Lachen met de Moonbrothers

Ha ha ha, Henry van Loon en Bram Krikke hebben een hitje met een parodie op een item dat op zich al een parodie is. Vooral de ijzeren-heinige-Buster-Keaton-smoel van Van Loon is onbetaalbaar. Handelsteken vanaf het begin van zijn carrière overigens. Alles wat Van Loon met uitgestreken houten kop debiteert is bij voorbaat hilarisch. Gepaard met het zijige commentaar in deze ‘spot’ doet de act je al snel melige tranen over de wangen rollen.

Bij dit soort humor dwarrelen onmiddellijk vergelijkbare parodieën voorbij zoals de Jiskefet-sketch waarin messcherp de hele Telsell-wereld in de stront werd getrapt. Kees Prins knauwt met vet Amerikaanse tongval en hysterisch enthousiasme een slecht nagesynchroniseerde reclame na. De ‘emergendizer’ is het onderwerp van hilariteit. Onverslijtbaar, fantastisch, onmisbaar item maar vooral onbegrijpelijk onbruikbaar, onzin-artikel waarop de tv-verkoopkanalen zo’n hopeloos patent hebben. Uiteindelijk krijgt, te-dom-om-te-poepen slachtoffer Michiel Romeijn, het desbetreffende goud met kracht in de anus geduwd. Einde uitzending.

Humor kent een ongelooflijk aantal schakeringen en dat is soms zelfs Geografisch bepaald. ’T Haagje, Rotje en Mokum hebben alle drie zo hun eigen humor. Direct, scherp, lachen, tof! Los dus van de moppentapperij, gewoon heerlijke, terloopse gein. Het zegt veel over de mens die met humor voor in de bek communiceert. Cynisch, Hatsekidee, intelligent of absurd, het maakt allemaal weinig uit. De humorvolle benadering verbroedert ons allen en de alledaagsheid waarmee we dat doen maakt het echt interessant. Een nét even andere intonatie, een andere beleving, de klaagzang of de stoere nonchalance, c’est le ton qui fait la music. Het is een nagenoeg onduidbaar verschil tussen iets ‘gewoon zeggen’ of de boodschap verpakken in een fijnzinnig ‘levensbeschouwinkje’.

Dat geldt bijna alle goede humor. Iets is zó voor de hand liggend, zo gewoon en ons allen aangaand, dat die herkenning vaak al als humorvol word ervaren. Wie lacht niet die de mens beziet, wij allen toch? “Hé jongen, tijd niet meer gezien!”. Antwoord:“Nee, maar nu weer wel” (R’dam). “Mag ik van u een kopje koffie?”. Antwoord:“ As het van je moeder mag, dan mag het van mij ook” (Amsterdam).“Jeetje, gaan jullie nu alweer met vakantie?”. Antwoord: “Ja joh. Wat moet je anders” (Den Haag).

‘Joh’, ook zo’n vileine, alle niveaus slechtende toevoeging. Van het verontwaardigde “O ja, Joh?!” (R’dam) van cultfiguur Tampie uit de legendarische kinder-tv-serie Rembo & Rembo, tot en met het wat vermoeide “Zo joh, wat kan ik voor jou betekenen” (A’dam) van een Amsterdamse kroegbaas. Dat ene woordje maakt met al z’n cynisme zo grondig duidelijk dat we allemaal maar mensen zijn en zet in die diepe vaststelling de in- en inmenselijke, humorvolle toon.

Adje Rem, mompelend of licht grommend van achteruit zo’n dikke verrookte keel komen die hele kleine zinnetjes dan tot volle wasdom. Kleine levenswijsheden vaak. ‘Ik heb lak aan de wereld en iedereen wordt naakt geboren, wie maakt me wat’. Er schuilt een warme troost in die levens-opstelling en daarom lachen we zo graag mee.

Waarom genoemde steden zo verschillen in hun gevoel voor humor is een raadsel. Het licht jennende van de Amsterdammer, het wat schouderophalende van de Rotterdammer en het wat lijzige, laatdunkende van de Hagenaar, het is stuk voor stuk andere humor en toch voor iedereen invoelbaar.  

Het accent tenslotte weegt natuurlijk ook zwaar mee. Wel eens Erik van Muiswinkel's briljante toespraak horen houden als de dronken voorzitter van zijn ‘society’?; “..A tremendous organisation, from people fore people, in wich people and other human beings, celebrate their humanity in the joy of being human!”. Los nog van de krankzinnige tekst doet hier het bekakte geblaat de rest.

En wie kan zich verweren tegen de plat Haagse enormiteiten of de volle ronde belediging van de échte Rotterdammert? Haags en ‘Utregs’ in zijn volle, platte uitspraak spannen hierin misschien wel de kroon.“De Humor ligt op straat” liet ik mij staande in een kroeg eens ontvallen, “En als je niet oppast leg jij der zo naast!” voegde een vlotte Amsterdammer mij direct toe. Geintje. Een licht dreigement waarom je straffeloos om kunt lachen.

Het maakt nauwelijks uit wat er gezegd wordt, de klank alleen al bepaald het succes. Korte, rake, en daardoor veelzeggende woorden. Lachuh!