Met de moed der wanhoop

Trump gaat zich omringen met ministers die hem na 20 januari 2025 blindelings zullen gehoorzamen. Zelfs generaals die zich ooit kritisch uitlieten over het buitenlands beleid zullen vervangen worden. In Oekraïne rukt het Russische leger gestaag op en Trump wil alle wapenhulp aan Oekraïne stoppen.

Na de misdadige aanval van Hamas op 7 oktober 2023, voert Israël dagelijks wraakbombardementen uit met tot nog toe meer dan 35.000 slachtoffers. De rest van de Gazanen wordt verjaagd of uitgehongerd. Elk protest hiertegen krijgt het stempel antisemitisme. Netanyahu is een slimme moordenaar.

Milieudefensie heeft in hoger beroep van Shell verloren en zo zijn er nog wat zaken die wegbezuinigd worden. Ontwikkelingshulp wordt tot het bot uitgekleed en de minister zei al voor haar aantreden dat ze zich handenwrijvend kon verkneukelen hoe zij die hulp kon afromen en 'teruggeven' aan het Nederlandse volk.

Zo worden alle verbeteringen waar ik samen met duizenden activisten aan gewerkt heb in een paar maanden in de vuilnisbak gegooid onder hoongelach van ordinaire graaiers. Wat heeft al dat actiegedoe voor zin gehad? Had ik niet beter op een mooi eiland kunnen gaan zitten, omringd door  kleurrijke bloemen en zalig zingende vogels en de wereld dan maar in de modder laten zakken?

Maar ik kan dat niet en daarom blijf ik wanhopig en zwaarmoedig. Ik had zelfs geen zin en creativiteit om een column te schrijven. Tot ik bedacht waarom zou ik mijn onmacht en triestheid niet delen met mijn lezers? Wellicht ben ik niet de enige die zich zo voelt en misschien kunnen we elkaar ondersteunen.

Vandaar deze zwaarmoedige column. Mijn partner heeft me trouwens wel weer moed ingepraat. Juist in deze zwarte periode, zo stelde zij, is het zaak om stand te houden, al is het maar om erger te voorkomen. En, voegde zij er aan toe: Ga gedogend en met liefdevolle betrokkenheid om met voor- en tegenstanders.

Nou ja, daar moeten het dan maar even mee doen. Dus alle mede activisten: hou goede moed!