Ik liep als docent met een tijdelijk contract long covid op, bij wie kan ik nu terecht voor hulp?

Begin mei kondigden de ministers Wiersma en Dijkgraaf aan dat docenten na 1 jaar al een vast contract zouden moeten krijgen. Zelf vind ik dat een hele goede maatregel omdat ook ik ervaar dat je na 2 jaar werken voor dezelfde schoolstichting toch weer op straat staat, hoe goed je beoordelingen ook zijn. Echter, ik liep zelf als docent tijdens mijn werk long covid op en heb nu geen vast contract. Aangezien ik niet de enige ben in dit schuitje, vraag ik de ministers 'wat nu, vallen wij tussen wal en schip?' 

Wat eraan vooraf ging 
Op zaterdag 14 juni 1997 keerde ik terug van een bedrijfsbeurs in München. Op dat moment was ik (internationaal) sales manager van een Amerikaans Nasdaq georiënteerd IT-bedrijf op logistiek gebied, waar een mooi salarisplaatje aanhing van ongeveer 7500 gulden per maand. Als 27-jarige werkte ik dus als sales manager toen ik ter hoogte van Idstein een bijna fatale autocrash kreeg.

Zelf reed ik in de linkerbaan van drie snelwegbanen. Ik weet nog dat ik een Opel inhaalde die op de middelste baan reed. Iets verderop was er aquaplaning, waardoor ik met mijn auto een beetje over de streep van de middelste rijbaan heenging. De Opel botste keihard tegen me aan. Daardoor werd mijn auto naar links geworpen, waar een muur stond, en werd ik gekatapulteerd over alle drie de snelwegbanen heen, op het drukste Duitse verkeerspunt. Het laatste liedje dat ik hoorde voor de klap was van de Duitse band Tic Tac Toe. Het refrein luidde Geld, Geld, Geld, nur für Geld hast du dich gequält, waarna de radio het begaf. 

Ondertussen was ik al een paar keer tegen de vangrail aan gebotst en terug de snelweg opgeklapt. Uiteindelijk kwam ik na zo'n twintig keer gespind te hebben, met de neus tegen de rijrichting in tot stilstand, mijn auto tegen de vangrail aan gedrukt. De brandweer moest mij uit de auto snijden.

Hierna volgde een zware tijd. Gedurende de autocrash had ik een (niet-zichtbaar) post whiplash trauma opgelopen. Ook al probeerde ik eerst door te werken, ik viel na een paar dagen letterlijk neer. De pijnklachten waren grenzeloos. Pas na een jaar vol extreme pijn, kwam ik terecht in revalidatiecentrum de Hoogstraat in Utrecht. Daar volgde ik een multidisciplinair whiplash hersteltraject. Het was mijn eigen doelstelling om weer aan het werk te gaan na dit intensieve revalidatietraject maar al snel werd mij door de revalidatiearts en andere medici duidelijk gemaakt: "nog werken, een carrière maken of kinderen krijgen kan je wel vergeten".

Vreselijk vond ik dat, immers ik had wel tot mn 25e gestudeerd aan HBO en universiteit om te gaan werken en niet om thuis te zitten. Zeven verschrikkelijke jaren volgden na de autocrash, waarbij ik vele rechtzaken tegelijkertijd had (tegen de verzekeraar van de werkgever omdat het ongeval plaatsvond tijdens werk, tegen de werkgever omdat deze mijn WAO hiaatverzekering eenzijdig had opgezegd, tegen het UWV omdat deze mij van in plaats van 100% arbeidsongeschikt, 100% arbeidsgeschikt verklaarde). Dit allemaal resulteerde in PTSS, als extraatje.Na vier jaar zat ik bij mijn vader achterin de auto, toen mijn vader remde bij een oranje stoplicht, maar de automobilist achter ons nog eens extra gas gaf waardoor deze zich in die van mijn vader boorde. Ik zag alle ellende weer van voren af beginnen en dacht "iedereen kan van mij nu de t.... krijgen, ik ga nu zelf mijn eigen revalidatie en reïntegratie regelen". Samen met een aantal dames, die net als ik van de ene op de andere dag door het UWV arbeidsgeschikt verklaard werden zonder dat hun gezondheid verbeterd was, besloot ik om in Den Haag landelijke protestacties te organiseren tegen het asociale herbeoordelingsbeleid van het UWV en de indertijd verantwoordelijk minister De Geus. Elke keer kwamen hier duizenden mensen op af. Ook werkte ik mee met Zembla journalisten die vier afleveringen wijdden aan de mensonterende herbeoordelingen van het UWV, waar lotgenoten zelfs zelfmoord pleegden.

