Mannelijke onzekerheid

Eerst vergiftigt men de patiënt en daarna maakt men hem beter.

En weer een probleem erbij… gemáakt. Immers, iemand laat op digitale snelwegen een scheet en de (social-)media verdringen zich er een stevige tornado van te maken. Onzekerheid, verlegenheid, gevoeligheid, geen diepmenselijk facet wordt daarbij overgeslagen om onverwijld te exploiteren. Fora, sites, televisieprogramma’s zijn vervolgens werktuigelijk om ieder menselijk tekort of probleem te signaleren, isoleren, op te blazen en uit te venten.

Vooral jonge, bevattelijke geesten raken vervuld van de ‘problematiek’ en een nieuwe groep slachtoffers is geboren. Zo doen momenteel begrippen Manosphere en Incel-culture opgeld. Uiteraard beiden uit de U.S.A. overgewaaide mediaterminologie uit publiciteitsgeile pseudopsychologische schrijverspennen. (Mijn verontschuldiging voor die tongbreker. Kon het niet bondiger vatten). Je kunt de ‘creatieven’ al uittekenen die daar wikken en wegen: “Mmm, hoe dit verschijnsel nu weer te duiden in een hapklare brok. Mansplaining scoorde prima, maar nu die bedreigde masculiniteit weer eens nuanceren. Een beetje pesten, een toefje intimidatie en een snufje radicalisering en…. Eureka!”, het nieuwe woord Manosphere kan gemunt.

Op alle denkbare media positioneren testosterongestuurde mannen zich als experts in man-vrouwrelaties. Emancipatie en Feminisme zijn voor deze ‘specialisten’ onbestaande begrippen en mannen worden opgeroepen vooral trouw te blijven aan hun roots. Overheersing van de vrouw, geld verdienen, macht verkrijgen en uiteraard huilen ze nooit, en zijn in dit Bokito-Utopia ook niet ontvankelijk voor een depressie. Belachelijker wordt het eigenlijk niet, doch sinds de (sociale-)media-armoede wordt dit soort krankzinnigheid tot serieuze nieuwsgaring verheven en ontstijgen onderwerpen hun oorsprong. Dat van ‘Urban tale’ tot regelrecht ‘Broodje Aap’.

Exponenten van deze bedenkelijke ‘movement’ zijn de broers Andrew en Tristan Tate tegen wie inmiddels meer dan twintig zaken aangaande verkrachting en mensenhandel lopen. Het Nederlandse alfa-equivalent heet Rienk Bauritius die zelfs een heel bedrijfje rond het begrip heeft opgetuigd.

De oude, boze, witte, vijftigplus-man was inmiddels natuurlijk een sleets begrip geworden dus hoe nu die groep jonge mannen te benoemen die naar eigen zeggen te weinig of zelfs helemaal geen seks heeft en boos is op de hele wereld behalve op zichzelf? De veertigjarige schlemiel die in al zijn zielige lelijkheid nog altijd bij zijn moeder woont en op hoerenbezoek is aangewezen wordt hier waarschijnlijk niet bedoeld. Nieuwswaarde-marketinggewijs natuurlijk niet echt een sexy groep. ‘Boze Maagden’ klinkt ook al voor geen meter, maar wacht eens…. ’Onvrijwillig Celibatair’. Verdomd, we noemen die nieuwe boze jongemannengroep IN(-voluntary) CEL(ibatair)S, en op hun ‘beweging’ planten we de Incelculture-vlag. Niks boze vrijgezellen met morsige sexblaadjes op zolderkamers.          Activisten zijn het, die vanuit hun boosheid de wereld bestoken met vrouwonvriendelijke teksten en strategieën over hoe die verdomde vrouwen dan toch aan de haak te slaan.

Een hoogst opmerkelijke en vooral merkwaardige doelstelling overigens daar het logischer lijkt het onderwerp van angst, danwel haat, uit de weg te gaan. Pakweg een hond die men vreest, noodt toch niet tot aaien? Als men zo’n overduidelijke afkeer koestert richting het andere geslacht, waarom dan juist de confrontatie gezocht?

De eenzame idioot die zich onder de Incel-vlag liet inspireren dood en verderf te zaaien was al snel voorpaginanieuws. Hoera! denken de media, weer een fijn ‘lone-wolf-turns-mad’-schandaal om de schermen en kranten mee te vullen. Aandacht in oppervlakkige talk-shows gevuld met slachtoffers en specialisten legitimeren het begrip en in no-time is een nieuwe groep zich bewust van het benoemde ‘leed’. Niemand prikt de ballon door, tenminste niet voor de volgende humanitaire ramp zich aandient (Dat dergelijke verongelijkte individuen onherstelbare schade kunnen veroorzaken is inmiddels in alle gelederen van de maatschappij duidelijk. Ruchtbaarheid geven aan onverteerd ongenoegen is helaas des social-media’s verdienmodel).

Zelfs uit serieuze, wetenschappelijke hoek klinkt het dat jonge mannen anno nu te weinig mannelijke rolmodellen hebben, te weinig rol van betekenis in de maatschappij en daarom onzeker worden. Dat klinkt precies als de vrouwenbeweging die zich al 2000 jaar probeert te ontworstelen aan het patriarchaat onder de noemer sekse-gelijkheid. En hoezo ‘geen rolmodellen’? Zijn al die succesvolle filmsterren, zaken- en sportmannen dan ineens niet meer in beeld? Bolle waanzin dus.

Vooral de semi-betrokkenheid van partijen steekt. Eerst vergiftigt men de patiënt en daarna maakt men hem beter waarna men op de schouders wordt genomen als hoeder van het fatsoen die dergelijke praktijken aan de kaak stelt. Hoe meer online-zichtbaarheid, hoe meer aandacht van opdringerig aanvurende algoritmes. Niet meer doen dus, dan loopt die ballon vanzelf leeg en kunnen die arme zielen weer als vanouds voetbalplaatjes gaan ruilen met elkaar.