Meer samenwerking in EU is hard nodig maar wordt te sterk gekoppeld aan economische vooruitgang

Geopolitieke ontwikkelingen maken het noodzakelijk dat Europa als een sterk machtsblok op vele terreinen moet gaan samenwerken. Daarover zijn alle lidstaten van de EU het in de kern wel eens. Alleen is de Europese samenwerking tot nu toe primair gericht geweest op economische vooruitgang van alle lidstaten. Niet op een herschikking van economische activiteiten en volledige samenwerking van lidstaten. Om nog maar te zwijgen over het vrijmaken van grote sommen belastinggeld in de overheidsbegrotingen voor defensie, (digitale) bescherming van infrastructurele voorzieningen en meer op elkaar afgestemd EU veiligheidsbeleid. Waardoor andere noodzakelijke overheidsuitgaven, zoals huisvesting, stikstof, klimaat, volksgezondheid, onderwijs, en bestaanszekerheid, flink onder druk komen te staan.

De verleiding is dan groot om de weg van de minste financiële weerstand te kiezen. Door de EU begrotingsregels als lidstaten meer los te laten en de staatsschulden nog meer te laten oplopen. Nederland kan zich dat in theorie wel een klein beetje permitteren maar steeds meer EU-lidstaten niet. Die hebben al een staatschuld die veel hoger is dan de EU-norm van 60% van het Bruto Binnenlands Product (BBP).

Samenwerken heeft ook tot gevolg dat samenlevingen en culturen meer naar elkaar toe moeten groeien. Het individualisme in Nederland zal dan moeten integreren met meer op solidariteit gebaseerde armere EU-samenlevingen. Een op voorhand al nauwelijks te nemen barrière als enkel gekeken wordt naar de solidariteit in Nederland zelf, als het gaat om het oplossen van de asielzoekersopvang tussen gemeentes onderling. Waar Ter Apel al jarenlang zelf kan opdraaien voor de overlast en solidariteit van andere gemeentes en haar inwoners steeds vaker ver te zoeken is.

Het tegen beter weten in willen doorzetten van asielwetten waarvan de uitvoering volgens de Raad van State niet geborgd is, kenmerkt de huidige Nederlandse samenleving goed. Alle focus is gericht op een relatief klein maatschappelijk probleem van een al krimpende asielinstroom in onze samenleving. Met gelijktijdig een totale verwaarlozing van de bijna ontelbare zeer grote crisissituaties op bijna alle terreinen van onze samenleving. Waar het kabinet Schoof niets voor levert.

De ratio wijst duidelijk in één richting als het om noodzakelijke  verdergaande samenwerking in de EU gaat. Doen! Alleen de historie van de Europese samenwerking wijst ook uit dat lidstaten afhaken als economisch geen vooruitgang valt te boeken. Dat laatste staat inmiddels vast als overheidsbegrotingen van EU-lidstaten extra uitgaven voor veiligheid van de Unie moeten financieren zonder de huidige EU-begrotingsregels te schenden.

Ook solidariteit heeft in Europa zijn eigen glasheldere grenzen.