Is de oorlog met Hamas een uitgelezen mogelijkheid een al lang bestaand plan te verwezenlijken?

Israël moet tegen zichzelf in bescherming worden genomen door zijn westerse vrienden.

Israël beschouwt de ongeëvenaarde militaire aanval op 7 oktober 2023 door het Palestijnse verzet als de grootste mislukking van zijn veiligheids- en verdedigingssysteem. De verantwoordelijkheid voor dit debacle is sinds het begin een hete politieke kwestie in Israël. De 1200 doden en het leed toegebracht aan zijn bevolking moet gewroken worden.

Het genocidale geweld van Israël op de bevolking in de Gazastrook duurt nog steeds voort, met nu bijna 30.000 mensen vermoord, 70.000 verwond en op zijn minst 8.000 vermist. In Gaza is de hele bevolking op de vlucht naar “veilige” gebieden die vervolgens worden gebombardeerd. Meer dan de helft van de Gaza-bevolking zit dicht opgepakt tegen het hek van de grens met Egypte, in een zogenaamd veilig gebied dat nu ook wordt aangevallen. Israël stoort zich op geen enkele manier aan de maatregelen die genocide moeten voorkomen, en een grondaanval op Rafah is aanstaande. Egypte is al bezig met het bouwen van een ommuurd concentratiekamp.

Na meer dan vier maanden heeft Israël echter niet zijn doelen bereikt: de vernietiging van Hamas en het bevrijden van alle gijzelaars. Het Palestijns verzet houdt nog steeds stand, ook in Noord-Gaza en vuurt nog steeds raketten op Israël af. Het aantal gedode en verwonde Israëlische soldaten is veel meer dan Israëls regering wil toegeven. Er zijn minstens 1.000 tanks vernietigd of beschadigd. Zowel in zuid- als noord-Israël zijn tezamen meer dan 100.000 mensen geëvacueerd.

Israëls werkelijke ambities?
Maar wat is Israëls eindplan? Is de oorlog met Hamas een uitgelezen mogelijkheid een al lang bestaand plan te verwezenlijken: de volledige verdrijving van de Palestijnse bevolking uit “Eretz Israel”? Als je luistert naar de Israëlische leiders en de polls onder de bevolking lijkt dat inderdaad het geval. Een studie van de geschiedenis bevestigt dat. Een plan, voorbereid tijdens het Britse Mandaat en vervolgd met de etnische zuiveringen van 1947-1949 onder leiding van Ben Gurion. Onder zijn Plan Daleth werden 450 Palestijnse dorpen verwoest, 750.000 mensen tot vluchteling gemaakt en 78% van het Palestijnse gebied veroverd; de Nakba. Meer dan 250.000 mensen belandden in de Gazastrook, tegengehouden door Egypte. In 1967 werden de laatste delen van Palestina bezet. De Oslo Akkoorden in 1993 versterkten de Israëlische Matrix of Control en beperkten het Palestijnse gebied tot de Gazastrook en 35% van de Westelijke Jordaanoever. Niettemin, in wat over was van Historisch Palestina, wonen nog steeds 5,5 miljoen Palestijnen, afgezien van de 2 miljoen in huidig Israël. En zij zijn niet van plan te vertrekken.

Het is goed gedocumenteerd, voor wie het wil weten, dat geen enkele Israëlische regering serieus heeft willen komen tot een werkzame tweestatenoplossing. Het paste niet in het zionistische project. Ook met de Oslo Akkoorden was er niet meer mogelijk dan een Palestijnse “entiteit” onder controle van Israël. Voor de rechtse Likud was dat zelfs te veel. Rabin werd vermoord door een extremist uit de beweging rond Netanyahu en een burgeroorlog dreigde. Het dwong Likud en de Arbeiderspartij tot een akkoord dat de status quo van de Palestijnse Gebieden tot 2022 heeft bepaald. Netanyahu en de extreemrechtse partijen maakten tenslotte expliciet wat de zionistische beweging al sinds begin 1900 voor ogen had. Een Joodse staat voor Joodse mensen tussen de Middellandse Zee en de Jordaan.

De destructie van alles wat leven in de Gazastrook mogelijk maakt is begonnen. Mensen zijn verjaagd uit de steden in het noorden en midden van Gaza, op de vlucht naar “veiliger” gebied, ook daar bestookt door scherpschutters, tanks en vliegtuigen. 2 miljoen mensen verkeren in de meest ellendige omstandigheden in een gebied van niet meer dan 50 km², opgepakt dicht tegen de grens met Egypte. Er worden voorbereidingen getroffen om ze over de grens te dwingen. De etnische zuivering op de Westelijke Jordaanoever is op gang. Drie keuzes: je onderwerpt je, je stapt op of je wordt gedood. Met westerse steun dreigt genocide en regionale escalatie van geweld. In zoverre het zionistische plan, gevoed door een door en door racistisch gedachtengoed.

Het verdrijvingsdeel van dit plan krijgt echter sterk weerstand van Egypte en Jordanië en van de VS en de EU. Voor de rest past dit plan, een joods-westers bolwerk in het Midden-Oosten, perfect in de geostrategische belangen van het “Westen”, met controle over de gasvelden voor de kust van Gaza, de oliereserves onder de Westelijke Jordaanoever, en de handelsroutes tussen Azië en het Westen.

Hoe realistisch zijn die ambities?
Het lijkt politici in het westen te ontgaan dat militaire krachtsverhoudingen in deze regio belangrijk zijn veranderd. De Amerikaanse gevechtskracht is volgens vele VS ex-officieren en politieke analisten niet meer wat het was. Het gaat Israël niet lukken het verzet in dat kleine stukje Gaza te breken. Turkije verandert in zijn posities en uit dreigende taal. Iran en Hezbollah kunnen Israël zware klappen toedienen, maar houden zich alsnog in, wetend dat dit tot een afschuwelijke regionale escalatie kan leiden. Hoelang nog? Hoever kan Israël gaan in de destructie van Gaza en de Westelijke Jordaanoever? De wereldwijde weerstand tegen de onrechtvaardigheid en het maniakale geweld van Israël, kan op termijn ook leiden tot het einde van Israël. Israël moet tegen zichzelf in bescherming worden genomen door zijn westerse vrienden. Een permanent staakt-het-vuren is hiervoor een eerste vereiste.