In Den Haag, kwam ik toen in contact met vele Tweede Kamerleden. Het klikte ontzettend goed met de twee SP kamerleden Jan de Wit en Paul Ulenbelt, dus ik besloot me aan te sluiten bij hun partij. In 2006 stond ik als tweede op de kieslijst van SP Nieuwegein en werd ik - met heel veel voorkeursstemmen - gekozen tot SP raadslid. Ik had dus mijn eigen reïntegratietraject vormgegeven. Doordat ik het oneens was met de beruchte afdrachtsregeling besloot ik uit de SP te stappen. Ik mocht als WAO'er slechts 25% van de raadsvergoeding houden, terwijl mijn drie werkende SP collega's 50% mochten behouden. En ik had meer tijd, dus spendeerde meer tijd aan het raads- en commissiewerk. Aangezien ik vele voorkeursstemmen had, besloot ik om als zelfstandig raadslid verder te gaan.

Ik had ondertussen twee kinderen gekregen, ook al hadden alle artsen dit eerder afgeraden. In 2010 werd ik herkozen als raadslid en fungeerde ik als voorzitter van de landelijke patiëntenvereniging Whiplash Stichting Nederland. Door de toen aanwezige verhuftering van de samenleving, besloot ik om Nederland in te ruilen voor Bonaire. Tussen 2010 en eind 2016 woonde en werkte ik op Bonaire, samen met mijn gezin. Ik werkte er onder andere als docent en senior communication advisor van de Bonaireaanse "regering", OLB genaamd (Openbaar Lichaam Bonaire).

Mijn werk als docent zonder vast contract
Toen ik eind 2016 terugkwam in Nederland, had ik meteen werk als docent Frans op twee middelbare scholen van de stichting LVO in Zuid-Limburg. De stichting gaf geen vaste contracten meer, dus stond ik na 2 jaar aan de zijlijn. Aangezien ik geen lui aangelegd persoon ben, besloot ik te gaan werken op andere scholen, waarbij ik zelfs vanuit Heerlen ging werken in Oss en Waalwijk. Elke keer kreeg ik goede recensies, maar geen vaste baan. Na een tijdje kon ik weer aan het werk bij LVO, waardoor ik weer iets dichter bij kon werken.

In 2021 ging ik werken voor de stichting SOML in Limburg. Vanaf augustus 2021 werkte ik bijna 1,1 fte in totaal, verdeeld over twee scholen en vijf werkdagen. Ook op die school kreeg ik een goede recensie van mijn teamleider, maar geen vast contract. Wel kon ik per augustus 2022 aan de slag bij een andere school van dezelfde stichting voor 0,7 fte. Ik was al lang blij met het werk, dus accepteerde de 0,7, wetende dat ik in november 0,3-0,4 fte erbij kon krijgen op een andere plek.

Helaas sloeg het noodlot toe eind september 2022. Tijdens mijn werk werd ik besmet met corona. Ik weet dat zeker, omdat ik nergens anders ben geweest die week. Eén lokaal waar ik lesgaf, was slechts zo'n 4 bij 4 meter groot, waar het raam niet open kon en de luchtverversing niet goed werkte, maar toch zo'n 22 leerlingen bij elkaar zaten. Eerlijk gezegd voelde ik dagelijks dat ik Russisch roulette speelde met mijn gezondheid en ja hoor, op een gegeven moment was ik corona-positief.

