Jurgen Nobel voedt uitsluiting en polarisatie

Afgelopen zondag, tijdens WNL op Zondag, kreeg staatssecretaris Jurgen Nobel de vraag of hij zijn uitspraken over een “integratieprobleem” zou terugnemen. In november stelde hij dat "islamitische jongeren voor een groot deel de Nederlandse normen en waarden niet onderschrijven."

Deze uitspraak roept fundamentele vragen op. Hoe groot is deze groep precies? En welke normen en waarden bedoelt Nobel? Het lijkt erop dat Nobel geen waarde hecht aan nuance, aangezien hij stelt dat het er niet toe doet hoe groot die groep is. Tegelijkertijd zegt Nobel dat de meeste mensen gewoon meedoen. Maar als dat het geval is, waarom dan zo‘n generaliserende uitspraak?

Zondag benadrukte Nobel dat hij het belangrijk vindt om problemen te benoemen en op te lossen. Daar ben ik het mee eens — maar laten we dan ook de juiste problemen benoemen, en vooral, met de juiste nuance.

Als docent maatschappijleer in opleiding en als burger zie ik de uitspraken van de staatssecretaris als een probleem. Ze zijn vaag, generaliserend en versterken polarisatie.

Dergelijke uitspraken dragen bij aan negatieve stereotypering, vooral als ze niet goed onderbouwd zijn. Ze voeden uitsluiting en polarisatie. Het kabinet spreekt met één mond, en moet daarom geen generaliserende uitspraken doen over groepen mensen in de samenleving. In plaats van verdeeldheid te zaaien, zou het kabinet zich moeten richten op verbinding en het oplossen van daadwerkelijke problemen.

Polarisatie, vaak aangewakkerd door politieke uitspraken, blokkeert een open en constructief gesprek over integratie. Wanneer een groep mensen op deze manier negatief wordt neergezet, verlies je niet alleen hun vertrouwen, maar ook de kans op echte verandering. Om daadwerkelijk verandering te bewerkstelligen, heb je de bijdrage van iedereen in de samenleving nodig. Het is van essentieel belang om geen groepen over één kam te scheren, maar vast te houden aan feiten en niet te polariseren

Jurgen Nobel had zijn uitspraken moeten terugnemen. Leiderschap als staatssecretaris betekent verantwoordelijkheid nemen voor de woorden die je kiest en voor de impact die die woorden hebben op de samenleving. In plaats van de samenleving verder te polariseren, had Nobel de kans moeten grijpen om bij te dragen aan een constructief en verbindend gesprek over integratie. Dit is het moment voor leiderschap — niet voor verdeeldheid.