Juist nú zijn sancties tegen Israël méér dan ooit nodig

De Israëlische gijzelaars zijn vrij. Maar de miljoenen Palestijnen in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever zijn níet vrij.

Nu alle nog levende Israëlische gijzelaars vrij zijn, worden talloze voorgenomen maatregelen tegen Israël on hold gezet. Het besluit over het Eurovisie Songfestival is uitgesteld. De UEFA heeft de besprekingen over Israëlische uitsluiting opgeschort. En de Europese politiek is grotendeels gestopt met praten over mogelijke - al dan niet aanvullende - sancties. Ook Nederland neemt nog steeds geen serieuze maatregelen tegen Israël.

De apartheidsstaat wordt beloond voor het pauzeren van de genocide op het Palestijnse volk. Ja, ik zeg pauzeren, want hervatting van de genocidale misdaden op een later moment blijft vooralsnog een realistisch scenario.    

Natuurlijk is het goed nieuws dat de Israëlische gijzelaars vrij zijn en er voor de bevolking van Gaza een heel klein beetje verlichting is. Maar de onderdrukking door Israël van miljoenen Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza gaat onverminderd door. Was deze onderdrukking in de jaren voorafgaand aan 7 oktober 2023 al weerzinwekkend - zie mijn artikel van april 2023 - vandaag is deze, ook na het (tijdelijk?) stopzetten van de bombardementen, nog veel erger.

Bovendien zitten vele duizenden Palestijnse gijzelaars ook na Sharm-el-Sheikh in gruwelijke omstandigheden in Israëlische gevangenschap. Over hen blijft de internationale politiek zwijgen. Het ‘bring them home’ gold blijkbaar uitsluitend voor de Israëli’s, níet voor de Palestijnen. En dát in de wetenschap dat veel Palestijnen niet eens meer een ‘home’ hebben om naar terug te keren.

In Israël zelf is de interne druk op de eigen regering inmiddels volledig weggevallen. Want de demonstaties die er de afgelopen twee jaar plaatsvonden, gingen vrijwel uitsluitend over het falen van de regering Netanyahu in het vrij krijgen van de Israëlische gijzelaars. Israëls barbaarse horrormisdaden tegen het Palestijnse volk liet de meeste demonstranten koud. 

Nu de binnenlandse druk op de Israëlische regering wegvalt, is internationale druk daarom harder dan ooit nodig!  

De surrealistische beelden van Sharm-el-Sheikh
Het waren surrealistische beelden, afgelopen maandag in Sharm-el-Sheikh. Medeplichtigen aan genocide feliciteerden elkaar met het (tijdelijk?) on hold zetten van de gruweldaden. En de genocide-enablers namen ook nog eens plaats achter de absurdistische banner ‘Peace 2025’, waarmee ze de media en wereldbevolking doelbewust misleidden.

Want van vrede was en is in het geheel géén sprake.

Er werd slechts een staakt-het-vuren voor Gaza afgesproken, in de hoop dat deze afspraak niet zal worden geschonden. Een staakt-het-vuren-overeenkomst die overigens - inclusief de vrijlating van álle Israëlische gijzelaars - al minstens een jaar eerder had kunnen worden gesloten, als Israël deze niet met impliciete steun van onze wereldleiders had geweigerd. En of de internationale gemeenschap via Trumps huidige 20-puntenplan ooit een begaanbare route naar een vredesregeling zal inslaan, is ook nog eens uiterst twijfelachtig. Al is het alleen maar omdat de Palestijnse slachtoffers van Israëls oorlogsmisdaden geen serieuze vertegenwoordiging aan de huidige onderhandelingstafel hadden en hebben.

Het zijn de medeplichtigen aan Israëls gruweldaden die een soort van regeling bij de Palestijnen denken te kunnen afdwingen. Noem het een Oslo Light, waarbij de Palestijnse slachtoffers nog véél mínder hebben in te brengen dan tijdens de onderhandelingen die leidden tot de geflopte Oslo-akkoorden.

Dat laatste zou dan ook een duidelijke les moeten zijn, een les die aan de huidige generatie wereldleiders blijkbaar niet is besteed. Want Oslo heeft helemaal niets opgeleverd, omdat de onderdrukker - met aanvankelijke tegenzin - werd gedwongen te onderhandelen met de onderdrukten. Van een gelijk speelveld was dus totaal geen sprake.

Desondanks had Oslo onverwachts toch nog een succesje kunnen worden omdat de toenmalige PLO-leider Arafat en de vroegere Israëlische premier Rabin pas ná ondertekening van de akkoorden met elkaar kennismaakten, en er geheel tegen de verwachting in een persoonlijke klik tussen beide heren leek te ontstaan.

