Israël bouwt een concentratiekamp voor Palestijnen, noem het ook zo

Dat de internationale gemeenschap zo hard faalt is geen kwestie van machteloosheid, maar van pure onwil.

De Israëlische minister van Defensie Israel Katz, heeft aangekondigd dat zijn regering van plan is 600.000 Palestijnen op te sluiten in een afgesloten zone op de ruïnes van Rafah. De bevolking van Gaza moet daar, aldus Katz, ondergebracht worden in wat hij een ‘humanitaire stad’ noemt: een omheind gebied zonder bewegingsvrijheid en onder permanent militair toezicht. Verschillende media nemen het eufemisme van Katz klakkeloos over maar laat er geen misverstand over bestaan. Wat hier voorgesteld wordt is op geen enkele manier een ‘humanitaire stad’, het is een concentratiekamp.

Het woord concentratiekamp roept terecht gruwelijke associaties op en kan niet lichtzinnig gebruikt worden. Maar dat betekent niet dat we de term niet mogen hanteren wanneer het overduidelijk van toepassing is. Een concentratiekamp is een plek waar mensen om wie ze zijn worden vastgehouden, geïsoleerd, en onderworpen aan controle en ontmenselijking. De nazi-kampen zijn het bekendste voorbeeld, de Sovjets hadden de Goelags, de Rode Khmer gebruikte ze in de jaren 70 in Cambodja. Hoewel we er niet veel meer over horen, sluit China vandaag de dag nog steeds Oeigoeren op in concentratiekampen. En Israël doet nu hetzelfde met de Palestijnen.

Volgens meerdere internationale media, waaronder The Guardian en AP News, wordt het kamp niet ingericht als tijdelijke opvang, maar als een permanente “oplossing” voor de bevolking van Gaza. De VN constateerde eerder al dat meer dan 90 procent van de Palestijnen in Gaza ontheemd is, velen zelfs meerdere keren terwijl ze van doelwit naar doelwit vluchten. Sinds het begin van de oorlog zijn meer dan 50.000 Palestijnen omgekomen door Israëlische aanvallen, volgens de officiële cijfers dan. De talloze Palestijnen die begraven liggen onder het puin, spoorloos zijn verdwenen of zijn bezweken aan honger en ziekte als direct gevolg van de vernietigingsoorlog zijn daarin niet eens meegeteld. Ziekenhuizen zijn gebombardeerd of zonder stroom gezet, een medische infrastructuur bestaat vrijwel niet meer, en vrijwel de volledige bevolking lijdt honger. En nu als laatste “oplossing” wil Israël de overlevenden opsluiten op een plek waaruit geen ontsnappen meer mogelijk is.

De Israëlische mensenrechtenadvocaat Michael Sfard noemt dit “voorbereidingen voor een misdaad tegen de menselijkheid.” Holocausthistoricus Amos Goldberg spreekt van een “gruwelijke herhaling van morele barbarij.” En ze hebben gelijk. Volgens het internationaal recht, waaronder het Vierde Verdrag van Genève uit 1949, is het verboden om een bevolking te deporteren of gedwongen te verplaatsen. Artikel 49 stelt onomwonden dat zulke daden niet zijn toegestaan, zelfs niet tijdelijk. De Israëlische plannen zijn een zoveelste bewijs dat de regering-Netanyahu geen enkele boodschap heeft aan welke rechtsorde dan ook en waarom zouden ze? Inmiddels is allang duidelijk dat ondanks wat afkeurende woorden hier en daar geen enkel land ook maar iets onderneemt om de genocide in Gaza te stoppen.

En ja, ook het Verdrag inzake Genocide, aangenomen door de Verenigde Naties in 1948, is op Israël van toepassing. Daarin wordt onder meer genoemd dat het opzettelijk creëren van levensomstandigheden gericht op de fysieke vernietiging van een groep beschouwd wordt als een daad van genocide. De geplande opsluiting, in combinatie met de belegering en bombardementen op een afgesloten gebied terwijl een complete bevolking wordt uitgehongerd, voldoet ruimschoots aan die kwalificatie. Voeg daar nog aan toe het Statuut van Rome van het Internationaal Strafhof, waarin deportatie, opsluiting zonder eerlijk proces en vervolging op etnische gronden worden benoemd als misdaden tegen de menselijkheid, en het juridische plaatje lijkt me wel compleet.

