Laat Dilan haar karwei afmaken

Begin deze eeuw vindt er geheim topoverleg plaats bij de SP. Het gaat de partij voor de wind. De Kamerfractie zit vol grote talenten. Het verzet tegen de Europese grondwet legt de socialisten geen windeieren. In de opiniepeilingen scoort de SP ongekende zetelaantallen. De partij staat aan de vooravond van de grootste verkiezingsoverwinning in haar bestaan.

Toch zijn de gezichten bedrukt: de electorale opmars van de SP kan niet verhullen dat het neoliberalisme nog altijd de dominante ideologie is in Nederland. De samenleving waar de SP van droomt, lijkt verder weg dan ooit. Wat te doen?

“Wat nu als we iemand van ons laten infiltreren bij het belangrijkste politieke bastion van de neoliberalen, de VVD”, oppert een magere man met een brilletje. De wenkbrauwen van de andere aanwezigen gaan omhoog, de ogen van een kalende man beginnen te glinsteren. “Geen gek idee, maar het moet natuurlijk niet te zeer opvallen”, valt hij de magere man bij. “We laten onze infiltrant langzaam naar rechts opschuiven. Eerst wordt ze lid van GroenLinks, dan van de PvdA en pas daarna wordt ze actief voor de VVD.”

“En dan?”, vraagt een derde, gedrongen man die het graag praktisch houdt.

“Ze moet zo snel mogelijk carrière maken binnen de partij”, legt de magere man met het brilletje uit. “Via de gemeenteraad in een grote stad, Amsterdam bijvoorbeeld, kan ze zich in de kijker spelen. Het moet een mediagenieke persoonlijkheid zijn die niet terugdeinst voor ferme uitspraken op tv. Voor je het weet, zit zo iemand in de Kamer. Leer mij de VVD kennen. Daar hoef je niet eerst jarenlang te folderen en met de arbeidersklasse te praten voor je een keer een mooie functie krijgt.”

“Het Kamerlidmaatschap is niet genoeg”, zegt de kalende man. “Net als bij ons kun je bij de neoliberalen pas echt wat veranderen als je de baas bent. Als we de VVD van binnenuit willen opblazen met onze manchurian candidate zal ze de leider moeten worden.”

“En dan?”, vraagt de gedrongen man weer.

“Als ze zich eenmaal aan de top van de partij heeft genesteld, kan de sabotage beginnen”, zegt de kalende man. “Eerst voorzichtig met een doorzichtige leugen tijdens een tv-optreden. Langzaam moet ze dan steeds gekkere dingen gaan doen. Ze moet zulke domme beslissingen nemen dat ze iedereen tegen zich in het harnas jaagt. Niet alleen binnen haar eigen partij maar vooral ook daarbuiten. Wie weet kan ze hele groepen brave burgers wegzetten als gevaarlijke extremisten ofzo. Of een BN’er ten onrechte van iets beschuldigen. Dat moet ze maar een beetje improviseren. Met een beetje geluk verandert ze de VVD dan in een mum van tijd in een rokende puinhoop. En als het zover is, staan wij klaar om eindelijk mee te gaan regeren en al het neoliberale beleid terug te draaien.”

De gedrongen man is nog niet overtuigd. “Maar wie moet dit plan uitvoeren”, vraagt hij. “Noem me een persoon binnen onze partij die dit geloofwaardig kan doen. En hoe krijgen we haar dan zo gek om hier twintig jaar van haar leven aan op te offeren? Want zolang zal de uitvoering van dit idee toch wel gaan duren, als ik het allemaal zo hoor.”

De aanwezigen vervallen in gepeins. Langzaam worden de gezichten weer net zo somber als aan het begin van het overleg. De gedrongen man heeft gelijk, beseffen ze.

Dan verbreekt een vierde spreker, een man met donker haar, donkere ogen en een smalle kaaklijn, de stilte. “Ik denk dat ik nog wel iemand weet bij de afdeling Amersfoort”, zegt hij terwijl zijn mondhoeken omhoog krullen. “Een jonge, ambitieuze vrouw. Ze is in haar jeugd als vluchteling naar Nederland gekomen. Haar vader is wetenschapper, in Turkije was hij vakbondsman. Ze heeft hele intelligente ouders, al zou je dat niet direct denken als je haar hoort praten. Aan haar linkse geloofsbrieven hoef je echter niet te twijfelen. Ze is erg begaan met vluchtelingen. Volgens mij is zij geknipt voor deze opdracht.”