Maar toen de tegen de Oslo-akkoorden gerichte haatcampagne van de toenmalige oppositieleider en huidige premier Netanyahu resulteerde in de moord op premier Rabin, gepleegd door een Israëliër die de woorden van de oorlogsmisdadiger van vandaag uiterst serieus nam, veranderde alles. De hoop dat de voor de Palestijnen onrechtvaardige Oslo-akkoorden dankzij de goede persoonlijke band tussen Arafat en Rabin nog enigszins konden worden bijgesteld, verdween als sneeuw voor de zon.    

Terug naar Israëls misdaden van vandaag
De internationale wapenleveranties aan het genocidale Israël gaan na de surrealistische top in Sharm-el-Sheikh onverminderd door. Dat de Palestijnse slachtoffers van Israëls gruweldaden tijdens de ‘Peace Summit’ in Sharm-el-Sheikh en Trumps toespraak in de Israëlische Knesset niet of nauwelijks werden genoemd, mag dan ook geen verrassing heten.

De Palestijnen zijn slechts bijzaak in een sinister internationaal spel, waarbij Trumps zelfverrijkende schoonzoon Jared Kushner in Gaza al een toekomstig belastingparadijs blijkt te zien. Wat de Palestijnen daar zelf van vinden, blijkt voor onze wereldleiders opnieuw volstrekt irrelevant. Wat dat aangaat is er sinds het ondemocratische VN-verdeelplan van 1947 blijkbaar niets veranderd.

Trouwens, wie gaat er eigenlijk voor de wederopbouw van Gaza betalen? Een wederopbouw die, nu praktisch álles door Israël en de VS is vernietigd, vele decennia in beslag gaat nemen. Volgens Trump moeten de Arabische landen de wederopbouw financieren, mogelijk aangevuld met de EU. Een bizarre gedachte, vooral omdat we allemaal weten dat juist Israël en de VS de vele tientallen miljarden euro’s voor deze wederopbouw behóren neer te leggen! Want zíj zijn de veroorzakers van de totale vernietiging van Gaza, waarbij ook aan belangrijke medeplichtigen als Duitsland, het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk een serieuze bijdrage mag worden gevraagd.

En waar gaan de Palestijnen uit Gaza in de tussentijd wonen? Eigenlijk is er maar één rechtvaardige oplossing: binnen de grenzen van het Israël van vóór 1967, het gebied waar de ouders en (over)grootouders van de overgrote meerderheid van de Palestijnen oorspronkelijk vandaan komen maar door Israël met geweld uit zijn verdreven. Een plek waar misschien ook betere omstandigheden zijn voor de zo noodzakelijke traumaverwerking. Maar ook over die meest faire oplossing doen onze wereldleiders er het zwijgen toe.

Ondertussen zitten er nog vele duizenden Palestijnse gijzelaars in Israëlische gevangenschap, waaronder de heldhaftige arts Hussam Abu Safiya, de directeur van Gaza’s Kamal Adwan ziekenhuis die in het eerste jaar van Israëls genocidale oorlog dag en nacht in de weer was om de levens van Palestijnse slachtoffers te redden. Hij werd in december 2024 door Israël gearresteerd en moest (en moet) volgens verschillende berichten talloze martelingen ondergaan.

Israël is voor zover bekend het enige land ter wereld waar mensen zónder ergens van te zijn beschuldigd en zónder strafproces ongelimiteerd gevangen kunnen worden gehouden. Onze politiek leiders in Europa en elders in de wereld vinden dat prima.

Ook de met uiterst gebrekkig ‘bewijs’ veroordeelde en eveneens gemartelde Fatah-politicus Marwan Barghouti werd deze week opnieuw niet vrijgelaten. Israël ziet Barghouti als groot ‘gevaar’ omdat hij in staat wordt geacht rivaliserende Palestijnse groeperingen te kunnen verenigen. De kans dat hij ooit nog levend uit zijn gevangenschap zal komen, wordt daarmee met de dag kleiner.

De verhalen over martelingen in Israëlische gevangenissen - lees martelkampen - zijn overigens gruwelijk. Daar komt bij dat Israël de lichamen van vele honderden - mogelijk ver over de duizend - door de apartheidsstaat vermoorde Palestijnen weigert aan hun families terug te geven. En van het beperkte aantal lichamen dat wél aan de Palestijnen is overgedragen, blijken ook nog eens verschillende organen te zijn gestolen. Waarbij veel Palestijnse families in Gaza niet eens kunnen achterhalen of de lichamen van hún dierbaren er wel of niet tussen zitten. Vanwege de totaal vernietigde gezondheidszorg en zorginfrastructuur is er momenteel immers geen DNA-onderzoek mogelijk.

