Is een mens echt minder omdat die toevallig vluchten moet voor een oorlog?

Ik begrijp het echt niet.

Van de week bereikte mij dit:

"Beste Zora, als er vervuiling is, is er voer voor legers ( ivm belgrado stationcrash). Als PvdA moet je er voor zorgen dat crash er niet komt. Maar PvdA vond ik zelf gewelddadig met hun troep (en anderen ook). Je hebt steekjes laten vallen! Het wordt wel erg uitgemolken, vind je niet? In Nederland was ook al een gebouw ingestort. Het zit blijkbaar in de planning, die je moet voorkomen! (Hopelijk is Nederland ook gauw uit navo en eu. ) Dit als reactie op je stukje van Joop. Dus hier lag dat hele Joegoslavië op straat, dat is de pest!"

En ik was sprakeloos, oftewel verlamd. 

Wat wil mijn lezer zeggen? Waar heeft zij/ hij moeite mee? Waarmee heb ik diegene geraakt?

Geen een moment was ik benieuwd naar wie dat is. In mijn wereld zijn wij allen mensen, even gelijkwaardig om onze eigen mening te hebben en die in alle vrijheid uit te spreken.  

Mijn lezer heeft mij gevonden via mijn openbaarheid. Ik ben een opiniemaker die je gemakkelijk kan vinden. Zodoende ook deze, die geen weerwoord verlangt. Want deze brief komt vanuit een mailadres dat heet: Geen Antwoord.

Ik respecteer die wens. Als men niet met mij wil praten, dan is het zo. Ik ga niet pushen om tot een gesprek te komen. Pushen heeft ook geen zin. Wie niet open staat voor een gesprek, die kan je ook nooit dwingen om naar je mening en je argumenten te luisteren. Wie niet wil horen, zal altijd doof blijven. Met hoor en wederhoor zouden wij mogelijk vele verschillen kunnen overbruggen, mede omdat wij elkaar dan mogelijk beter kunnen begrijpen en daarmee elkaar in onze waarde kunnen laten, oftewel elkaars waarden niet meer willen aantasten door middel van een aanval. En ik houd niet van aanvallen. Elke aanval betast en bekrast onze ziel. En in mijn wereld is onze ziel het meest waardevolle. En in de oude wereld waar ik ooit vandaan kwam is het ergste wat je kan overkomen: de pijn die je ziel lijdt. 

In de mail van mijn onbekende lezer wordt mijn oude wereld "de pest" genoemd. En verdrietig was ik. Mijn lezer heeft wel gelijk. In de jaren negentig tot ruim aan het millennium "lag dat hele Joegoslavië hier op straat." Maar waarom is dat "de pest", alstublieft? Een mens kan nooit een pest zijn, toch? Een mens in nood helpen wij en behandelen wij niet met pesticides om ze te weren en te bestrijden. Toch? En wat hebben mijn Joegoslaven zulks ergs hier (aan)gedaan dat ze als "pest" worden gezien? Zij waren toen vluchtelingen, klopt. Maar is een mens echt minder omdat die toevallig vluchten moet voor een oorlog? Ik begrijp het echt niet. Hoewel ik echt iedereen in hun waarden en hun mening wil (vrij)laten. 

Mijn Joegoslaven vluchtten ooit voor de oorlog, dat klopt en werden in Nederland opvangen, klopt ook. In die tijd werden zij niet gezien als een pest, wel als mensen in nood. En als zodanig heeft het barmhartige Nederland van toen hen beschermd en als mensen behandeld. Dankbaar waren zij als een kind, die Joegoslaven van mij. De oorlog heeft hun levens volledig verwoest, maar het nieuwe leven dat ze hier aangeboden kregen, hebben zij met volle overgave en met beide handen aangepakt. Sinds die tijd dragen zij en hun nazaten een belangrijke bijdrage aan deze samenleving. Overal zitten zij en werken zij hard. Makers op allerlei fronten en gebieden. Hun gezichten zijn ondertussen letterlijk veranderd door de mixen van hun bloed. Maar een gemeenschappelijk waardepunt is hen allen tot op de dag van vandaag hetzelfde gebleven: De ziel! De ziel die pijn lijdt. En dat is pas een echte pest! Niet de mensen zelf, maar de pijn die hen aangedaan wordt. Door een andere mens, nota bene. 

Mijn onbekende lezer ziet mijn Joegoslaven van toen als een pest. En ik zie ze als een grote verrijking van Nederland van toen en nu. En die verrijking zijn niet alleen maar mijn Joegoslaven die ooit vluchtten en hier een steentje bijdragen. Ik ken vele, vele mensen en (ondertussen vele gemixte) gezichten die net zo mooi zijn als wij allemaal en die net zulk goed werk doen voor ons gemeenschappelijk belang. Mijn onbekende lezer kent hen mogelijk niet. Mogelijk daardoor denkt hij/zij dat we allen de pest zijn. Hoe zeg je dat in het Nederlands, onbekend, onbemind, zoiets. Toch? 

"Mijn onbekende lezer, lieve U. Denk wat u wil denken en stem vooral op diegene die denkt zoals u. Ik wil u wel een tip geven, als het mag. Komende 23 okt om 22:30 is een documentaire op NPO2 van (en over) een Joegoslaaf. En er is ook een docu-serie terug te zien van BNNVARA zelf, ook over Joegoslaven, maar ook over Nederland. De Bus naar Mostar heet het. Ik denk dat elke goede en barmhartige Nederlander zich daarin gaat vinden en herkennen. Bent u ook een van hen?"