Maar ondanks deze duidelijke juridische kaders gebeurt er he-le-maal niets. De Europese Unie mompelt wat over 'de-escalatie' en 'humanitaire toegang', maar blijft handelen met Israël, levert wapens en laat sancties achterwege. Wanneer in Nederland Kati Piri voorstelt om te stoppen met het leveren van wapenonderdelen voor de Israëlische vernietigingsmachine, is het land te klein en is GroenLinks-PvdA plots met terugwerkende kracht medeplichtig aan de Holocaust.

In andere landen is het net zo bar gesteld. Duitsland blijft Israël politiek dekken met een inmiddels volkomen hol beroep op het ‘recht op zelfverdediging’, zelfs nu dat recht wordt gebruikt voor collectieve bestraffing van een heel volk. Het blijft bijzonder hoe dat recht op zelfverdediging niet voor de Palestijnen geldt. De Verenigde Staten zijn kampioen in het blokkeren van VN-resoluties en zijn Israëls grootste en trouwste wapenleverancier. Het Verenigd Koninkrijk zegt te willen bemiddelen voor vrede, maar staat toe dat Israëlische tankvliegtuigen landen op Britse vliegvelden. Tankvliegtuigen die ervoor zorgen dat Israëlische jets Gaza ongehinderd kunnen blijven bestoken zonder te hoeven landen voor brandstof.

Dat de internationale gemeenschap zo hard faalt is geen kwestie van machteloosheid, maar van pure onwil. Terwijl Israël zich na maanden van vernietiging openlijk voorbereidt op de internering van een compleet volk, houden democratische landen collectief hun mond. Geen sancties zoals tegen het Kremlin, geen juridische stappen, zelfs geen opschorting van militaire samenwerking.

Wat het Israëlische plan voor Rafah nog schrijnender maakt, is het flinterdunne smoesje van humaniteit dat eraan wordt opgehangen. Volgens Israël moet het kamp worden beheerd door internationale organisaties, terwijl het leger toezicht houdt van buitenaf. Maar de recente ervaringen met voedseldistributie in Gaza tonen dat deze zogenaamde hulpoperaties allesbehalve veilig zijn. De omstreden Amerikaans-Israëlische NGO GHF is sinds eind mei belast met de voedselverdeling. Bij hun distributiepunten zijn al honderden Palestijnen vermoord. Eerst worden ze door smalle corridors naar de distributiepunten geleid en vervolgens worden ze beschoten. En ook internationale hulpverleners zijn al ruim anderhalf jaar het doelwit van de Israëlische agressie. Voor toezicht hoeft Israël ook niet meer te vrezen, het aantal journalisten dat nog niet door het Israëlische leger is gedood is inmiddels op een hand te tellen.

Het kamp dat Israël nu wil bouwen, is niet slechts “een logistiek centrum”, geen “tijdelijk onderkomen” en al helemaal geen “beschermde zone”. Het is de institutionalisering van uitsluiting, opsluiting en onderdrukking. Het is de logische volgende stap in een beleid dat al decennia draait op het ontzeggen van rechten, het vernietigen van infrastructuur en het onvrijwillig verplaatsen van een volk.

Ik heb het hier al vaker geschreven: Woorden doen ertoe en taal is niet neutraal. Het overnemen van termen als “humanitaire oplossing” en “afgesloten stad” faciliteert de misdaad tegen de menselijkheid die het is. Wie weigert te benoemen wat hier werkelijk gebeurt, maakt simpelweg ruimte voor verdere escalatie. Dit. Is. Een. Concentratiekamp. En het wordt gebouwd met de stilzwijgende goedkeuring van de zogenaamd beschaafde wereld.