John Oliver belicht de duistere kant van de publieke schandpaal

Public shaming , oftewel het publiekelijk aan de schandpaal nagelen van iemand. Dat is het onderwerp waar John Oliver zich dit weekend in vastbeet in zijn Last Week Tonight. Shaming kan effectief zijn wanneer dat gebruikt wordt om te tonen wat achter het politiek correcte masker van publieke personen verscholen gaat, zoals in het geval van FOX News-presentator Tucker Carlson van wie onlangs geluidsopnamen opdoken waarin hij zich zeer racistisch en seksistisch uitliet. Voor anderen, personen die op geen enkele manier de publiciteit opzoeken, kan die schandpaal verwoestend uitpakken. Zoals bijvoorbeeld Monica Lewinsky.

Lewinsky verkreeg in de jaren 90 vanuit het niets wereldfaam na een affaire met toenmalig president Bill Clinton. En hoewel Clinton het onderwerp van vele grappen werd en politiek even in zwaar weer terechtkwam, was het vooral Lewinsky die met de grond gelijk werd gemaakt. Daarbij steekt Oliver hand in eigen boezem. In Last Week Tonight betuigt hij spijt over een sketch van zijn voormalig werkgever The Daily Show waarin hij zelf Lewinsky te kijk zette. Niemand ging echter zo ver als oud-presentator van The Tonight Show Jay Leno, die avond na avond Lewinsky het weerloze slachtoffer van zijn grappen maakte. Leno die zich overigens vorige week nog beklaagde over het gebrek aan klasse bij de huidige late night praatprogramma’s. Klasse, zegt Oliver, zoals die keer dat Leno een nepboek over Lewinsky presenteerde getiteld De slet in de hoed.

Wat Lewinsky betreft houdt Oliver het niet bij praten óver haar, maar gaat verderop in de uitzending ook met haar in gesprek. Lewinsky erkent dat de schandpaal soms effectief is, maar noemt wat haar overkwam ‘een lawine van pijn en vernedering’. Ook zegt ze dat als in die tijd Twitter had bestaan, het sociale netwerk het vele malen erger had gemaakt, maar dat het ook had geholpen om steunverklaringen van weer anderen te kunnen zien. Want, zo zegt ze: ‘Wat in zo’n situatie gebeurt is dat je langzaam stopt te bestaan, het voelt alsof je er niet toe doet, en ik denk dat wanneer iemand je nog steeds ziet en erkent dat je ook maar een mens bent, dat een wereld van verschil maakt. Het kan iemands leven redden.’