Juist de sluiting van de Amsterdamse Pizzabakkers zaken bedreigt de openbare orde

De overheid verzaakt haar kerntaak door de slachtoffers aan te pakken en niet de daders.

Sinds enkele weken worden de vier Amsterdamse filialen van de keten "De Pizzabakkers" getroffen door aanslagen met vuurwerkbommen. Wie er achter zit, is onduidelijk. Wel heeft de politiek een veertienjarige jongen aangehouden maar die kan niets verklaren.

Na de vierde explosie nam loco-burgmeester Marjolein Moorman maatregelen: zij sloot de Amsterdamse vestigingen van de Pizzabakkers voor een half jaar. De deuren zijn verzegeld en het is strafbaar er binnen te treden. Anders komt de openbare orde nog meer in gevaar.

Uiteraard – zou je denken – betaalt de gemeente nu de vaste lasten en de salarissen van het personeel zolang de restaurants gesloten blijven. Ook geeft ze een vergoeding voor de omzetderving.

Nee, zo werkt het niet in Nederland. Als de gemeente je pand sluit omdat je bommenleggers voor de deur hebt, ben je zelf de lul en niet zo'n klein beetje ook. Het is jouw probleem dat je tent op slot zit. In het hele land zijn daar voorbeelden van te zien. Het meest berucht is vooralsnog het drama van de Vlaardingse loodgieter. Die man is inmiddels overleden.

Een fundamentele bestaansreden van de overheid is dat zij voor de burgers de veiligheid garandeert en de orde handhaaft. Slaagt zij daar niet in, dan heeft niemand nog reden belasting te betalen of respect te hebben voor politie, gemeentelijke handhavers en ander volk dat een bonnenboekje kan trekken.

In feite heeft Marjolein Moorman de kant van de verantwoordelijke achter de vuurwerkbommen gekozen. Die heeft zijn doel bereikt: de vier restaurants van De Pizzabakkers in Amsterdam zijn allemaal gesloten.

Wie in Amsterdam een winkel heeft en wordt getroffen door een vuurwerkbom kan beter contact zoeken met de echte dader om zo tot een financiële transactie te komen waardoor de aanslagen ophouden. Anders maakt de staat je zaak kapot met een beroep op de veiligheid en de openbare orde.

In Amsterdam is dit beleid begonnen bij de betreurde en heilig verklaarde burgemeester Eberhard van der Laan. Je hoefde in zijn tijd maar een granaat bij iemand aan de deur te hangen of hij liet het pand verzegelen.

Een maatregel als die van Marjolein Moorman ondermijnt op grote schaal het weinige gezag dat de overheid nog heeft. Het vergroot de onveiligheid en draagt niet weinig bij tot verdere aantasting van de openbare orde. Vaak zeggen burgemeesters na het nemen van zo'n maatregel, dat die niet bedoeld is als straf. Dat maakt het alleen maar erger. Het is wel een straf. Het slachtoffer wordt uitgevlakt, de dader niet gevonden.

Het leggen van vuurwerkbommen wordt immers beloond. Marjolein Moorman geldt als een van de toptalenten bij GroenLinks-PvdA. Misschien moet Frans Timmermans eens een streng telefoontje met haar plegen.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: zeventien Nederlanden verenigd?