Israëls pogingen het 20-puntenplan te ondermijnen
Inmiddels ligt de zogenaamde ‘Peace Summit’ in Sharm-el-Sheikh alweer een paar dagen achter ons. Het aantal vrachtwagens met hulpgoederen dat Israël in Gaza toelaat blijft nog ver beneden de in Sharm-el-Sheikh afgesproken zeshonderd per dag. De hongersnood is daarmee dus niet gestopt. Dat Israël zegt geen zeshonderd vrachtwagens per dag toe te laten zolang Hamas de lichamen van de resterende achttien om het leven gekomen Israëlische gijzelaars niet heeft overgedragen, is vooral cynisch omdat Israël zélf de lichamen van de veel grotere aantallen door het land vermoorde Palestijnen consequent weigert terug te geven. Bovendien straft de apartheidsstaat daarmee opnieuw de Palestijnse burgerbevolking die hier part noch deel aan heeft.

Overigens heeft Israël het merendeel van de omgekomen Israëlische gijzelaars via zware bombardementen waarschijnlijk zélf gedood. De lichamen die Hamas nog niet heeft kunnen teruggeven, liggen mogelijk nog onder het door Israël veroorzaakte puin. Het opgraven ervan wordt weer bemoeilijkt zo niet onmogelijk gemaakt door Israëls weigering voldoende bulldozers en andere puinruimmachines Gaza binnen te laten. En daar waar er wel machines in Gaza beschikbaar zijn kunnen deze vaak niet worden ingezet wegens het gebrek aan brandstof, waarvan de invoer nog grotendeels door Israël wordt tegengehouden. Waarmee dus willens en wetens wordt voorkomen dat op korte termijn deze resterende achttien Israëlische, maar vooral tienduizenden onder het puin gelegen Palestijnse lichamen, aan hun families kunnen worden overgedragen.

Dat de meerderheid van de Israëlische politici alles in het werk stelt om vrede met de Palestijnen te voorkomen, schreef ik al eerder.  Verdeeldheid zaaien onder de Palestijnse bevolking en Palestijnse organisaties is daarbij een van de veel toegepaste Israëlische strategieën. Met de creatie en bewapening in Gaza van met Hamas rivaliserende bendes heeft Israël alweer de contouren geschetst van een mogelijke Palestijnse burgeroorlog, waarbij volgens verschillende berichten de eerste intern-Palestijnse executies deze week al hebben plaatsgevonden. 

Overigens heeft Israël ook ná de staakt-het-vuren-overeenkomst alweer tientallen Palestijnen in Gaza gedood. Zo werden gisteren elf leden van dezelfde Palestijnse familie door Israël vermoord nadat ze de ‘gele lijn’ hadden gepasseerd waarachter Israëlische soldaten zich (tijdelijk?) hebben teruggetrokken. Bedenk daarbij dat geen enkele Palestijn weet waar die denkbeeldige ‘gele lijn’ zich nu eigenlijk exact bevindt, en dat talloze Palestijnen zelfs helemaal niet van het bestáán van een ‘gele lijn’ afweten.

Dit is dan ook de manier waarop Israël - met medeplichtigheid van onze wereldleiders - solt met de levens van Palestijnen. Het merendeel van de internationale politiek geeft dan ook geen ene fuck om Palestijnse levens!

Alleen via de resetknop kan er ooit een vredesregeling komen 
Bovenstaande zijn details van een scenario dat ik twee weken geleden al op hoofdlijnen beschreef: Israël zal er alles aan doen om excuses te vinden om de verwezenlijking van het 20-puntenplan te dwarsbomen. Want met de door Trump bij Israël afgedwongen aanvaarding van dat plan, staat Israëls uiteindelijke doel om Gaza en de Westelijke Jordaanoever definitief in te lijven, etnisch van Palestijnen te zuiveren én het tot realisatie brengen van de Groot-Israël-ambitie, vooralsnog op pauze.

En het is nu juist aan de internationale gemeenschap om de pauzeknop niet alleen te vervangen door een stopknop, maar uiteindelijk Israël te dwingen de resetknop in te drukken, zodat er - vanuit de startpunten 1948 en 1967 - op een eerlijke en rechtvaardige manier over een écht duurzame vrede kan worden gepraat en de Israëlische oorlogsmisdadigers kunnen worden gestraft. Want de Israëlische gijzelaars mogen dan vrij zijn, de miljoenen Palestijnen in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever zijn beslist níet vrij.

Alléén via zware internationale sancties zal Israël op termijn geen andere keus hebben dan de resetknop in te drukken en te deradicaliseren. Kiest de internationale gemeenschap daarentegen níet voor harde sancties tegen de Israëlische apartheidsstaat, dan zal de via het 20-puntenplan ingeslagen route zonder enige twijfel een doodlopende weg blijken te zijn.