Marjolein Faber, jouw politiek is het echte gevaar voor dit land

Beste Marjolein Faber,

Je doet het weer. Je gaat nóg een stap verder. Geen enkel uitje meer voor azc-kinderen, zeg je. “Het is hier geen vakantieoord.” Verdorie, nu moet ik je nóg een keer een brief schrijven.

“Geen uitjes meer. Het is hier geen vakantieoord.” Dat zei je. Kort. Hard. Definitief. En misschien denk je dat je daarmee iets stoers zegt. Maar wat je écht zegt, is iets anders. Wat je zegt, is: “Ik gun ze niets.” Wat je zegt, is: “Deze kinderen verdienen geen lichtpuntje, geen hoop, geen plezier.” Zelfs niet na alles wat ze hebben meegemaakt.

En daarmee zeg je uitsluitend iets over jezelf. Je verraadt hoe je naar asielzoekers kijkt. Niet als mensen. Niet als kinderen. Maar als bedreiging. Als kostenpost. Als ongewenst. Iemand die hier te gast is, en dus niet bij ons hoort, mag geen enkel lichtpuntje hebben.

Het is armoede-denken. Emotionele schaarste. Alsof empathie opraakt als je het weggeeft. Alsof een dagje uit voor een vluchtelingenkind jou iets kost. Alsof één glimlach voor jou een verlies is.

Maar dat is het niet. Dat is je eigen angst die spreekt. Angst dat er niet genoeg is. Angst dat je zelf tekortkomt. Je bent bang dat het plezier van een kind conflicteert met wat je zelf vanbinnen voelt. En daarom wil je alles wat ook maar leuk lijkt, de kop indrukken.

Je denkt dat je wint door harder, strenger, meedogenlozer te zijn. Maar wat je wint, is niets. Niets dan een ijskoude leegte. Je wint niets door anderen hun vreugde te ontzeggen. Je verliest er alleen je eigen menselijkheid mee. En je verliest de harten van de mensen. Steeds meer. Omdat mensen voelen: dit maakt ons niet sterker. Dit maakt ons kapot.

Je probeert Nederland te herprogrammeren. Jij leert ons dat we niet mogen geven. Niet mogen gunnen. Jij maakt empathie verdacht. Jij maakt vriendelijkheid tot iets slechts. Alsof menselijkheid zelf een bedreiging is.

Natuurlijk zijn er incidenten. Die zijn er altijd. Met asielzoekerskinderen, maar óók met Nederlandse jongeren. Maar net zoals niet elke Nederlandse jongere door één vechtpartij per definitie een crimineel is, is ook niet ieder azc-kind ineens een ‘messentrekker’. Incidenten definiëren nooit een hele groep. Tenzij je dat wilt. Omdat je dat nodig hebt. Om je verhaal in stand te houden. Om beleid te verantwoorden. Om wetten te kunnen veranderen.

Je zet ons allemaal vast in wantrouwen. Je maakt van geven iets verdachts. Van helpen iets gevaarlijks. Kijk naar de crowdfundingsacties. Duizenden Nederlanders stonden op: “Dan betalen wij dat dagje Efteling”. Dat is Nederland. Dat is kracht. Dat is hoop. Maar wat gebeurde er? De initiatiefnemers werden belasterd. Geïntimideerd. Met de dood bedreigd. Dáár leidt jouw beleid toe. Naar een land waarin goed doen genadeloos wordt afgestraft. Waarin een goed hart een risico is.

Dat is het echte gevaar. Niet de asielzoekers. Niet die kinderen. Het gevaar, dat ben jij. Jouw politiek. Jouw woorden. Jij leert ons dat empathie zwakte is. Dat we niemand mogen vertrouwen. Dat we niemand iets mogen gunnen. Jij praat ons angst aan. Angst voor de ander. Angst voor de vreemdeling.

Maar angst verdeelt een samenleving. Angst holt vertrouwen uit. Angst maakt van buren vreemden, van vreemden vijanden. Angst sluit harten. Angst sluit deuren. En angst maakt mensen volgzaam. Angst zoekt iemand die zegt: “Ik los het op”. Iemand die zegt: “Ik bescherm je wel”. Angst kiest een sterke leider. Een dictator.

En dát is natuurlijk precies de bedoeling. Want jij voert niet helemaal je eigen strijd. Je bent een pion. Zijn stem. Jij mag de harde woorden zeggen, zodat hij de macht kan grijpen. Jij mag het vuile werk doen. De angsten aanwakkeren. De verdeeldheid zaaien. Succes ermee.