Ik spreek, omdat zwijgen niet langer kan

Dagelijkse gruwelijke beelden van een volkerenmoord, veroorzaakt door een met ons bevriende natie. Ik schrijf dit met een hart dat brandt van boosheid en pijn. Met een gemoed van verdriet en wanhoop! Met de vraag: “Wat kan ik doen?”  

Wat zich in Gaza afspeelt, is geen “complex conflict”, geen “twee kanten van een verhaal”. Al lang niet meer. Het is een humanitaire catastrofe van ongekende proporties. Een bevolking wordt uitgemoord. Moeders baren onder bombardementen. Vaders delven graven voor hun hele gezin. En wij, burgers van de beschaafde wereld, we kijken toe. We kijken al lange tijd toe. En we doen niets.

De Verenigde Staten pompen wapens en miljarden dollars richting Israël, zelfs terwijl de VN alarm slaat over dreigende hongersnood en genocide. De Europese Unie, het morele kompas van de westerse wereld, beperkt zich tot holle verklaringen. En onze eigen Nederlandse regering? Die laat zich kennen in beschamend stilzwijgen, lafheid en morele verlamming.

Ons parlement weigerde zelfs te debatteren over het geweld in Gaza, alsof het leed van een volk geen urgente zaak is. De zomervakantie is belangrijker, terwijl duizenden dag in dag uit een gruwelijke dood sterven. Hoe is dat mogelijk? Hoe kan het bestaan dat een verzoek om een debat niet wordt gehonoreerd, zelfs geen antwoord krijgt?

Wat moet je dan nog als burger? Nadat je petities hebt getekend. Nadat je brieven hebt geschreven. Nadat je mee hebt gelopen in demonstraties in Den Haag, waar duizenden gelijkgestemde samen zijn gekomen om een halt toe te roepen aan deze lafheid en medeplichtigheid. Wat kun je dan nog?

Je spreekt je zoveel mogelijk uit. Want zwijgen is verraad aan de medemenselijkheid. Verraad aan westerse waarden. Verraad aan jezelf.

De geschiedenis zal hard oordelen. Later zullen onze kinderen vragen: Waar waren jullie toen Gaza in puin werd geschoten? Wat deden jullie toen de gruwel zó zichtbaar was, zó openlijk, dat niemand kon zeggen “We wisten het niet”? Wat zullen we dan antwoorden?

“Dit nooit meer”, zeggen we steeds over de gruweldaden uit het verleden. Maar het gebeurt. Weer. Nu. Iedere dag. In alle openheid, genadeloos en voor ieders ogen.

Ik spreek, omdat stilzwijgen niet langer kan.