Ik wil een Centrum voor Waardigheid oprichten

U bent ook van harte welkom.

Het is Groningen.

In een stad waar niks boven haar gaat maak ik de zwoele Nederlandse zomer voor de zoveelste keer mee.

Het was droog vandaag en best vreedzaam.

Het was ook een zondag. Ik hoefde niet te werken. Gezinnen die mij nodig hebben ontmoet ik weer op mijn eerstvolgende werkdag. 

Als ik vrij ben, dan mis ik ze. Of in ieder geval denk ik vaak aan ze. 

Hoe is hun weekend verlopen? Net zo vreedzaam en zorgeloos als dat van mij?

In Groningen is de hemel nu aan het uitbarsten. Er komt gespetter van regen, de bliksem en de donder slaan hun slag. Hen boeit het niks. Zij gaan hun gang. Het is boven grijs en donker, u zou denken dat bij slecht weer in Nederland niks gebeurt, maar het leven dat vanuit de hemel nu op me afkomt, overdondert me met haar kracht en pracht.

De natuur heeft ons blijkbaar niet nodig om in al haar glorie te bestaan en te floreren. De mens onder ons heeft ons echter wel nodig om, op zijn minst, zijn/haar waardigheid waardig te kunnen benutten. Zonder ruimte voor een waardig bestaan, is onze medemens (bijvoorbaat) veroordeeld tot (levenslang) lijden.

Is waardigheid een recht of een gunst? En wie verleent dat recht, of wie spreekt die gunst dan ook uit? 

Moeten de rijksten onder ons ons recht op onze waardigheid erkennen?

Is het de koning of een koningin die dan zegt: "Deze en Die mag wel de Waardigheid (een beetje) ervaren. En de rest mag verdrinken."

Is het het (grote) geld dat bepaalt wie de waardigheid waard is? 

Bent u dat? U, die met uw (on)verschilligheid uw medemens liet beroven van zijn/ haar waardigheid? Omwille van wat? 

De hemel boven Groningen toont nu haar ware gezicht. Zij knalt, en ik geniet ervan. Zij spettert met de regen en met al de donder en al de bliksem, en ik zie het en ik kijk en ik denk:

"Ga je gang! Je mag er zijn! Wees zoals je bent! Je waardigheid is je van harte gegund!"

Behalve gegrom van het Nederlandse onweer, is mijn huis verder met stilte bekleed. Geen een licht staat aan. Ik schrijf dit artikel onder de schemering van de zon die vertrekt en de maan die zich verborgen houdt achter de wolken. Zonder enige invloed van een mens bestaan zij gewoon, en zijn doen hun ding ook. Zij genieten volop van hun waardigheid. Zij mogen bestaan zoals ze zijn. Hen en hun waardigheid bedreigt niemand en niets. Er gaat niets boven de waardigheid! Op zijn Gronings gezegd... 

In mijn (werkzame) leven heb ik vele gezinnen ontmoet die worstelen. Het gevecht voor een waardig bestaan gaat je pas lukken als je mensen tegenkomt die de waardigheid van je bestaan je ook gunnen. Wie jou als (mede)mens niet ziet en als zodanig niet ervaart... Geen enkel gevecht kan dat veranderen. Veroordeeld tot de afgrond word je dan wel. 

De (mede)mens is grof of lief. Ik hoef die grove niet te overtuigen dat ze beter lief kunnen zijn. Zij zijn zoals ze zijn. Ik gun ze hun grofheid omdat die keus ook bij de vrije keuze hoort. Democratie biedt de ruimte om te kiezen. Het biedt je de kans om te bepalen wat voor een mens je wil zijn.

Mijn keus is altijd dezelfde geweest. Ik kies voor een mens die lief is. Altijd lief. 

Onvoorwaardelijk lief. Mijn mens gunt eenieder de ware menselijke waardigheid. Weet je wel. Het is een wereld zonder pijn, zonder oorlog, zonder trauma's, zonder oneerlijkheid, zonder onrechtvaardigheid... Het zal ooit wel bestaan, echt. 

In mijn Centrum voor Waardigheid is iedereen van harte welkom. 

Zij die zonder dak gedwongen slapen in een Amsterdams park en gebeten zijn door de ratten onder de heldere hemel. 

Zij die als vrouw gedood worden omdat ze gewoon vrouw zijn. Of omdat ze vanwege hun meisje zijn vernederd worden door hun leeftijdsgenoten die ook medestudenten zijn. 

In mijn Centrum voor Waardigheid komt iedereen die van zijn/haar waardigheid is beroofd. Ook u, die van uw eigen medemens ooit van waardigheid is beroofd, u bent ook van harte welkom. In mijn Centrum voor Waardigheid gaat het om de herkenning, vergiffenis en vergeving. Daders en slachtoffers komen in mijn centrum samen. En vrij van alle invloeden van buitenaf hebben zij de vrede met elkaar gesloten. Hen allen lijkt de waardigheid ons grootste Goeds. Er gaat niets boven de waardigheid!