Leon de Winter geeft geen fuck om Palestijnse kinderlijken

Je moet het maar met droge ogen kunnen opschrijven. Het is haast knap hoe ver je je kunt verwijderen van elke vorm van menselijkheid, zonder dat iemand ingrijpt. Leon de Winter maakte deze week in De Telegraaf het leed van tienduizenden verhongerende Palestijnse kinderen verdacht. Hoe durft men dat namelijk in beeld te brengen.

Volgens De Winter zijn de beelden van uitgemergelde kinderen uit Gaza niet schokkend, ernstig, woestmakend, hopeloos, of verzin zelf een passende emotie. De Winter koos voor “manipulatief en kwaadaardig.” Hij ziet geen realiteit die het daglicht niet verdraagt, hij ziet propaganda. Een foto van een stervend kind is voor hem geen noodkreet, maar een valstrik, in scène gezet om zijn wereldbeeld aan te vallen.

Alles wat schuurt, moet een complot zijn. Elk gezicht dat je aan het denken zet, moet wel een acteur zijn in een sinister script. De Winter denkt niet: wat verschrikkelijk dat dit gebeurt. Hij denkt boos: welke antisemiet heeft dit in scène gezet?

Als je eenmaal op die manier naar de wereld kijkt, wordt alles een aanval. Dan is niet de Israëlische blokkade van alle hulpgoederen voor Gaza het probleem, maar de camera. Niet de honger, maar degene die het toont. Niet het kind dat sterft, maar het lef om dat voor het oog van de wereld te doen. De echte vijand in De Winters hoofd, is empathie.

Als je die redenering doortrekt, is er geen grens meer. Dan zijn de moeders in Soedan, die hun kinderen verliezen aan uitdroging, verdacht omdat ze huilen waar een lens bij is. Dan zijn de meisjes in Congo, die verkracht en verminkt hun verhaal vertellen, niet dapper maar ‘gebruikt’. Dan is elk lichaam in een massagraf een pr-stunt, tenzij het precies de juiste nationaliteit heeft.

Het kind in Gaza dat niets anders over heeft dan botten en huid moet van De Winter stil zijn. En het liefst buiten beeld blijven. De Oscar voor de beste slachtofferrol reikt De Winter uit aan de te vroeg geboren baby met amper het gewicht van een sinaasappel die al binnen een paar uur door ernstige uitdroging en ondervoeding deze wereld alweer verliet.

Medelijden is verdacht en verontwaardiging gemanipuleerd. Rouw is theater. Zolang het over de verkeerde mensen gaat, moet alles wel een list zijn. Alles is geënsceneerd en alles is politiek, behalve de eigen botte kilheid. Die is zogenaamd neutraal.

En natuurlijk mag hij dat opschrijven in de Telegraaf. Net zoals Theodor Holman zijn walgelijke brain farts in het Parool mag plempen. Maar het hoeft niet, hè. Laten we er niet omheen draaien wat dit is: een poging om onze morele reacties uit te schakelen. Om te zeggen: kijk weg. Vertrouw niemand. Geloof geen kind dat lijdt, tenzij het lijden De Winter persoonlijk goed uitkomt natuurlijk.

Als zelfs stervende kinderen weggezet worden als propagandamiddel, is er iets goed kapot in degene die dat opschrijft. En in de kranten die het publiceren. Met kritisch denken heeft dit alles niets meer te maken, het is dehumanisering van de zuiverste soort. Van de Telegraaf verwacht ik eerlijk gezegd ook niet veel beter, het Parool stelt me ernstig teleur.

Er sterven kinderen met tientallen, honderden, duizenden tegelijk. In Gaza, in Soedan, in Congo. Ze sterven niet omdat er een camera op gericht staat, maar omdat ze worden uitgeroeid, vergeten, genegeerd, geblokkeerd.

En het interesseert je geen reet Leon. Zeg dat dan gewoon.