Enfin, ik bleek post covid klachten te hebben oftewel long covid. Wist ik veel wat dat inhield. Nou, ik kwam er wel achter hoor. Net als in 1997 toen ik het Post Whiplash Syndroom opliep, had ik nu weer een ziekte die niet medisch objectiveerbaar is aan de buitenkant. En weer een ziekte waar weinig medische kennis over voorhanden is, waar geen medicijn voor ontworpen is. Long covid is een ziekte waaraan je (in principe) niet sterft, dus er is geen winstmodel voor farmaceutische bedrijven om er een remedie voor te zoeken.

Een aantal long covidklachten van mij zijn bv vermoedheid, geen energie, spierpijn, hoofdpijn, niet kunnen slapen, tinnitus etc. Zelf kwam ik pas eind oktober 2022 erachter hoe erg ik het had, doordat ik niet meer kon zwemmen of onderwater gaan terwijl ik dat op Bonaire zes jaar dagelijks had gedaan. In november 2022 werd ik door de huisarts doorverwezen voor een long covid fysioherstel traject bij de plaatselijke fysiotherapeut en een long covid hersteltraject bij de ergotherapeut. Dat moest ik abrupt stoppen toen de fysiotherapeute keer op keer constateerde dat mijn zuurstofsaturatie na 1 minuut al naar de 80 zakte. Ik mocht even een paar maanden helemaal niets meer doen en ik werd doorverwezen naar long- en kno-artsen.

Uit diverse scans en onderzoeken bleek dat corona zo'n 30% van mijn longblaasjes vernield had, plus dat er aanzienlijke spierschade ontstaan was, een constante verzuring van de spieren. Vanwege de hoeveelheid (pijn-)klachten stuurde de longarts mij door naar de revalidatie-arts. Vanaf eind april 2022 had ik het geluk in het Roermondse Vita Nova revalidatiecentrum te zitten, gedurende zo'n 15 weken. Een zeer uitgebreid team van (para) medici ondersteunt mij: fysiotherapeut, ergotherapeut, maatschappelijk werker, manueel therapeut, logopedist, psycholoog en revalidatie-arts. Momenteel is het nog onzeker of ik geheel zal herstellen.

Maar nu komt het: per 1 augustus 2023 eindigt mijn tweede jaarcontract. In augustus ben ik nog niet klaar met mijn revalidatietraject, maar hoe gaat dan mijn inkomstenvoorziening uitzien? Immers, de ministers Wiersma en Dijkgraaf gaven aan dat leraren een vast contract moeten krijgen na 1 jaar, maar ik had dat als 53-jarige docent nog steeds niet.

Dus mijn vraag aan de ministers: hoe gaat mijn financiele toekomst uitzien wanneer ik niet herstel? Moet ik wederom rechtszaken gaan aanspannen tegen het UWV omdat ik misschien weer geen WIA rechten krijg? Laatst was er weer een Zembla-uitzending over de wanstaltige UWV-arbeidsongeschiktheidscriteria, waarbij niet gekeken wordt naar hoe ziek iemand is, maar naar wat iemand voorafgaande verdiende.

Zo was te zien dat artsen met een relatief hoog inkomen wel de WIA verdienden, maar de verpleegkundigen met een lager salaris geen WIA rechten hadden. In een uitzending van Eenvandaag was te zien dat men tegen een long covid dame zei "misschien moet u een man gaan zoeken".

Ook ik ben alleenstaande moeder en moet dus zorgdragen voor mijn kinderen. Wie is verantwoordelijk voor mijn long covid en het daaraan gerelateerde inkomstenverlies, ben ik dat zelf, of zijn het de ministers omdat ze niet alle scholen goed voorzien hebben van een goed luchtventilatiesysteem? Wie moet ik bij de rechter gaan aanklagen. Waar kan ik aankloppen? Of moet ik nu mijn eigen huis nu opeten? Ik weet dat ik niet de enige docent ben die hier tegenaan loopt, dus minister Wiersma, zegt u het maar: wat gaat u doen voor docenten als ik, die geen vast contract hebben en op het werk long covid opliepen?