Ik lees twee kranten om te voelen waar het wringt

Mensen vragen zich af waarom ik deze twee abonnementen heb. Ik lees zowel de de Volkskrant als De Telegraaf. Mensen kijken me soms verbaasd aan, alsof dat onmogelijk is, alsof je niet tegelijk nuance kunt zoeken én willen weten wat er borrelt in de onderbuik van het land. Maar juist daarom doe ik het.

De Volkskrant helpt me begrijpen hoe beleid, cultuur en ideeën zich ontwikkelen. De Telegraaf laat me voelen wat dat beleid met mensen doet. Tussen die twee kranten ligt een kloof, maar ook een waarheid: Nederland is niet één verhaal. Het is een land van perspectieven die naast elkaar bestaan, soms botsend, soms verstrengeld, maar zelden echt in gesprek.

Wanneer ik de Volkskrant lees, hoor ik de taal van de redelijkheid: analyses, verklaringen, nuance. Alsof ik Frans Timmermans hoor. Als ik daarna De Telegraaf opensla, ruik ik de straat, hoor ik de woede, het sarcasme, de hunkering naar erkenning. Net als Geert Wilders. In de aanval, ongenuanceerd. En ik weet: beide hebben gelijk, elk op hun eigen manier. Want elk vertelt iets over wat het betekent om burger te zijn in een land dat zichzelf niet meer helemaal begrijpt.

Ik lees dus om geschuurd te worden. Om te voelen waar het wringt tussen woorden en werkelijkheid. Want pas als je beide stemmen hoort, de bezorgde en de verontwaardigde, de bedachtzame en de botte, kun je iets zien van het geheel.

Misschien is dat wat we kwijt zijn geraakt: de wil om het land als geheel te lezen. We kiezen liever een krant die ons gelijk geeft, een bubbel die geruststelt. Maar ik geloof dat democratie begint bij het verdragen van meerdere werkelijkheden tegelijk.

Twee kranten, één land. En ergens daartussen probeer ik te wonen, het te blijven begrijpen.