Leon, dit is geen discussie, dit is leven of dood

Naar aanleiding van jouw column in 'De Telegraaf' — “De bevolking in Gaza verviervoudigde in minder dan vijftig jaar – een curieuze massamoord” — móest ik reageren.

Ik had vanochtend eigenlijk niet de intentie om te schrijven. Gisteravond zat ik nog tot laat te pielen aan een deephouse beat die net niet wilde vallen. Je kent het wel: zo’n nacht vol koppige creativiteit, eindigend in frustratie.

08:53. Mijn ogen nog halfdicht. Americano, zwart als mijn wallen. Dan: ping. Abdelbassat, een dierbare broeder, stuurt me een bericht: “Check Leon de Winter vandaag. Echt. Moet je lezen.”

Dus ik klik. Binnen tien seconden weet ik: deze ochtend wordt geen ochtend. Dit wordt missie. Ik moet reageren. Dit kan niet blijven staan.

Wat ik lees voelt als een klap. Geen stomp in je maag, maar zo’n kil intellectueel mesje dat snijdt en zegt: “ach joh, het bloedt nauwelijks.” Jij schrijft dat wat er in Gaza gebeurt geen genocide is. Want: “de bevolking groeit te hard.” Want: “het is complex.” Want: “Israël voert oorlog tegen terrorisme.”

Leon, mijn koffie smaakte ineens naar as.

Ik probeer je logica te volgen. Echt. Je bent geen domme man. Jij weet wat woorden wegen. Jij weet dat ‘genocide’ niet enkel betekent dat je mensen doodt, maar ook dat je bewust een volk probeert te vernietigen — fysiek, cultureel, structureel. Dat kan ook zonder gaskamers. Dat kan met F-16’s, met het bombarderen van ziekenhuizen, het afsluiten van voedsel en medicijnen, het blokkeren van hoop.

Toch noem jij het woord ‘genocide’ “ongemakkelijk.” “Curieus,” zelfs.
Weet je wat pas curieus is?
Een schrijver die ooit met nuance werkte, die nu met chirurgische kilheid duizenden doden rationaliseert. Alsof ze statistiek zijn. Alsof een kind onder het puin slechts een voetnoot is.

Je schrijft alsof je op een hoogvlakte staat, verrekijker in je hand, theeservies naast je laptop in Californië. “De bevolking van Gaza is explosief gegroeid sinds 1948,” tik je.

Alsof dat relevant is.
Alsof mensenrechten afhangen van geboortecijfers.
Alsof je zegt: hoe meer kinderen ze maken, hoe minder het telt als ze sterven.

Leon, trek die redenering door, en je legitimeert precies wat genocide is: collectieve bestraffing gebaseerd op aantallen. Dan heb je niets geleerd. Of erger: je wílt niets leren.

Je verwijt activisten dat ze het woord 'genocide' misbruiken. Maar taal is niet het probleem. Het probleem is dat er mensen sterven — nu, vandaag — niet omdat ze Hamas-strijders zijn, maar omdat ze ademen op de verkeerde plek.

En jij weet dat. Jij weet dat de IDF geen chirurgische oorlog voert. Jij weet dat ziekenhuizen doelwit zijn. Dat honderdduizenden ontheemd zijn. Dat zelfs VN-scholen geraakt zijn. Je weet dat dit geen incidenten meer zijn. Dit is beleid. Strategie. Vernietiging.

Je weet dat baby’s, kinderen, vrouwen door kogels en bommen sterven. En jij noemt dat “complexiteit”.

Wat jij hysterie noemt, noem ik empathie.
Wat jij emotie noemt, noem ik menselijkheid.

En ik ben het zat. Zat om verdriet te moeten uitleggen. Zat om te verdedigen waarom het wél genocide is. Zat om te horen dat Palestijns leven pas telt als het in jullie spreadsheets past.

Leon, jij bent geen toeschouwer. Jij bent deelnemer. Want taal vormt beeld. En beeld vormt beleid. Jij schrijft, beleidsmakers lezen mee. Jij relativeert, en mensen sterven verder.

Na jouw column zette ik geen beats meer op. Geen techno. Geen lo-fi.
Ik luisterde naar Marcel Khalifé. Over moeders die de naam van hun kind op diens arm schrijven voor het luchtalarm klinkt. En ik dacht: misschien moet jij ook eens luisteren, Leon. Niet naar cijfers. Naar stemmen. Naar de mens achter de “complexiteit”.

Stel jezelf een simpele vraag: wat als dit jouw dochter was? Wat als dit jouw stad was?

Feiten liegen niet.
Sinds 7 oktober zijn er meer dan 44.000 Palestijnen vermoord, waaronder duizenden vrouwen en kinderen (Gaza Ministry of Health, Human Rights Watch, VN). Ziekenhuizen, infrastructuur, VN-scholen — doelbewust vernietigd. Hulp wordt geblokkeerd. Mensen sterven niet aan bommen alleen, maar aan honger, dorst, besmet water. Dit is geen bijzaak. Dit is het gevolg van systematisch beleid.

Toch beschuldig jij de media van “eenzijdigheid” terwijl jouw eigen column drijft op gemakzuchtige bagatellisering. Israëlische militaire acties die leiden tot het kapotmaken van hele wijken. Het afsluiten van water, voedsel, elektriciteit, dat is geen “complexiteit”, dat is koloniale onderdrukking.

En jij, met je afstandelijke termen en selectieve feiten, veeg daar overheen alsof het een abstract vraagstuk is. Je praat over “curieuze massamoord” en verwijst naar bevolkingsgroei alsof dat een grapje is. Maar achter die cijfers schuilen mensen. Kinderen zonder toekomst. Ouders zonder kinderen.

Leon, voordat je weer komt aanzetten met je halve waarheden en veilige zinnen: verdiep je écht. Lees B’Tselem. Lees Human Rights Watch. Lees VN-rapporten. Dit is geen ‘ver-van-je-bed-show’. Dit is rauwe werkelijkheid, en die verdient geen intellectuele mist, maar helderheid en moed.

Wil je echt iets bijdragen? Zet dan je ego opzij. Luister. Kijk. Verdiep je.
Tot die tijd: laat die columns over leven en dood even aan anderen. Aan mensen die de pijn voelen, niet reduceren.

Want weet je wat het ergste is? Je doet alsof je objectief bent, maar je draagt bij aan het normaliseren van onrecht. Je gebruikt je pen niet als wapen voor waarheid, maar als verdoving. Je maakt het makkelijker voor hen die doden — en moeilijker voor hen die willen leven.

Je bent geen waakhond van de waarheid. Je bent een echo van de macht.