijn dossiers slordig, wordt er onvoldoende (of in het geheel geen) waarheidsvinding gedaan, worden waarnemingen, interpretaties en meningen in stukken niet gescheiden. Het rapport 'Is de zorg gegrond?' heeft hier indringend verslag van gedaan. De auteurs stippen het via de link naar 'Stop geweld en uitbuiting, te beginnen bij kinderen’ al aan in hun stuk. Het recht van het kind, wordt in de jeugdzorg en het civiel recht maar al te vaak ondergeschikt gemaakt aan de belangen van volwassenen - vaak de ouders, maar nogal eens ook de jeugdzorg zelf. Zo worden de ideeen uit de contextuele therapie naar de (empirisch goeddeels onderuitgehaalde) theorie van Nagy nog altijd breed uitgedragen. Het gevolg is dat kinderen die door een ouder mishandeld werden, verplicht kunnen worden tot contact met hun mishandelaar, en niet toekomen aan traumaverwerking. Als een kind zich negatief uitlaat over één van zijn ouders, wordt dat nogal eens uitgelegd als uiting van 'parental alienation syndrome', want dat een kind de ouder die hem mishandelde niet meer wil zien, kan volgens die contextuele therapie geen wens van het kind zelf zijn - dat moet komen door manipulatie door de andere ouder. https://csmsgroep.files.wordpress.com/2020/04/gedachten-die-leiden-tot-veel-verkeerde-jeugdbeschermingspraktijken.-april-2020-csms-nl.pdf Dat 'parental alienation syndrome' nooit de toets van wetenschappelijk onderzoek heeft doorstaan, er juist tal van wetebnschappelijke onderzoeken zijn die het 'syndroom' onderuit halen, houdt voorstanders niet van af het als serieus probleem te presenteren. https://xyonline.net/sites/xyonline.net/files/2019-10/O%27Donohue%2C%20Examining%20the%20validity%20of%20parental%20alienation%20syndrome%202016.pdf Het doet dan ook nog steeds opgeld, zowel in de jeugdzorg als ook in de politiek, die zelfs een expertteam heeft ingericht dat het begrip mag promoten. Voor ouders die met wanhoop hun kinderen proberen te beschermen tegen een gewelddadige ex-partner, bijvoorbeeld omdat die gedreigd heeft de kinderen te vermoorden, is het een absolute nachtmerrie PAS verweten te krijgen: niets doen brengt je kinderen in gevaar, wel iets doen maakt dat je het risico loopt als mishandelende (want vervreemdende ouder) veroordeeld te worden - met alle consequenties van dien. Dat aangiftes van huiselijk geweld in scheidingssituaties zelden vals zijn, huiselijk geweld zelden stopt na de scheiding als je de slachtoffers niet beschermt, de meerderheid van de plegers van huiselijk geweld een psychische stoornis (cluster B persoonlijkheidsstoornis) heeft, en het geweld vaak juist escaleert rondom de scheiding is allemaal bekend - bij uitstek bij organisaties als FIER. En het wordt tijd dat maatschappelijk meer erkenning én beschermend beleid komt voor de slachtoffers van huiselijk geweld.