Merz, je zingt over vrede terwijl je zwijgt over bloed

Vanochtend dacht ik nog: kom, laat ik weer eens iets leuks schrijven. Na een zomer pauze had ik m’n pen weer in m’n klauwen, vol goede zin. Iets luchtigs, iets hoopvols, iets dat niet stinkt naar politiek en hypocrisie. Kop koffie, laptop open, even wat zon in m’n hoofd. En toen scrollde ik ... fout nummer één ... het nieuws in. “Duitsland doet alleen mee aan het Eurovisie Songfestival als Israël ook meedoet.” Dat zei dus Friedrich Merz, de Duitse bondskanselier. En ik dacht: tuurlijk joh. Daar gaan we weer. De morele marathon van het Westen. Met de grote bek van de week: meneer Merz, die solidariteit speelt op het podium van glitter en oorlog.

Ik ben het kotsbeu. Elke keer dat iemand iets zegt over Palestina, komt er wel weer zo’n zelfverklaarde moraalridder met zijn vinger omhoog: “We moeten solidair zijn met Israël.” Nee, klootzak. We moeten solidair zijn met mensen. Niet met staten die complete families uitvegen alsof het mieren zijn.

Merz noemt het “schandalig” dat Israëls deelname ter discussie wordt gesteld. Weet je wat schandalig is? Kinderen die onder het puin vandaan gehaald worden terwijl jij je druk maakt over een fucking liedjeswedstrijd. Je noemt dat solidariteit? Noem het wat het is: hypocrisie met glitters. Het Westen speelt graag morele politie, maar alleen als het politiek uitkomt. Rusland boycotten? Tuurlijk, makkelijk scoren. Afrikaanse regimes veroordelen? Lekker veilig. Maar Israël? Ho maar. Dan ineens is iedereen “voorzichtig” of “neutraal”.

Zolang het geld goed zit en de NAVO erachter staat, mag je blijkbaar alles kapot bombarderen. En dan heb je types als Merz, die doen alsof ze de wereld redden door een land toe te laten tot een fucking festival. Solidariteit my ASS. Het is PR met doden op de achtergrond. Merz zegt dus: “Duitsland doet niet mee als Israël niet mag.” Wat een dreigement, man. Alsof cultuur een gijzelaar is. Alsof muziek pas kunst is als het politiek in jouw straatje past. Wie de fuck denk je dat je bent? De morele DJ van Europa?

Wat hij eigenlijk zegt, is: “Onze principes gelden, behalve als ze botsen met onze belangen.” En dat is precies waarom ik geen hoop meer voel als ik het nieuws open. Want iedereen weet wat er gebeurt in Gaza. Iedereen. En toch zwijgt de helft van de wereld alsof empathie iets is dat je even uitzet voor prime time. Weet je wat het meest pijn doet? Dat het allemaal zo doorzichtig is. Een dode Palestijn is geen headline meer, het is een voetnoot onder een politiek statement. Een kind zonder huis is minder belangrijk dan een songtekst. En iedereen weet het. Maar niemand zegt het, want het klinkt “te heftig.”

Fuck dat. Ik ben Pro-Palestina. Niet omdat het hip is, maar omdat ik niet wegkijk van moord, onrecht en hypocrisie verpakt als diplomatie. En als dat me “radicaal” maakt... prima. Liever radicaal eerlijk dan passief schuldig. Ik wilde vandaag schrijven over hoop. Over licht, over herstel, over samen. Maar hoe dan, als leiders liever zingen dan nadenken? Hoe dan, als empathie blijkbaar een politieke keuze is?

Merz, je bent geen held. Je bent een man in een pak die applaus zoekt in een zaal vol rookmachines. Je solidariteit is een lege showtrap zonder publiek. En als je echt ballen had, had je gezegd: “We doen mee als iedereen mee mag. Ook Palestina.”

Maar dat durf je niet. Dus zing je leugens lekker alleen, man.

Want zolang jij solidariteit speelt met een bloedvlek op je das, heeft geen enkel lied betekenis meer. En als je zo graag met Israël mee wil zingen...  prima.

Maar noem het dan wat het is: geen solidariteit. Gewoon selectieve moraal op 120 decibel.