Klimaatkinderen

Met de komst van onze tweeling veranderde er flink wat in mijn leven. Veel draait om de meiden die nu vier jaar oud zijn en voor het eerst naar school gaan. Een van de meest ingrijpende veranderingen is dat ik me bijna overdreven bewust ben van wat het betekent om verantwoordelijk te zijn. Voordat ik vader werd, hield ik me hiermee nauwelijks bezig. Ik leefde er niet op los, maar veel scheelde dat ook niet. Nu stel ik me voortdurend lastige vragen. In wat voor wereld komen mijn kinderen terecht? Welk perspectief kan ik ze geven?

Vooral de klimaatcrisis baart mij zorgen. Lang dacht ik dat klimaatverandering een donkere wolk aan de horizon was die vanzelf wel zou overwaaien. Inmiddels ben ik me ervan bewust dat alle lichten op rood staan, van de stijging van de temperatuur tot de afname van het aantal dieren- en plantsoorten. Op individueel niveau proberen we onze verantwoordelijkheid te nemen. De auto is verkocht. Afval wordt gescheiden. We eten minder vlees. Toch voel ik me tekortschieten tegenover mijn kinderen. Ik heb niet het idee dat onze gedragsverandering iets uitmaakt.

Het helpt ook niet dat bedrijfsleven en overheid weigeren het goede voorbeeld te geven. Milieudefensie schreef het nog maar eens op in een rapport. De komende 5 jaar zijn Shell en andere fossiele bedrijven van plan om 1,4 biljoen dollar te investeren in nieuwe olie- en gasprojecten. Samen is dat goed voor de uitstoot van bijna 150 gigaton CO2. Ook de Nederlandse overheid maakt geen harde keuzes. Ga met je tractor naar het Malieveld en politici krijgen meteen slappe knieën. Roep ‘lul’ tegen een politicus en maatregelen om de uitstoot van schadelijke stoffen terug te dringen, worden direct versoepeld. Staalfabrikant Tata Steel mag van Rijkswaterstaat zelfs meer giftige stoffen in het oppervlaktewater lozen dan wettelijk is toegestaan.

Van ingewikkelde termen als ‘systeemverandering’ en ‘ecocide’ hebben mijn dochters nog niet gehoord. Ze geloven in kabouters, eenhoorns, feeën en prinsessen die het beste voorhebben met alle mensen. Het liefst zou ik er ook zelf in willen geloven. Ik denk namelijk dat er een mirakel nodig is om de klimaatdoelen van Parijs te halen.