Laat angst voor aanslagen je niet afkeren van Marokko

Het nieuws van de moord op twee buitenlandse vrouwelijke toeristen in de bergen van Marokko, nabij de populaire toeristische bestemming Marrakech, heeft de wereld geschokt. De moord op deze twee vrouwen uit Noorwegen en Denemarken valt alleen te omschrijven als een enorme tragedie. De details, die niet alleen naar voren komen uit beschrijvingen maar ook uit her en der circulerende videobeelden, zijn gruwelijk. Dat je op een dergelijke monsterlijke wijze aan je einde komt terwijl je een mooie klimtocht wilt maken op je vakantie valt maar met een term te beschrijven: Verschrikkelijk.

Over de achtergronden van de moord is inmiddels ook steeds meer bekend geworden.Het wordt langzamerhand duidelijk dat de daders, die trouw zwoeren aan IS, een overduidelijk islamistisch terroristisch motief hadden. Ook kozen ze bewust hun slachtoffers omdat deze andere geloofsopvattingen hadden. Sommigen zouden dan als reactie daarop zeggen: Een aanslag als deze, dat had overal kunnen gebeuren. Niet alleen in Marokko. Maar laten we eerlijk zijn. Dit gebeurt niet overal. Op sommige plekken in de wereld is het risico op dergelijk vormen van geweld groter dan op andere.

Dit feit roept dan ook angst op. Bij buitenlanders die overwegen om naar Marokko te gaan, maar in de eerste plaats ook bij Marokkanen zelf. Bijvoorbeeld bij atheïstische Marokkanen die de islam verlaten hebben. Sommigen van hen zijn door deze gebeurtenis serieus bang geworden dat in de toekomst zij ook wel eens het slachtoffer zouden kunnen worden van dergelijke vormen van geweld vanwege hun atheïstische opvattingen. Intolerantie jegens hen die zich openlijk van de islam afkeren, en die zich islamkritisch opstellen, is in Marokko sterk aanwezig. Net als verschillende vormen van geweld tegen vrouwen, wat eveneens aanwezig is in alle lagen van de Marokkaanse samenleving. Op deze gebieden heeft het land nog een lange weg te gaan.

Maar tegelijkertijd is er ook een heel andere kant van Marokko. Door mijn reizen en online netwerken, van onder meer Marokkaanse atheïsten, heb ik velen in Marokko leren kennen. En de afgelopen dagen heb ik gezien hoe deze hoe deze gebeurtenis er enorm ingehakt heeft bij mijn Marokkaanse vrienden en kennissen.

Van hoog tot laag, van arm tot rijk, goed opgeleid of niet, moslim, atheïst en alles wat er tussenin zit, Marokkanen die ik ken zijn collectief geshockeerd, woedend en intens verdrietig door deze gebeurtenis. Rouwfoto’s van de twee Scandinavische toeristes zie ik her en der opduiken als profielfoto in mijn whatsappcontacten. Op andere sociale media komen eveneens foto’s van de slachtoffers en boodschappen voorbij waarin Marokkanen hun verdriet, woede, solidariteit (met de slachtoffers en hun familie) en onmacht uitspreken.

En ook dat is iets wat op sommige plekken ter wereld meer gebeurt dan op andere. Dat een samenleving zo massaal meevoelt en meeleeft met iets wat buitenlanders in hun land overkomen is. Ik zie iets dergelijks niet snel hier in Europa gebeuren. Dit heeft niet alleen te maken met het belang dat veel Marokkanen hebben bij de aanwezigheid van buitenlandse toeristen in hun land gezien het feit dat de toerismeindustrie een belangrijke motor van de Marokkaanse economie is, maar ook met iets anders. Naar mijn mening heeft het in de eerste vooral veel te maken met het grote belang dat Marokkanen hechten aan gastvrijheid jegens buitenlandse bezoekers in hun land. Dat buitenlanders die op bezoek zijn veilig zijn, en het naar hun zin hebben. Dat twee van die bezoekers zoiets vreselijks overkomen is raakt dan ook veel Marokkanen ten diepste, en leidt tot oprechte gevoelens van woede en verdriet. De roep om een keiharde bestraffing van de daders, middels de doodstraf, is dan ook momenteel groot in Marokko. In de afgelopen jaren ben ik zelf meerdere malen naar Marokko gegaan. En dit is iets wat ik in het komende jaar gewoon zal blijven doen. Deze vreselijke gebeurtenis verandert daar weinig aan. Bovendien zijn Marokkanen zelf juist nu vooral gebaat bij de aanwezigheid van buitenlanders in hun land. Krachten die haat voelen jegens deze buitenlanders mogen niet winnen. Bovendien is de solidariteit die velen nu voelen, en betonen, met Louisa Jespersen en Maren Ueland is voor mij vele malen meer representatief voor het Marokko dat ik ken dan het geweld dat deze twee vrouwen overkomen is. En dat stemt, naast verdrietig, hoopvol. Hoopvol voor de toekomst van Marokko. Een land wat naast een schaduwkant vooral een hele grote zonnige kant kent.