Kunstkop

C’est pas moi, of toch?

Ooit was ik de niet on-trotse bezitter van een laserdiscbox waarop alle (!) kunstwerken uit het Louvre waren vastgelegd. Een fantastisch doch onmogelijk bezit. Welke idioot gaat immers een dergelijke collectie, uren achter elkaar op zijn huis-t.v.tje zitten bekijken. Zoiets als dagen turen in tientallen plakboeken vol prachtige postzegels. Een naslagwerk kortom en iets om, zeer gedoseerd, en ademloos te bewonderen.  

Zelfs een week door alle zalen van het Louvre zwalken zal het tegensputterend brein doen smeken om ontspanning in de vorm van zoiets banaals als slaap of gewoon… maar even niets.

Toch lijkt die ultieme kunstcollectie of ‘plaatjesverzameling’ zo men wil, voor sommige kunstenaars de legitimatie ook eens zo’n monumentale collage in elkaar te draaien. Door elkaar gesneden, bestaande beelden ten faveure van het eindeloos opgeblazen eigen kunst-ego.

Pletter een zootje (on-)samenhangende beelden op het doek, plak daar wat pseudo-filosofisch gebabbel onder, een ‘eclectische’ soundtrack en presto; Vraiement Cinema!

Zwart/wit-beeld, bij voorkeur grofkorrelig, mengt zich met korte kleur-fragmenten. Het onderwijl citeren van flarden poëzie strekt daarbij tot aanbeveling. Speel eens met dia-positief beeld of draai het geheel 180 graden en u maakt zich onsterfelijk geliefd bij het cinefiel intellect dat u tot in lengte van dagen zal bewierroken voor die gewaagde keuze.

Een zware, van whiskey, sigaretten en algeheel lijdend aan het leven klinkende voice-over ten slotte, is onontbeerlijk. De auteursstem laat ons nadenken over ons eigen onvermogen tekst en beeld op de juiste wijze te interpreteren. Die stem is God en duidt ons smalend de überrealiteit die alleen Hij kan doorgronden. Kunst dient te verheffen en ons tegelijk nederig te maken ten opzichte van het briljant gewrochte werk en zijn maker. Hoe verder het publiek afdwaalt van het gebodene, hoe groter het Kunstwerk.

De bedoeling van deze Bibelebonse beeldenberg is dat uw eigen intellect een en ander tot een keurig logische lap naait waarna uw ego tevreden kan berusten in de totale opname van alle chaos. Het begrip komt later wel (of nooit). Écht kunstbewustijn voltrekt zich in het individu en nooit in de massa.              

Het wonderlijke proces dat onze hersenen in gang zet om van het geheel nog enigszins chocola te maken is feitelijk het allergrootse Kunstwerk. Intuïtie, fantasie, metaformisme en uw algeheel intellectueel vermogen vechten met beeld en geluid hun eigen stille strijd. Zij redigeren logica en illogica en vormen daarmee die grote lappendeken waar verstand en waanzin elkaar juichend verwelkomen. Kunst(-matige) intelligentie? Is iedereen misschien gek geworden of is Onbegrepen Kunst feitelijk de énige Kunst?

Het zien van de korte film die na dit alles volgt is de gang naar de bioscoop meer dan waard. Over ‘Allégorie Citadine’ moet u zich dan ook vooral niet inlezen. Zeg al uw afspraken de aankomende week af, het wordt toch veel te heet om te werken. Spoed u naar die koele biotoop genaamd bioscoop en aanschouw dit kleine cinematografische juweel. Uw leven zal er oneindig rijker door worden.

Dat malle voorprogramma neemt u gewoon voor lief (Beste Leos Carax: Begin in godsnaam een galerietje of zoiets).