Kleine bruine hondjes

Misschien moeten we ook maar niet altijd alles willen weten.

Een reiger langs de waterkant. Niets bijzonders zou men kunnen zeggen, maar in zijn vale verschijning schuilt die spannende belofte dat men het dier elk moment kan zien duiken en daadwerkelijk iets zien vangen. Een wat kinderlijke verwachting die echter in mijn kindertijd nooit werd ingelost. Het geduld van het dier is spreekwoordelijk en de aandachtsspanne van een kind is dat bepaald niet. Het duurde altijd zo lang en je twijfelde ook altijd of de vogel nu dood was of nog leefde. Zo onnatuurlijk stijf en stil stond hij daar. Alleen het lange veertje op z’n achterhoofd wiegde zachtkens in de wind.

Nu zie ik een zeer actief exemplaar. Zijn kop neigt al naar een overhangend stukje groen. In de schaduw die het op het water werpt beweegt zich iets. Hap! De kleppende snavel klept drie keer, de kop gaat in de gekrulde nek en klokkend ziet men het visje zijn beklagenswaardig noodlot tegemoet zwemmen. De reigermaag doet qua zuurtegraad de vuren in de hel van Dante verbleken, wat iedereen weet die wel eens reigerstront op zijn motorkap kreeg. Zelden had de fraaie lak zo te lijden. Arm visje.

Dat ene exemplaar was blijkbaar niet genoeg en een tweede hap is wederom raak! De vissen zijn deze zomermiddag loom of dom. Zelden zag ik in de open stadsnatuur zo’n fraai jachttafereel. De vanzelfsprekende aanwezigheid van de ranke, grijze vogel in een schraal park omgeven door fonkelend water is ineens omgetoverd tot de woeste wildernis uit een tv-natuurdocumentaire.

Hoewel men in het wild uiteraard zelden getuige is van wilde jacht- en schranspartijen zo putten Attenborough en zijn collegae zich uit dat alles compact vast te leggen als betrof het hun dagelijkse ervaring. Gelukkig blijkt uit weer andere documentaires dat die lui zijn veroordeeld tot het dágen, zoniet wéken, met hun apparatuur in de aanslag tussen de bosjes post te vatten zodat we ook weer niet al te afgunstig hoeven zijn op hun mooie plaatjes.

Telelenzen zoals gebruikt in de fenomenale docu Anima Mundi (Godffrey Reggio) verklaren veel van de schijnbaar onmogelijk nabije jachttaferelen waarbij luipaarden op de opzwepende muziek van Philip Glass over de savanne snellen. Beelden van een nieuwsgierige fazant vanuit het perspectief van een mier (Microkosmos) blijven evenwel tot de verbeelding spreken.

Gezeten op een parkbankje fladdert ineens weer de ontnuchterende opmerking van Schotse stand-up comedian Billy Connolly binnen. Moe van alle exotica die Attenborough ons voorschoteld roept hij vertwijfeld uit “..never mind about your gorilla’s, we know all about girafs..(but) where are those wee brown dogs going!”. Kleine bruine hondjes dus, die in boerengemeenschappen en kleine gehuchten schijnbaar hun wonderlijke eigen weg gaan. Tsja Billy, misschien moeten we ook maar niet altijd alles willen weten en tot op het bot uitpluizen. Af en toe in verwondering om je heen kijken en genieten kan genoeg zijn.