Met Carola Schouten haalt Rotterdam een burgemeester binnen die precies past bij het stads-DNA

Gepassioneerd voor publieke zaak, zonder al te veel blabla. Geen woorden maar daden.

Ik ben zó blij voor mijn aller, allerliefste stad in Nederland. De door WOII verminkte stad. De stad waar door het massa bombardement van de Nazi’s op die onfortuinlijke 14e mei 1940, 24.000 huizen verloren gingen, 80.000 burgers dakloos raakten en meer dan 900 mensen omkwamen.

De stad die door deze bloedige geschiedenis maar niet weet op te houden met de wederopbouw, en juist dankzij die geschiedenis durft telkens een stap verder te gaan in architectonisch hoogtepunten. De stad die nooit af is.

De stad waar meer dan elders in Nederland, de nieuwe en de oude stadsgenoten een vurig stadschauvinisme met zich meedragen. Er is geen drempel om je Rotterdammer te voelen, de stad maakt ruimte om jezelf te zijn én ook op je eigen manier invulling eraan te geven. Zelfs de hoge gemeenteambtenaren hier spreken liever plat Rotterdams dan met een aardappel in hun mond. De stad die wars is van arrogant doen.

De stad waar, van havenbaron tot havenarbeider, liefde voor en zorgen over de stad in het hart zit. De stad die niet zo gesegregeerd is als de andere drie grote steden, noch ruimtelijk, noch in de hoofden en de harten van haar inwoners. En ja, daardoor ook de stad waar de bewoners de waarachtige conflicten onderling niet uit de weg gaan over hoe het verder moet met de stad.

De stad die zich niet te goed voelt om de Ander onderdeel van zichzelf te maken, nooit nee zegt tegen arbeidsmigranten van binnen en buiten, de vluchtelingen wel opneemt zonder te luid op de trommel te slaan van “kijk ons nou”.

De stad van geëngageerde leiders, zoals de oude held Dominee Visser, die weigerde te doen alsof zijn neus bloedde bij het aanzien van de misère van daklozen, ongedocumenteerden en verslaafden en de Pauluskerk in het hartje stad met trots openzette als opvang. Zoals Christus in de oorspronkelijke bedoeling van zijn boodschap graag gezien zou hebben.

En de nieuwe heldinnen, zoals de straatarts Michelle van Tongerloo die ieder mens waardige gezondheidzorg bieden wil en onder andere in dezelfde Pauluskerk zorg aanbiedt.  

De stad van visionaire oud-wethouder Herman Meijer. Die als eerste in de jaren negentig al diversiteitsbeleid bij de lokale overheden introduceerde.

De stad waar tegenstellingen toch een gedeelde basis vinden in een grote liefde voor de stad. De stad die Pim Fortuyn én Ahmed Aboutaleb weet te vieren. De stad van een onmogelijk ogende coalitie: DENK én Leefbaar Rotterdam.

De stad van een van mijn belangrijkste leermeesters in het leren ruimte maken voor diepgaande dialoog tussen tegenstellingen, de filosofe Liesbeth Levy.

En de stad van bevlogen denkers zoals Henk Oosterling en Semiha Denktaş die ervoor zorgen dat de Erasmus Universiteit Rotterdam geen wereldvreemde ivorentoren is, maar een bevlogen universiteit, verbonden met de stad en gecommitteerd aan het emanciperen van de stad en de wijken die dat het hardst nodig hebben.

De stad die chaotisch oogt, maar vooral werelds is, niet truttig, niet kunstmatig, geen openluchtmuseum, geen nep-paradijs, maar groots en meeslepend.

"Rotterdam is niet te filmen" zoals de ultieme stadsdichter van Rotterdam wijlen Jules Deelder het raak dichtte.

Rotterdam, de enige echte metropool van Nederland, niet verlegen om zich te meten meten met grote steden aan de andere kant van de Atlantische Oceaan, aan New York, Boston en Chicago. De stad vanhet oogverblindend prachtige Depot Boijmans Van Beuningen, het eerste publiek toegankelijke kunstdepot ter wereld. 

De stad, ten slotte, van het bijna vier meter hoge bronzen beeld van een jonge vrouw getiteld Moments Contained. Een zwarte vrouw, die in alle trots daar staat en het zelfbewustzijn uitstraalt van de burger van een wereldstad.

Een stad die wil laten zien, erkennen en vieren dat het een andere stad geworden is dan die zwaargehavende stad van 1940. Veelkleuriger in haar populatie, volop in beweging, ambitieus, maar ook worstelend met de uitdagingen van deze tijd.

Een stad die midden in de wereld staat, niet vanuit een reactionaire ontkenning, maar met een gezonde dosis zelfvertrouwen én vooral met oog voor realiteit de uitdagingen van een hedendaagse metropool aangaat.

Rotterdam is ook de stad van niet lullen maar poetsen, geen vrijblijvende blabla. Opgerolde mouwen graag, en niet te veel etaleren met alleen maar mooie woorden.

Met Carola Schouten haalt Rotterdam precies de juiste burgemeester binnen. Als minister en vicepremier stond zij in Den Haag vooral bekend om een gezonde mate van het ontbreken van ego-drang om vooral het merk “Carola Schouten” te willen profileren. Deze gezonde bescheidenheid is, op zijn zachtst gezegd, niet per se een vanzelfsprekendheid in de Haagse Zandbak van onze politici heden ten dage.

Voor Schouten ging het wel vooral om de publiek zaak, het was met haar niet aan de lopende band campagne voeren om de persoon, ze deed haar werk voornamelijk in stilte. En haar christendom is één van naastenliefde praktiseren in plaats van dat vrijblijvend alleen maar preken. Ook dit staat geheel in de christelijke traditie van Rotterdam van Dominee Visser en zijn opvolgers.

Voor Schouten is politicus zijn een middel om de mensen te dienen, geen doel, zo staat zij bekend binnen de welingelichte Haagse kringen. Dat belooft veel goeds voor mijn lievelingsstad Rotterdam.